Znalazłam tę książkę przypadkiem w dziale dziecięcym i spodobała mi się od pierwszego rzucenia okiem na okładkę. I trochę mam wrażenie, że to znowu jedna z tych książek, które na tym etapie są bardziej dla mnie niż dla mojego trzylatka. Oczywiście dał sobie przeczytać kilka razy i był zainteresowany tym, co się dzieje na ilustracjach, ale to chyba ja miałam więcej przyjemności z lektury.

Bo kto z nas jako rodzic nie był nigdy w takiej sytuacji jak pan Antoni, chciał w spokoju i w ciszy wypić kawę/herbatę, coś poczytać i się zdrzemnąć. Książka pokazuje jednak, że całkowite odcięcie się od innych i pogrążenie w ciszy to też nie najlepszy pomysł.

Bardzo ładne ilustracje, prosty tekst i całkiem fajne przesłanie w czasach, gdy wszystkim dookoła może przeszkadzać to, że dzieci są tylko dziećmi i bywają głośne (zanim przytrafiło mi się własne, też zdarzało mi się utyskiwać w duchu na dzieci bawiące się latem pod oknem). Warto sięgnąć.

Znalazłam tę książkę przypadkiem w dziale dziecięcym i spodobała mi się od pierwszego rzucenia okiem na okładkę. I trochę mam wrażenie, że to znowu jedna z tych książek, które na tym etapie są bardziej dla mnie niż dla mojego trzylatka. Oczywiście dał sobie przeczytać kilka razy i był zainteresowany tym, co się dzieje na ilustracjach, ale to chyba ja miałam więcej...