Agnieszka Osiecka to postać ikoniczna dla polskiej poezji, sceny muzycznej i teatru XX wieku. Na rynku literackim można znaleźć nie tylko tomy jej poezji, ale również pozycje na temat jej życia: biografie lub jej własne „Dzienniki”. Najnowsza książka wydawnictwa Prószyński to niepublikowane dotąd zapiski Osieckiej z okresu jej ciąży i narodzin córki. Tym razem poznajemy więc Osiecką nie jako artystkę, ale jako rodzącą się razem z córką matkę.

Na całość książki składają się głównie prywatne zapiski z dziennika Osieckiej i jej listy do Janusza Minkiewicza. Poza tym pojawiają się także listy do innych osób i fragmenty wywiadu. Na podstawie tych tekstów powstaje obraz kobiety oczekującej na powitanie na świecie swojego dziecka.

Jeżeli jednak ktoś spodziewa się zapisków, które kręcą się wokół macierzyństwa, w których oczekiwanie na dziecko i przygotowania do porodu są głównymi tematami, to się zawiedzie. Pod koniec, kiedy moment przyjścia córki na świat zbliża się już wielkimi krokami, faktycznie kwestie z tym związane wysuwają się na pierwszy plan. Wcześniej jednak ciąża jest tylko od czasu do czasu wspominanym dodatkiem do tekstów o życiu codziennym kobiety, jej spotkaniach z ciekawymi ludźmi, pracy, sztuce i innych ważnych dla niej rzeczach. Jest to więc obraz matki, dla której macierzyństwo nie jest wcale kwintesencją życia.

Wręcz przeciwnie, Osiecka to kobieta, która nie patrzy na konwenanse, a kiedy wspomina o ciąży, to najczęściej po to, żeby się na coś skarżyć: że nie podoba jej się ciążowa sukienka, że nie może pić alkoholu, że koleżanki nie chcą z nią rozmawiać o niczym oprócz ciąży. Ma nadzieję, że noworodek będzie chłopcem, bo uważa, że dziewczynki mają trudniejsze życie. Nie znaczy to jednak, że nie przebija się w jej tekstach matczyna miłość. Może w okresie ciąży nie jest tak silnie wyczuwalna, ale po narodzinach czytamy, jak stopniowo kobieta zaczyna oswajać się z nową rolą i zachwycać swoją nowo narodzoną córeczką. I może to dobrze, bo z tak poprowadzonych zapisków przebija oczywista, choć wciąż czasem pomijana prawda: że ciąża i narodziny to nie tylko cud i piękno, ale też ból, wyrzeczenia, zmęczenie i lęki. I sam fakt, że kobieta skarży się na różne niewygody związane z ciążą, boi się, czasami ma czegoś dosyć, nie czyni z niej od razu złej czy niekochającej matki.

Warto też wspomnieć, że pozycja jest bardzo ładnie wydana. Zdjęcia, których nie jest zbyt dużo, ale są nienachalnym uzupełnieniem tekstu, okładka w czerwono-białej kolorystyce, powtarzający się również w środku książki delikatny, kwiatowy motyw – razem tworzą estetyczną całość, którą przyjemnie trzyma się w ręku i czyta.

„Czekając na człowieka” to książka, która zapewne nie spełni oczekiwań czytelników liczących na tekst przede wszystkim o macierzyństwie. Nie znaczy to jednak, że nie warto po nią sięgnąć. Choć niektóre fragmenty mogą nudzić, to całość tworzy wiarygodny, ciekawy obraz Osieckiej jako artystki i kobiety. A dzięki temu, że nie emanuje matczynymi emocjami, nie ma się wrażenia wchodzenia z butami w czyjąś intymność.

Agnieszka Budna