Nie będę niczego ukrywała – mam ogromną słabość do Colina Firtha i jego filmowych oraz telewizyjnych ról. Mam na myśli nie tylko kultowe już postaci tajemniczego i zakochanego pana Darcy’ego z miniserialu BBC „Duma i uprzedzenie” czy flegmatycznego prawnika Marka Darcy’ego z „Dziennika Bridget Jones”. Podziwiam tego brytyjskiego aktora za jego talent i niezwykłą umiejętność wcielania się w różnorodne role – zaczynając od homoseksualisty w „Samotnym mężczyźnie”, cynicznego lorda Wottona w „Portrecie Doriana Graya”, kończąc na familijnej „Niani”, występach wokalnych w musicalu „Mamma mia!” oraz oscarowej roli jąkającego się monarchy w „Jak zostać królem”. Można powiedzieć, że Colin Firth już nie kojarzy się wyłącznie z romantycznym skokiem do stawu czy świątecznym sweterkiem z motywem renifera.

Autorem biografii tego utalentowanego brytyjskiego aktora jest Sandro Monetti, brytyjski dziennikarz. Pozycja zawiera w sobie wymowny podtytuł – „Zostać królem”. Pierwszym skojarzeniem dotyczącym tej części jest oczywiste nawiązanie do najważniejszego filmu w karierze Colina, od którego zaczęła się prawdziwa zmiana w postrzeganiu tego aktora, kojarzonego wcześniej z komediami romantycznymi. Ale jest też inna możliwość w interpretowaniu podtytułu – może chodzi o króla wielkiego i srebrnego ekranu?

Taka myśl może nasunąć się po skończeniu lektury „Colin Firth. Zostać królem” ze względu na sposób, w jakim Sandro Monetti przedstawia tytułowego bohatera swojej książki. Czytelnik dowiaduje się m.in. o trudnościach przyszłego aktora w szkole, pierwszych rolach w mało ambitnych filmach, jego partnerkach życiowych, miłości do ukochanej żony Livii, wytrwałości w przygotowaniach do kolejnych ról filmowych, o „Jak zostać królem” i – przede wszystkim – o nadzwyczajnej skromności i normalności aktora, mimo otrzymania Oscara i zdobycia sympatii widzów na całym świecie oraz na działalności charytatywnej odtwórcy Jerzego VI. Całość przeplatają liczne anegdoty z planów filmowych i życia prywatnego aktora, tak jak pierwsze spotkanie z Livią czy losy jednej z fanek „Dumy i uprzedzenia”, której lekarz stanowczo zabronił oglądanie serialu, ponieważ wzbudza w kobiecie zbyt duże emocje, co grozi poważnym zawałem serca. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że pacjentka miała… ponad sto lat.

Tego rodzaju informacje nie są czymś odkrywczym dla najwierniejszych fanów Colina Firtha, jednakże największą wadą tej biografii jest przesadna idealizacja aktora. Jako czytelniczka książek biograficznych zawsze chce dowiedzieć się czegoś więcej o danej postaci, a zwłaszcza o jego wadach i słabościach. W końcu nikt nie jest perfekcyjny, jak można było to usłyszeć w „Pół żartem, pół serio”, a lubiany przez szerszą publiczność artysta to też człowiek. W przypadku „Colina Firtha…” mamy do czynienia z biografią-laurką napisaną z myślą o jak najlepszym zaprezentowaniu danej osoby. Analiza psychologiczna uporządkowanego życia Colina stanowi dobry przykład na to, że autorowi chodziło o stworzeniu idealnego wizerunku brytyjskiego aktora, zahaczającego prawie o „marysuizm”.

Doskonale wiem, że biografie artystów, którzy są lubiani przez miliony fanów i – najważniejsze – mają jeszcze wiele możliwości przed sobą, muszą prezentować daną osobę z jak najlepszej strony i nic na to nie można poradzić. Na tle innych pozycji tego typu „Colin Firth. Zostać królem” wyróżnia się samą postacią, która nie ma nic wspólnego ze skandalami obyczajowymi czy sztuczkami specjalistów od marketingu i kreacji wizerunku publicznego. Z całą pewnością fani Colina Firtha mogą przeczytać biografię swojego idola i czekać na najnowsze produkcje z udziałem aktora. Oby było ich jak najwięcej.

Anna Wolak