Sytuacja jest skomplikowana, bo książkę tę dostałem osobiście od autorki. Ale opinia pozostaje moją własną.
Podchodziłem z rezerwą. Poznań to moje miasto, a legendę o Królu Kruków kocham. Chciałem zobaczyć, co autorka zrobi z tematem.
To, co zrobiła, bardzo mnie zaskoczyło. Jest to dobrze napisana powieść, z ciekawym wątkiem, pięknym i bogatym światem, który jednocześnie jest na tyle prosty, że łatwo go ogarnąć, i niezłymi bohaterami.
Wątek główny jest typowy dla baśni. Zło się czai, przybywa bohater i musi gdzieś dotrzeć, zebrać drużynę i pokonać zło. Proste? Proste.
Autorka nie stara się utrudnić tego wątku na siłę. To ma być baśń. Ma być prosto, dziecinnie prosto. A skakanie między wymiarami jest tylko dodatkiem, smaczkiem, który pobudza wyobraźnie i zaciekawia.
Ten fragment, gdy bohater przebywa w innym świecie, jest bardzo dobrze napisany, choć troszkę chaotyczny, przynajmniej na początku. Jest to jednak zabieg celowy, działanie miejscowego maga, więc można to zrozumieć.
Mateusz jest prostym bohaterem baśniowym. Co prawda przepowiednia mówi, że ma on być pokorny, a moim zdaniem nie jest. Wielkoduszny tak, ofiarny, odważny, jak najbardziej, pyskaty — o jeszcze jak. Ale pokory to ja w nim nie dostrzegam.
Radzik jest znośny, podobnie jak Mężydar (mogłem pomylić imię). Stereotypowi, bardzo mocno pasują do wzorca stworzonego przez Tolkiena: Radzik-Przyjaciel-Sam, Mężydar-Przewodnik-Aragorn, mimo że momentami bliżej mu do Boromira.
Bardzo dobrze wypada powietrzna skrzatka. Jest wyraźnie inna od wszystkich pozostałych bohaterów i co dla mnie najważniejsze, jest szczera w relacji z Mateuszem. Nie ma co do niego żadnych oczekiwań, całą opinię o nim buduje na bieżąco, na podstawie jego czynów, a nie przepowiedni.
Przepowiednie to jest temat na osobną rozprawę. Myślę, że to, co zrobiła autorka jest bardzo ciekawe. Blisko temu do starogreckich wyroczni. Są to dobre, silne postaci kobiece. A Zielarka zasługuje na dużo lepsze traktowanie i sporo więcej miejsca na kartkach.
Jest tu jeszcze cała masa innych bohaterów, z których wielu zlewa się w postaci grupowe. Mimo to i tak wypadają nieźle.
Do czego mam największe zastrzeżenia to język. Autorka stosuje naprawdę wyszukany, poprawny polonistycznie język. I o tyle, o ile w przypadku opisów czy słów skrzatki to pasuje, o tyle w przypadku Mateusza brzmi to bardzo sztucznie. Najczęściej mówi on w miarę młodzieżowym głosem, ale jego myśli często osiągają naprawdę wysokie loty. A przecież jest on tylko piętnastolatkiem.
Polecam. To jest dobra książka, i mówię to z czystym sumieniem. Trochę przewidywalna, ale to nie szkodzi. Baśnie takie są.

Sytuacja jest skomplikowana, bo książkę tę dostałem osobiście od autorki. Ale opinia pozostaje moją własną.
Podchodziłem z rezerwą. Poznań to moje miasto, a legendę o Królu Kruków kocham. Chciałem zobaczyć, co autorka zrobi z tematem.
To, co zrobiła, bardzo mnie zaskoczyło. Jest to dobrze napisana powieść, z ciekawym wątkiem, pięknym i bogatym światem, który jednocześnie...