Robert J. Szmidt @r.j.szmidt
"Szczury Wrocławia. Chaos"
@skarpawarszawska

* " - Nie ma istoty, której nie dałoby się zabić -
zgasił go major.
- Chyba, że już jest martwa - nie ustępował porucznik.
- Jak coś jest martwe, to nie żyje - wściekł się Biedrzycki. - A jak nie żyje, to się nie rusza."

* " - Problem jednak w tym, że my, ludzie, wciąż gówno wiemy o otaczającym nas świecie."

Zabiorę Was do przeszłości, a dokładnie do Wrocławia roku 1963. W mieście szaleje czarna ospa. Milicjancji pilnujący izolatorium na Psim Polu są świadkami dziwnych zdarzeń. Do komendy docierają informacje, które nie mieszczą się w głowie. Sztab musi podjąć zdecydowane działania.

Fabuła jest jak śmierć, którą wyczuwasz od pierwszych stron. Czai się w każdym słowie, ale kiedy się ujawni tego nie możesz przewidzieć. Lecz brniesz dalej, bo wiesz, że jest ona nieodłącznym elementem. Boisz się, ale też chcesz pokonać ten lęk i znaleźć swoje mocne strony. Tak, fabuła będzie chciała Was zmiażdżyć, przytłoczyć tym co się dzieje. To od Was zależy czy się dacie!

Oderwać się od fabuły nie sposób, ale kiedy akcja robi się gorąca to aż strach czytać dalej! Lecz warto!

Akcja jest jak rozkładające się zwłoki, które obserwujesz i czujesz! Widzisz co się dzieje, jak to przebiega, ale nie dociera do to Ciebie. Nie chcesz widzieć tego co się dzieje, ale jednak patrzysz, bo jesteś ciekawy, a kiedy już poczujesz bardziej i zobaczysz wyraźniej wtedy przepadasz! I mimo swej brutalności i wredności, brniesz w to dalej, bo widzisz jednak coś pięknego, coś so sprawia, że mimo wszystkiego wokoło Ty musisz to czytać, bo masz tą nadzieję! A odór i widok już nie jest Ci straszne, bo zdajesz sobie sprawę, że istnieje coś trudniejszego.

Opisy ah te opisy! Tutaj moja opisowa dusza była w raju i to pod każdym względem! Czy chodziło o opisy te bardziej brutalne, czy o każdy najmniejszy szczegół! Tak autor zadbał abym poczuła się lepiej niż na filmie i to zdecydowanie! Nie ma nic lepszego niż opisy, które przenoszą w wyobraźni do miejsc, w których znaleźć się nie koniecznie każdy by chciał, ale zobaczyć, poczuć (czasami aż do bólu) i doświadczyć tej historii to jest coś genialnego!

Emocje jakie towarzyszyły mi podczas czytania są po prostu typowym wypasionym rollercoasterem. Tutaj nic nie poczuć jest wręcz niemożliwe. Autor tak zbudował historie, że wrażeń nie za braknie.

Klimat tej powieści jest mroczny, duszny, realny, pełen niebezpieczeństw, które tylko czekają aż się je wykryje. Można przepaść za samym klimatem postapokaliptycznym, który jest przedstawiony bardzo realistycznie i prawdziwie.

Dodatkowym plusem jest warstwa psychologiczna bohaterów, ich przemyślenia, które nie raz stawiały mnie w sytuacji (co ja bym zrobiła na jego/jej miejscu?). Tutaj nie łatwo ocenić każdego, a przepaść za bohaterami jest bardzo łatwo, bo wczujemy się w nich i będziemy chcieli im towarzyszyć już do końca. Nie sposób nie poczuć tego co oni.

Autor stworzył kawał dobrej historii (który mam nadzieję nigdy się nie skończy! 😅). Widać, że włożył dużo pracy w samo zbieranie informacji, aby było realistyczniej i to właśnie widać. Do tej lekki i przyjemny styl, który powoduje, że książkę po prostu chce się czytać.

Podsumowując "Szczury Wrocławia. Chaos" to idealna historia dla fanów postapo i zombie! Tutaj jest wszystko co trzeba, a dodatkowo idealnie wyważone! Od bohaterów, po opisy, aż po fabułę od której trudno się oderwać! I nie bójcie się tego, że książka ma ponad 500 stron, bo tego się nie czuje! 😁

I tak jeszcze dodam, że "Szczury Wrocławia. Chaos" jest lepsze niż nie jeden film czy książka z motywem postapo i zombie w roli głównej! Oglądałam mnóstwo filmów i seriali, ale żaden nie wywołał we mnie takich emocji jak książka, nie wyrwał na mnie takiego wrażenia jak ta historia! I cieszy mnie niezmiernie to, że to jeszcze nie koniec. 🥹

Ps. Nie mogę doczekać się tomu drugiego.😎
Perun bawił się genialnie, trzeba było się nieźle naniuchać żeby rozgryźć to i owo!

Robert J. Szmidt @r.j.szmidt
"Szczury Wrocławia. Chaos"
@skarpawarszawska

* " - Nie ma istoty, której nie dałoby się zabić -
zgasił go major.
- Chyba, że już jest martwa - nie ustępował porucznik.
- Jak coś jest martwe, to nie żyje - wściekł się Biedrzycki. - A jak nie żyje, to się nie rusza."

* " - Problem jednak w tym, że my, ludzie, wciąż gówno wiemy o otaczającym nas...