Rzadko zdarza się, by książka tak mnie zawiodła, że nie byłabym w stanie znaleźć żadnej jej zalety, nawet na siłę, żeby tylko nie wystawić najgorszej możliwej oceny. Do tej pory, o ile dobrze pamiętam, tylko dwóm powieściom bez zastanowienia dałam jedynki - zarówno w skali szkolnej, jak i dziesięciostopniowej. Ten niechlubny zaszczyt przypadł „Cyfrowej Twierdzy” Dana Browna oraz „Hotelowi Paradise” Marthy Grimes. Teraz zasłużoną jedynkę dostaje ode mnie także „A teraz możesz już iść” Vendeli Vida. Po męczarniach z powieściami tych autorów z pewnością nie sięgnę już po nic, co wyszło spod ich piór, choćby nawet jakiś psychopata czy inny szaleniec zmuszał mnie do tego, przykładając do czoła lufę pistoletu i grożąc śmiercią. Ale właśnie o tym jest ta książka.

"Była druga piętnaście po południu, drugiego grudnia, kiedy w parku Riverside podszedł do mnie mężczyzna z pistoletem." A to miał być tylko niespieszny spacer do internatu! Początkowo sparaliżowana ze strachu Ellis musiała usiąść na parkowej ławce z uzbrojonym mężczyzną. Kiedy ten zaczął mówić o chęci popełnienia samobójstwa i swoim nieszczęsnym życiu, dziewczyna… wyrecytowała mu kilka wierszy. Cóż miał zrobić niedoszły samobójca - zaskoczony, że wybrana przez niego ofiara okazała się wariatką, podziękował jej grzecznie i uciekł gdzie pieprz rośnie.

To wydarzenie zmieniło życie dwudziestojednoletniej Ellis. Zaczęło się zmienianie facetów jak rękawiczki, dyskusje z psychoterapeutką, rezygnacja z noszenia bielizny, kupowanie na potęgę książek i sweterków, wąchanie oddechu znajomych, pomaganie studentom w oszustwach, sprzątanie w środku nocy i rozpamiętywanie owego wydarzenia w parku. Sama naprawdę nie mam pojęcia, co bym zrobiła, znalazłszy się w takiej sytuacji jak El. Przypuszczalnie - zemdlałabym lub zaczęła krzyczeć w panice, niechybnie wydając na siebie wyrok śmierci, bo chyba mało który morderca w takiej chwili nie użyłby rewolweru. Ale recytowanie wierszy?! Ja naprawdę rozumiem zamiłowanie do poezji, ale czy to nie jest co najmniej dziwne? Biorąc pod uwagę nieprzemyślane zachowanie Ellis i to, co się z nią dzieje potem - uważam ją za najbardziej irytującą bohaterkę, z jaką miałam kiedykolwiek do czynienia.

W opisie możemy przeczytać, że książka Vendeli Vida to "wyrazista, emocjonalnie poruszająca i szlachetnie zwięzła opowieść o następstwach - jednych przewidywalnych, innych całkiem nieoczekiwanych - spotkania dotychczas asertywnej młodej kobiety z lufą pistoletu". Jestem pewna, że autor tych słów nie miał nawet „A teraz możesz już iść” w rękach. Teraz pogardliwie spoglądam na tę powieść i aż śmiać mi się chce, gdy porównuję swoje wrażenia z tymże opisem. Skoro autorka podjęła się właśnie takiej tematyki, wypadałoby w powieści wspomnieć o jakichkolwiek uczuciach. Niestety, nie ma o nich ani pół słowa. Gdyby jeszcze dodać do tego dziecinnie proste, sklecone jakby na siłę zdania i monotonne opisy, wniosek wysnuwa się sam - „A teraz możesz już iść” jest książką po prostu płytką, to tylko zlepek wyrazów połączonych znakami interpunkcyjnymi, niewzbudzający w ogóle emocji, nieniosący żadnego przesłania. O, pardon - dowiedziałam się, jak wywabiać plamy z wosku.

Powieść Vendeli Vida jest prawdopodobnie najgorszą, jaką w życiu przeczytałam. Nie zastanawiajcie się nawet nad nią - strata czasu. Teraz czekam, aż mama zajrzy do mojego pokoju, wtedy poproszę ją, by zabrała tę książkę z dala ode mnie, bo ja nie tknę jej już nawet kijem. Muszę o niej jak najprędzej zapomnieć.

Rzadko zdarza się, by książka tak mnie zawiodła, że nie byłabym w stanie znaleźć żadnej jej zalety, nawet na siłę, żeby tylko nie wystawić najgorszej możliwej oceny. Do tej pory, o ile dobrze pamiętam, tylko dwóm powieściom bez zastanowienia dałam jedynki - zarówno w skali szkolnej, jak i dziesięciostopniowej. Ten niechlubny zaszczyt przypadł „Cyfrowej Twierdzy” Dana Browna...