Pierwszy raz przeczytałam tę książkę, gdy byłam jeszcze w podstawówce. Do tego stopnia mnie zachwyciła, że potem, na przestrzeni kilku lat, systematycznie do niej powracałam. Na pamięć już ją znałam, a i tak po nią sięgałam. Pewnie dlatego książka jest teraz cała w strzępach. Luźne kartki, sfatygowana okładka. Ale nie wyrzucę jej. Za duży sentyment do niej czuję. To było chyba moje pierwsze w życiu spotkanie z lekturą, której fabuła została osadzona w roku 1945. Może dlatego tak się nią zachłysnęłam? Bo to było coś nowego, nieznanego?

Bohaterowie książki to nastoletni chłopcy, którzy krótko po wyzwoleniu Warszawy, przybyli do stolicy. Zamieszkali oni w piwnicy jednej ze zburzonych kamienic Starówki, podjęli przerwaną naukę, rozpoczęli pracę zarobkową, a w wolnych chwilach chodzili odgruzowywać ulice. Trzymając się razem usiłowali przetrwać ten najgorszy czas, kiedy to w zrujnowanym mieście brakowało wszystkiego, a ich niełatwe życie dodatkowo utrudniali bandyci grasujący po ruinach Starego Miasta. Ale dla młodych, spragnionych normalnego życia chłopców, niestraszne były takie trudności. Brali oni życie takim jakie jest, patrzyli w przyszłość z optymizmem, a szarą codzienność urozmaicali sobie śmiechem i żartami. Dlatego też książka jest pozytywna, miła, ciepła. A ponieważ lektura ta jest dedykowana głównie młodzieży, to te niełatwe powojenne życie zostało przedstawione bardzo łagodnie. Przeżycia bohaterów zostały ukazane w jasnym świetle, z humorem, z nadzieją. Nawet jeżeli gdzieś tam wdarł się smutek, to tylko na chwilę. Tak więc, dzieło to jest bardzo przyjemne, lekkie. Teraz, po latach, z ogromną przyjemnością ponownie je przeczytałam. I pewnie jeszcze niejeden raz do niego powrócę.

Polecam, zwłaszcza młodszym czytelnikom.

Pierwszy raz przeczytałam tę książkę, gdy byłam jeszcze w podstawówce. Do tego stopnia mnie zachwyciła, że potem, na przestrzeni kilku lat, systematycznie do niej powracałam. Na pamięć już ją znałam, a i tak po nią sięgałam. Pewnie dlatego książka jest teraz cała w strzępach. Luźne kartki, sfatygowana okładka. Ale nie wyrzucę jej. Za duży sentyment do niej czuję. To było...