I stało się, że książka numer 666 w mojej biblioteczce to czyste zło. Takiego koszmaru nie czytałam jeszcze nigdy w życiu, a czytałam już szkolne wypracowania mojego młodszego brata - dyslektyka o zdolnościach bynajmniej nie humanistycznych. Ktoś powinien przeczytać ten tekst przed opublikowaniem i poprawić: literówki, interpunkcję, ciągłe zmienianie czasu przeszłego na teraźniejszy i kretynów w roli bohaterów. Jednak po pierwszej ćwierci książki ilość kwiatków językowych wyraźnie się zmniejsza, zdobywając u mnie drugą gwiazdkę. Trzecią dałam na zachętę dla autora, bo wyraźnie z czasem poprawił bohaterów, dialogi i akcję. A teraz przejdźmy do cytatów.

"Nienawidzę zimy - pomyślała w głębi ducha Anet. Przy czym użycie słowa 'nienawidzę' nie było eufemizmem." - Kilkanaście stron dalej Anet otwiera na oścież okno, zachwycona pięknem śnieżnego krajobrazu.

"- Co za porywacz słucha, co jego ofiara ma do powiedzenia.
- Ten, który nie chce mieć śliny w uchu - mruknęła wesoło Anet, po czym szybko obśliniła palec i wsadziła go Terry'emu do ucha, nim ten zdążył zareagować." - Co za erudycja, ewidentne nawiązanie do Gombrowicza.

"...wrzucił w zamarznięte odstępy wody" - Może słowo "rozstępy" albo "ustępy" lepiej by tu pasowały, bo chyba nie chodzi o "ostępy" leśne? A poza tym, daleko w te odstępy poleciał przedmiot, skoro woda była zamarznięta?

"...poszły razem przeciwną do chłopaka ścieżką" - To albo ścieżka musiała chłopaka nie lubić, albo idąc po chłopaku doszło by się gdzie indziej, tak?

"Nagły przypływ uczuć był na tyle mocny, że musiał złapać się za głowę." - O, jak dramatycznie.

"Chłopak znalazł najbliższy włącznik światła i go wypróbował." - Ciekawe, co to-to robi.

"...okazało się, że odpowiada on za ozdobny żyrandol..." - A, wyłącznik odpowiada za lampy.

"powiedziała do siebie pod nosem" - Można było jeszcze dopisać, że powiedziała tak, że nikt inny tego nie słyszał, bo nie dla wszystkich mogło to być oczywiste.

"Terry przyłożył rękę do brody, starając się znaleźć rozwiązanie z tej sytuacji." - Broda mu w końcu podpowiedziała wyjście, przepraszam, rozwiązanie z tej sytuacji.

"Prośby rzucane w stronę Gannie, to jak rzucanie grochem o ścianę." - Już lubię tą Gannie, ofiarę próśb obronno-zaczepnych, która w dodatku wcześniej "nie popisywała się sprzątaniem”.

"Nigdy się mnie nie słucha" - Trzeba jej uszy obślinić od środka, koleżanko.

"Jednak w newralgicznym momencie nie był w stanie wykonać zadania, co w późniejszych wypadkach doprowadziło do fiasku zamach." - Jest to jedno z pierwszych zdań złożonych w tej książce i widać, że autor jeszcze nie do końca je opanował.

„Popadła w panikę.” - I wylądowała na tarapatach.

"Z chwilą, gdy jego oczy powoli wracały do normy..." - To musiała być "dłuższa chwila". Czekam na kreatywne podejście autora do "dłuższej chwili".

"Zdejmowanie [napastnika] jednego po drugim wydawało mu się jawnie nierealne" - Zdjęcie większej liczby na raz byłoby skrycie nierealne. Dodam dla jasności, że bohater "zdejmuje" wzrokiem. I że jest super-żołnierzem, jak twierdzi.

"Jako że sam należał do rasy Dour, nie chciał uznawać nikogo powyżej siebie." - I tu jest kropka, a powinno być wyjaśnione, za kogo nie chce uznawać... nikogo.

"Dziewczyna wciąż żyła. Nie był jeszcze w stanie zadecydować o jej losie, dlatego [ją uzdrowił]" - Rozumiem, że przy okazji nastroju do myślenia, w razie czego zdecyduje się zabić ją jeszcze raz, porządniej.

"Chłopak odsunął się od dziewczyny, a oczy same mu zabłysły." - Niegrzeczne gałki.

"Dla większego bezpieczeństwa chłopak przesunął [zamrożoną Gannie] w głąb sklepu tak, aby była poza zasięgiem rażenia efektów jego prób." - Mógł jeszcze przesunąć szklankę z wodą, która była obiektem jego prób, ale co ja tam wiem.

"...żaden z nich nie zadał sobie kłopotu nauczeniem go tej podstawowej czynności." - Podstawowe czynności rzeczywiście zwykle opanowuje się najpierw, ale widać nikt nie lubi zadawać sobie kłopota.

"siedział na ziemi pokrytej lekką trawą" - Czekam na opis, jak kosmici ważą trawę.

„zawołała do siebie męża” - A on przybiegł machając ogonem?

„chłopiec zdążył spytać się mamy, kiedy ta akurat wychodziła z salonu.” - Taki zbieg okoliczności, aż trudno uwierzyć.

„pocierając się za dolną część pleców” - Za dolną się chwyta, ewentualnie ją podciera.

„Kiedy chłopak [ją rozmroził], kończyny dziewczyny odzyskały ruch i mogły porzucić niewygodne pozycje, w których się wcześniej znalazły.” - Pewnego dnia jej kończyny przekształcą ruch w partię i już nigdy nie wrócą na narzucone im niewygodne pozycje.

„Gannie zdążyła utracić już na tyle wystarczająco krwi, aby zabarwić własną bluzę.” - Zaczynam się czuć, jakbym kopała leżącego.

„zaczęła badać wzrokiem chłopaka” - A mogła węchem, ale wtedy nie odkryłaby…

„Wyglądałby zwyczajnie, gdyby nie proste białe włosy na jego głowie. Młodzieniec zauważył, że uwagę dziewczyny przykuła jego głowa.” - Jeszcze nie te włosy są najdziwniejsze, jak sama potem przyznaje, ale to, że wyrastają z głowy.

„wskazał palcem na [czarne] kosmyki włosów Gannie, spadające jej na czoło, które ostentacyjnie złapała, jakby chcąc się upewnić, czy to co mówi, jest prawdą.” - Gdybym ja nie była pewna koloru swoich włosów, nie obnosiłabym się z tym.

„Nastała cisza, którą żadne z nich nie było w stanie przerwać.” - Kolor włosów… nie móżdżę…

„pomyślała mimowolnie” - O, już lepiej.

„ale sposób przemawiania chłopaka czymś ją uspokajał.” - Być może treścią.

„zauważyła, że rozmawia z nią wprost z podkulonym ogonem.” - Słowo, które tu pasuje, to „uspokajająco”.

„Pomyślała trzeźwo i postanowiła to wykorzystać.” - Też wykorzystuję wszystkie swoje trzeźwe momenty na myślenie.

„- Kim jesteś, co tu robisz i skąd ten cały lód na podłodze? - Gannie pomyślała, aby skrzyżować ręce na piersiach, jednak to byłaby już przesada z jej strony.” - Mogła jeszcze przewrócić oczami, ale to by było wręcz nie na miejscu. Z jej strony.

„Na szczęście pomoc zostaje natychmiast znaleziona.” - Jeszcze by wlazła za lodówkę i co wtedy.

„Kiedy skończył opowiadać, zdumienie Gannie było nie do zmierzenia.” - Mierniki zdziwienia mają fabrycznie ograniczoną skalę, to jest w instrukcji.

„Wraz ze świecącymi się na błękitno oczami chłopaka, woda w szklance osiągnęła stan stały.” - Od samego czytania gałki mnie rozbolały.

„Próbował otworzyć [drzwi], jednak stawiały zbyt wielki opór.” - Były bardzo zmotywowane.

„Zbiorowy atak, to czego chłopak tak bardzo się obawiał, może nadejść lada moment. Musiał myśleć szybko.” - I jaka decyzja?
„Carver [swoją drogą, to imię jego kolegi] dotknął swojego brzucha, który wydał mu się całkiem pusty w środku.” - Może macał w złym miejscu? Dalej stwierdził, że najpierw jedzenie, potem uciekanie.

„Na pierwszy rzut oka, nie znalazł nic, co mogłoby być jedzeniem.” - Po dokładniejszym przyjrzeniu się jednak okazało się, że trzymał w rękach szczura. Żartuję. Znalazł sobie płatki.

„Napełniwszy trochę brzuch, chłopak myślał trzeźwiej. Postanowił wyjść z domu, wybijając jedną z szyb.” - Płatki uruchomiły tryb komandosa.

„W trakcie jej dwumiesięcznego wyjazdu, Anet nie miała do kogo ust otworzyć.” - Ograniczała się do ślinienia uszu Terry’ego.

„główną wiadomością wieczoru była informacja o oświadczynach Billa. Bill i Clara byli od tamtej pory narzeczonymi.” - Tak to zwykle bywa po oświadczynach.

„brylant wciąż promieniał” - Szczęśliwy.

„Słońce zdążyło już się w pełni pokazać, a wciąż było wcześnie.” - Środek zimy, jakby co.

„Czasami zdarzało im się widywać. […] Anet udawało się go upatrzyć w sklepie spożywczym czy w innym podobnym miejscu. Anet nie miała dostatecznie pełnej opinii na temat Matta.” - Opis relacji między ludźmi, poziom Hard.

„Tu Anet przestała jeść i uderzyła się teatralnie otwartą dłonią w czoło.
- Champomnialam, che chumyłam chęby – wydukała.” - Oficjalnie największa idiotka wśród postaci literackich świata.

„Gannie odeszła od okna i zostawiła policjantów przy ich przypuszczeniach dotyczących włamywacza.” - Jeszcze by im uciekły.

„Jednak, jaką ma pewność, że nie leżałaby teraz tu martwa, zamordowana przez obłąkańca, bawiącego się zabawkami?” - Całe zamieszanie wynikało z tego, że nakryła go na zabawie figurkami i misiem, pewny dowód na mordercze skłonności.

„Jego brzuch był zdecydowanie aktywny” - Po naszemu: struł się płatkami.

„Dopiero kiedy bóle zaczęły dawać o sobie znać” - Bóle, których nie czuć, są… nie są.

A poważnie, to pomysł na książkę dobry jak każdy inny, tylko wykonanie… Z czasem styl tego arcydzieła się poprawia, ale nie na tyle ("usilnie złapał za nadgarstek"), żeby nie wywoływać tików nerwowych. O, już się zaczęły. O, znowu.

I stało się, że książka numer 666 w mojej biblioteczce to czyste zło. Takiego koszmaru nie czytałam jeszcze nigdy w życiu, a czytałam już szkolne wypracowania mojego młodszego brata - dyslektyka o zdolnościach bynajmniej nie humanistycznych. Ktoś powinien przeczytać ten tekst przed opublikowaniem i poprawić: literówki, interpunkcję, ciągłe zmienianie czasu przeszłego na...