Większość z nas przeżyła w młodości zawód miłosny. Początkowo myślimy, że to ten/ta jedyny/a, wszystko układa się doskonale, aż nagle czar pryska i uczucie, które jeszcze nie tak dawno było źródłem szczęścia, staje się źródłem pełnym bólu i cierpienia. Ciężko jest powiedzieć, jak się zachowa dana osoba. Jedni wychodzą z tego obojętnie, inni szybko się otrząsają i żyją dalej, a pozostali długo rozpamiętują. Rozstanie może oznaczać wybaczenie, albo nienawiść do końca życia. Co dwa tygodnie do końca życia to historia kobiety, która w młodości przeżyła tragiczną historię miłosną, przez co stała się zupełnie inną osobą.

Główną bohaterką powieści jest Michalina Kańska. Poznajemy ją w dwóch wcieleniach: jako szanowaną panią doktor wykładającą na jednym z warszawskich uczelni, kobietę wyrachowaną, perfidną, zimną i nieczułą, a także zaglądamy w jej przeszłość, kiedy to była młodziutką i naiwną dziewczyną, rozpoczynającą studia, zaczynającą swoje życie w wielkim mieście i w tym samym czasie zakochującą się w wybitnym pisarzu, oferującym jej jedynie gorący romans i dobrą zabawę, bez emocjonalnych więzi. On dawał tylko tyle, ile chciał dać, ona brała wszystko, ponieważ dla niej każdy ochłap był lepszy niż nic, bo jak mawiają: miłość jest ślepa.

Cała recenzja na blogu: https://nhoryzonty.blogspot.de/2016/12/recenzja-co-dwa-tygodnie-do-konca-zycia.html#more

Większość z nas przeżyła w młodości zawód miłosny. Początkowo myślimy, że to ten/ta jedyny/a, wszystko układa się doskonale, aż nagle czar pryska i uczucie, które jeszcze nie tak dawno było źródłem szczęścia, staje się źródłem pełnym bólu i cierpienia. Ciężko jest powiedzieć, jak się zachowa dana osoba. Jedni wychodzą z tego obojętnie, inni szybko się otrząsają i żyją...