[Opinia ta, to wyłącznie moje subiektywne odczucia i wnioski w odniesieniu do moich subiektywnych gustów i upodobań ;) Uwaga - spoilery!]

Nie wiem właściwie co napisać o tej książce. Chyba na początku to, że nie była zła.
Nic mnie w niej nie "bolało", żadnej zdrady, żadnych pokątnych flirtów nawet, co bardzo mnie cieszyło.
A jednak gdybym miała opisać jednym określeniem tę książkę, to byłoby to "za mało".
Za mało emocji, za mało pasji, za mało namiętności i płomieni, za mało wglądu w myśli i uczucia bohaterów, za mało wszystkiego.

Jednego nie brakowało - bardzo rozgadana książka. Miałam wrażenie, że składa się ona z samych dialogów, a właściwie to nieprawda. Tylko takie zrobiła na mnie wrażenie.

Nie znałam tej autorki, spotkanie z nią nie było straszne, było miłe, lekkie, lecz ulotne.
Bo wiem, że na długo nie zostanie mi w pamięci. Ot, historia fajna, ale dla mnie bez większych emocji.

Jej dobre strony to mój ulubiony wątek zagrożenia życia bohaterki (choć bardzo delikatny, i właściwie pozytywny w efekcie) oraz facet z przeszłością. Takie rzeczy bardzo lubię. ;)

Bardzo zabawny był moment, kiedy Kate przebywała w domu porywaczy. To naprawdę wyszło autorce, zabawnie i charakternie było :) Ten fragment sprawił, że było warto przeczytać tę książkę. :D

Na początku to miałam wrażenie, że autorka lubi słowo "ludny". W krótkim odstępie kilkakrotnie użyła go w zdaniach: Ludny Londyn, ludna prowincja, niezbyt ludny park... Potem jej przeszło.

Jeśli chodzi o bohaterów... I Kate i Alasdaira dało się polubić, ona prowincjuszka, rozsądna i trzeźwo patrząca na świat, idąca przez życie bez większych przykrości. On z mroczną przeszłością, traumatycznym przeżyciem, z żądzą zemsty, potrafił jednak oprzytomnieć i nie podeptać na drodze tej zemsty niewinnych osób. Dbał o uczucia Kate, choć jednocześnie ją wykorzystywał. Było to jednak w moim odczuciu tak delikatne "użycie" jej do swoich zamiarów, że właściwie nie było o czym mówić. Tym bardziej, że od początku wiedziała, że ma to wszystko jakieś drugie dno.

Nie była to lektura na tyle emocjonująca i zajmująca, żebym miała wiele do pisania, więc moja opinia nie będzie obszerna. Mam nadzieję, że komuś się przysłuży. :) Liczyłam chyba na coś bardziej "krwawego", kiedy przeczytałam opis. Początek w porządku, choć przewidywalny, grzeczny i lekki do przełknięcia, potem zabawnie bardzo po porwaniu, następnie trochę rozwlekle aż do ślubu i na koniec wielka zemsta, która okazała się tylko odsłoną sekretów, sprawiedliwym wyrokiem opatrzności bez nawet niewielkiej jatki, gdyż czarne charaktery okazały się podstarzałymi i umierającymi ludźmi.

Być może kiedyś zajrzę jeszcze do Layton chociażby po to, by sprawdzić, czy inne książki są podobne, czy może dla mnie "pełniejsze" będą inne tytuły.

[Opinia ta, to wyłącznie moje subiektywne odczucia i wnioski w odniesieniu do moich subiektywnych gustów i upodobań ;) Uwaga - spoilery!]

Nie wiem właściwie co napisać o tej książce. Chyba na początku to, że nie była zła.
Nic mnie w niej nie "bolało", żadnej zdrady, żadnych pokątnych flirtów nawet, co bardzo mnie cieszyło.
A jednak gdybym miała opisać jednym określeniem...