Pierwsza część autobiograficznej dylogii Jana Marcina Szancera, w której autor opowiada o swoim życiu do momentu zakończenia II wojny światowej. Nie jest to (na szczęście) klasyczna autobiografia, a raczej gawęda, snuta z elegancją opowieść przeplatana anegdotami. Szancer żył w ciekawych czasach i otaczali go interesujący ludzie. Jego ojciec chadzał z Matejką do Miejskiej Łaźni Parowej i klepali się na golasa leszczynowymi witkami po plecach. Sam J. M. Szancer przyjaźnił się z Unierzyckim, zięciem Matejki, a jako dziecko pobierał lekcje malowania u Leonarda Stroynowskiego, ucznia Mistrza Jana. Jako dziennikarz Szancer w rocznicę śmierci Wyspiańskiego pojechał do Bronowic, by przeprowadzić wywiady z autentycznymi postaciami z „Wesela”, m.in. z prawdziwym Czepcem. Spotykał też w Jamie Michalikowej gości tego słynnego wesela. A takich smaczków jest tam więcej.
Przede wszystkim Szancer fantastycznie opowiada o Krakowie czasów Franciszka Józefa, o tamtej obyczajowości, sztuce. Pięknie wspomina swoich nauczycieli, profesorów, ludzi, którzy kształtowali jego osobowość. To były prawdziwe autorytety.
Podróżujemy też z Szancerem do Włoch i Francji.
Cały czas romansuje też Szancer, choć artysta plastyk, z teatrem. Duch Melpomeny unosi się nad nim cały czas, od wczesnego dzieciństwa, a scena przewija się przez różne epizody, zarówno prywatne, jak i zawodowe autora.
Jest wreszcie i dwudziestolecie międzywojenne, które Szancer spędził w większości w Warszawie. To tam poznał Jarosego, Ordonkę, Tuwima, Brzechwę; tworzył scenografie do "Cyrulika Warszawskiego", debiutował jako pisarz, nawiązał kolejne przyjaźnie (jak choćby z Wandą Wasilewską czy Janiną Broniewską), tworzył ilustracje do "Płomyka" i pracował przy filmie.
Dramatyczne, ale też wspaniale opisane są losy autora podczas wojny, powstania warszawskiego, wreszcie osiedlenia się w tymczasowej stolicy - Łodzi, gdzie był współzałożycielem pisma dla dzieci "Świerszczyk".
Już nie mogę się doczekać, aż przeczytam drugą część wspomnień Szancera "Teatr Cudów"!

Pierwsza część autobiograficznej dylogii Jana Marcina Szancera, w której autor opowiada o swoim życiu do momentu zakończenia II wojny światowej. Nie jest to (na szczęście) klasyczna autobiografia, a raczej gawęda, snuta z elegancją opowieść przeplatana anegdotami. Szancer żył w ciekawych czasach i otaczali go interesujący ludzie. Jego ojciec chadzał z Matejką do Miejskiej...