„Wówczas szum fal zmienił się w trzask płomieni, krzyk mew w żałobny lament, a tchnienie wiatru w piekące jęzory ognia. Kiedy oplotły jej ciało, z ust Maeve wystrzelił wrzask, który stopił się z pierwszym tego wieczoru grzmotem burzy”.

Prawdę mówiąc, nie wiedziałem, czego się spodziewać, sięgając po najnowszą powieść Pauliny Kuzawińskiej pod tytułem „Czarownica”. Autorka jest już doskonale znana czytelnikom, chociaż ja pierwszy raz sięgnąłem po jej książkę. Już na wstępie powiem, że „Czarownica” bardzo mi się spodobała. To naprawdę wciągająca powieść, z wyrazistymi bohaterami, ciekawą fabułą i dobrze zbudowanym tłem społeczno-obyczajowym. Czytając kolejne strony, przeniosłem się niemal fizycznie w miejsca opisywane przez autorkę.

Akcja powieści rozgrywa się w małym miasteczku na zachodnim wybrzeżu Irlandii, tuż po klęsce Wielkiego Głodu. Irlandczycy ciągle nie podnieśli się po tej traumie. Niektóre wsie niemal zupełnie opustoszały. W innych dochodziło do przerażających scen, z aktami kanibalizmu włącznie. Tymczasem do naszego miasteczka przybywa nowy ksiądz Liam Flynn, który ma wspomóc starego proboszcza. Młody kapłan jest pełen ideałów i żarliwości duszpasterskiej. Jednak również on ma za sobą bolesną przeszłość, która nie daje o sobie zapomnieć. Przybycie nowego księdza jest niczym kamień, który wywołuje prawdziwą lawinę zdarzeń. Sędziwy proboszcz popełnia samobójstwo. Liam jest zdruzgotany. Nie umie sobie tego wytłumaczyć. Dlaczego do tego doszło? Jakie sekrety skrywał zmarły ksiądz? Szybko okazuje się, że to dopiero początek problemów. Wkrótce w miasteczku dochodzi do okrutnych zbrodni. Wygląda na to, że są one dziełem seryjnego mordercy. Rozpoczyna się policyjne śledztwo, które jednak wkrótce utyka w martwym punkcie. Ksiądz Flynn również chce znaleźć zabójcę i przywrócić spokój w swojej parafii. Nie przypuszcza nawet, że to, co odkryje, będzie dla niego prawdziwą próbą wiary.

W jaki sposób łączą się ze sobą samobójstwo proboszcza, okrutne morderstwa mieszkańców i przeszłość księdza Liama? Czy to możliwe, że całe zło jest sprawką tajemniczej czarownicy, żyjącej na mglistych bagnach? Czy mieszkańcy miasteczka są gotowi na konfrontację z przeszłością, o której tak bardzo starali się zapomnieć?

Muszę przyznać, że Paulina Kuzawińska naprawdę potrafi opowiadać historie. Język i styl powieści są proste i zrozumiałe dla każdego. „Czarownica” intryguje nas od pierwszego do ostatniego zdania. Dosłownie. Bardzo podobał mi się opis Irlandii. Podczas lektury czułem się tak, jakbym tam był z księdzem Liamem. Autorka przybliża nam wyspę zmagającą się z traumą Wielkiego Głodu, gdzie surowy katolicyzm ciągle jeszcze musi walczyć z pradawnymi wierzeniami mieszkańców. Ci pozostają bardzo zabobonni, wierząc w czarownice i złe moce. Z drugiej strony są pod wielkim wpływem Kościoła i jego duszpasterzy. Czy da się pogodzić te sprzeczności?

Wreszcie bardzo umiejętnie została zbudowana postać młodego księdza Flynna. Jest on wykształconym człowiekiem, pełnym młodzieńczych ideałów i zapału. Jednak życie szybko konfrontuje go z tym, w co wierzył. Czy lojalność wobec instytucji Kościoła okaże się silniejsza niż głos sumienia? Czy powołanie sprosta próbom, jakie napotka na swojej drodze? Osobiście uważam, że wątki te mogłyby zostać jeszcze pogłębione i rozbudowane, stanowią bowiem wyraźną wartość dodaną recenzowanej powieści.

Reasumując, „Czarownica” jest bardzo dobrze napisaną powieścią. Intrygująca fabuła i wyraziści bohaterowie sprawiają, że tę książkę po prostu dobrze się czyta. Mnie autorka zdecydowanie kupiła tym tytułem. Wybaczam nawet infantylną okładkę – kobieta na niej ma makijaż rodem z Instagrama, a nie Irlandii podnoszącej się po klęsce Wielkiego Głodu. Wszystkim szukającym dobrej powieści obyczajowej, osadzonej w historycznych realiach, zdecydowanie polecam „Czarownicę”. Jestem pewien, że to będzie dobry wybór.

Wojciech Sobański