Niektórzy walczą ze swoją biografią przez sześć brzuchatych tomów (niepewnie mrugam, Karl Ove), innym - jak węgierskiej pisarce języka francuskiego Ágocie Kristóf, tu oczywiście w polskim przekładzie - wystarcza niespełna pięćdziesiąt luźnych stronic hojnie oblanych światłem drukarskim. Fakt stwierdzony, żadnej drogi nie chciałabym wyróżnić jako lepszej. Na rzeczonej półsetce kartek wybrzmiewają wszystkie tony zawikłanego życia: te najbardziej melodyjne - dzieciństwo, groteskowe - śmierć Stalina, adoracyjne - przeznaczone dla Thomasa Bernharda i jego pisarskiego kunsztu, trwożne - ucieczka z kraju i teraz ponownie tak blisko dźwięczący los uchodźcy, czy kakofoniczne - adaptacja do nowego kraju i jego narzecza. Może te pseudo muzyczne nawiązania nie wypadły najtrafniej, bowiem najbardziej dojmujący w „Analfabetce”, a za tym i w egzystencji Ágoty Kritóf, jest głód. Głód spisanych już przez innych słów, ale również tych które sama przywoła do stworzenia własnych utworów. Ten, o jakim właśnie mowa, wprawdzie nie urasta do rozmiarów „Dużego Zeszytu”, jednak i tu da się rozpoznać jej prosty, ostry styl, zdaniem autorki prawdopodobnie świadczący o jej analfabetyzmie, moim o precyzji i wygranej w nieustającej szamotaninie z językiem obcym, w którym z rzadka udaje się powiedzieć to, co naprawdę ma się na myśli. Najcześciej ma się zwyczajnie wrażenie bycia obok, obserwowania prawdziwego zaznaczenia przez szybę. Sporadycznie tylko udaje się wejść do środka pewnym krokiem, n'est-ce pas? Choć, powyższe wystukawszy, sama wyciełabym „obcy” i przypisała to do języka w ogóle. (Mrugam śmielej).

Niektórzy walczą ze swoją biografią przez sześć brzuchatych tomów (niepewnie mrugam, Karl Ove), innym - jak węgierskiej pisarce języka francuskiego Ágocie Kristóf, tu oczywiście w polskim przekładzie - wystarcza niespełna pięćdziesiąt luźnych stronic hojnie oblanych światłem drukarskim. Fakt stwierdzony, żadnej drogi nie chciałabym wyróżnić jako lepszej. Na rzeczonej...