Czerwone Dziewczyny przedstawiają historię fikcyjnej rodziny w fikcyjnym miasteczku. Za bardzo ważny uważam fakt, o którym autorka wspomniała w wywiadzie dla Wydawnictwa Literackiego. Wspomniała tam, że rozpisując dzieje Akakuchibów wzorowała się na Kennedych, ponieważ chciała opowiedzieć o bohaterach, jak również o historii powojennej Japonii. O tym jak zmieniała i przekształcała się mentalność jej rodaków, o ludziach, wolności, rolach płciowych i o magii. Co może zaskoczyć, wszystko to udało się wcisnąć już w pierwszym pokoleniu - w historii Manyo, zdecydowanie najciekawszej z trzech opisywanych bohaterek.

Słyszałam głosy mówiące mi, że pierwszych około dwadzieścia stron potrafi wynudzić, dopiero później robi się ciekawie. Nie zgadzam się z tym, mnie Czerwone Dziewczyny urzekły od pierwszego akapity, który pozwolę sobie zacytować:
"Pewnego lata dziesięcioletnia Manyo Akakuchiba - moja babka - zobaczyła na niebie latającego człowieka. Ponieważ zdarzyło się to, zanim weszła do rodziny Akakuchibów, posiadaczy wielowiekowego majątku w regionie San'in, wciąż była prymitywną wiejską dziewuchą i nie miała nazwiska. W wiosce wołano na nią po prostu Manyo." - może i nie jest to popis zdolności literackich najwyższego kalibru, jednak nie mogłam oprzeć się tym kilku zdaniom. Mają bowiem w sobie coś niezwykłego, nieuchwytnego, tak jak całe pierwsze pokolenie!
Niestety, im dalej, tym gorzej. Druga opowiedziana historia - historia Kemari - jest okropnie nudna, przewidywalna i tendencyjna. Niepokorna dziewczyna na motorze, która nie potrafi dobrzeć, zakochuje się w brzydkich chłopakach, ignoruje jedną z sióstr (lub zupełnie jej nie widzi) i ostatecznie rodzi naszą narratorkę - całkiem zwyczajną, całkiem sympatyczną pesymistkę o niskiej samoocenie.

Książka jest mocno kobieto-centryczna. Cały czas, od początku do końca towarzyszyło mi poczucie, że to kobiety rządzą tym światem, a miejsce mężczyzn jest a biurkiem, w pracy. To naprawdę duży kontrast, biorąc pod uwagę jak patriarchalne wydaje się społeczeństwo japońskie, nawet dzisiaj. Czy to zaleta? Dla mnie tak, chociaż odpowiedź na to pytanie jest płynna.
Ogólnie - polecam. Dobra książka z pomysłem, nie wybitna, ale naprawdę porządna.

Czerwone Dziewczyny przedstawiają historię fikcyjnej rodziny w fikcyjnym miasteczku. Za bardzo ważny uważam fakt, o którym autorka wspomniała w wywiadzie dla Wydawnictwa Literackiego. Wspomniała tam, że rozpisując dzieje Akakuchibów wzorowała się na Kennedych, ponieważ chciała opowiedzieć o bohaterach, jak również o historii powojennej Japonii. O tym jak zmieniała i...