Książki drogi zazwyczaj mają w sobie coś z "navigare necesse est". Droga pokonana przez człowieka-legendę żeglarstwa przemyca jeszcze całkiem sporą dawkę żeglarskiego kodu. Nie za dużą, żeby nie aspirować do bycia podręcznikiem, ani nawet brykiem. Nie za małą, żeby wyprawa miała dobre związanie z realiami pływania oceanicznego (szkice łódki i załączniki, w tym świetny poglądowo diagram ożaglowania i takielunku, słowniczek, zasady nawigacji polinezyjskiej, ...).

Opowieść nie jest może prozą noblisty, często staje się chropawa i jakby z drobnymi nieciągłościami. Ot, taka zwyczajna, prostolinijna. Tam, gdzie potrzebne jest objaśnienie żeglarskich trudności, które trzeba było zwalczyć, mamy nieco żargonu. Są w tej opowieści też obserwacje odwiedzanych (dopływanych?) miejsc i łódkowego życia rodzinnego, co czyni tę opowieść tak ciegawą. Swoją drogą katamaranem przez oceany, bez GPS, z dwojgiem małych dzieci? Trzeba mieć w sobie odwagę i kochać morze na zabój. Dziś nie do zrobienia - małe dzieci na łódce rzecz jasna.

Podróż dookoła Świata rodziła się kilka lat, a kiedy się w końcu rozpoczęła wyścigiem przez Atlantyk nic już nie mogło jej przerwać. Na dobre wciągnęła mnie dopiero etapem wokół Ziemi Ognistej przez cieśninę Magellana, a potem w górę (północ) ku równikowi. Rejs do Polinezji wydał mi się potem nieco jałowy. Szczególnie w porównaniu opisu żeglugi do tego, co opowiada "Wyprawa Kon-Tiki" T.Heyerdahla (1947). Cokolwiek by jednak nie marudzić książka absolutnie warta przeczytania, a po niej koniecznie trzeba podążyć dalej i przeczytać "Dzieci trzech oceanów".

Książki drogi zazwyczaj mają w sobie coś z "navigare necesse est". Droga pokonana przez człowieka-legendę żeglarstwa przemyca jeszcze całkiem sporą dawkę żeglarskiego kodu. Nie za dużą, żeby nie aspirować do bycia podręcznikiem, ani nawet brykiem. Nie za małą, żeby wyprawa miała dobre związanie z realiami pływania oceanicznego (szkice łódki i załączniki, w tym świetny...