Mniej transgresywna powieść od Historii oka, ale dojrzalsza jeżeli chodzi o głębię filozoficzną. W sumie sam erotyzm z rzadka się przebija nad egzystencjalnymi wątkami poruszanymi przez Roberta. Bardzo szybko się to czyta i przyjemnie, nawet jeżeli gorzki niesmak zostaje po tym.
Bataille nadal pokazuje że w ramach nie-czystości można dostrzec pewną czystość duszy i pozór jakiejkolwiek (złudnej) realności.

Mniej transgresywna powieść od Historii oka, ale dojrzalsza jeżeli chodzi o głębię filozoficzną. W sumie sam erotyzm z rzadka się przebija nad egzystencjalnymi wątkami poruszanymi przez Roberta. Bardzo szybko się to czyta i przyjemnie, nawet jeżeli gorzki niesmak zostaje po tym.
Bataille nadal pokazuje że w ramach nie-czystości można dostrzec pewną czystość duszy i pozór...

Zdaje się, że Ksiądz prowadził dziwną grę. Nie potrafił odnaleźć sacrum bez profanowania go - a może był to jedyny sposób, aby je osiągnąć. Podobnie jak słowa zaciemniają znaczenie, bojaźń przed świętością uśmierca tę świętość.

Zdaje się, że Ksiądz prowadził dziwną grę. Nie potrafił odnaleźć sacrum bez profanowania go - a może był to jedyny sposób, aby je osiągnąć. Podobnie jak słowa zaciemniają znaczenie, bojaźń przed świętością uśmierca tę świętość.

Bataille próbuje łamać tabu, podejmując tematykę sacrum i profanum. Główny bohater stoi na rozdrożu, z jednej strony nękany przez najbliższych ludzi, z drugiej natarczywie kuszony przez kobiety, walczy z ograniczeniami narzuconymi przez stan kapłański. W jego kosmosie nie ma żadnej planety, na której znalazłby schronienie, która swoim odbitym światłem nie próbowałaby dręczyć go i manipulować nim. Wszyscy grają do jednej bramki, w której na linii obrony stoi on sam - jeden, bez pomocników, bez muru. Kto jest sędzią w tym nierównym meczu - Bóg (?),małe miasteczko (?) - wszyscy tutaj się znają i zdają sobie przyznawać prawo do sekundowania...

Obrazoburcza mogłaby to być książka, ale styl Bataille pełen filozoficznych odniesień, przenoszący częstokroć fabułę na wyżyny intelektualnej walki, stawia nas w obliczu nieustannych egzystencjalnych przemyśleń. Łapałam się na tym, że zamiast tropieniem niegodziwych postępowań bohaterów, ciągle usiłowałam rozwikłać zawiłości psychiki ludzkiej. Nie podobała mi się konstrukcja treściowa powieści, bo wprowadza niepotrzebny chaos, ale to moje subiektywne odczucie. Mam jednak wrażenie, że minusem zdecydowanie niesubiektywnym jest język - taki sam w zapiskach Księdza i w opowieści bohatera zwanego Wydawcą. Jest on bardzo specyficzny, dlatego aż prosiło się o jakiekolwiek rozróżnienie stylistyczne.

Czytelników w dobie prozy Michela Houellebecq'a, akurat ta powieść Bataille napisana w 1950 roku raczej nie będzie w stanie zgorszyć. Nie ma tutaj drobiazgowych opisów perwersji, za to zdarzają się długie, piękne zdania. "Zgorszyłam się" biorę zatem w duży cudzysłów.

Bataille próbuje łamać tabu, podejmując tematykę sacrum i profanum. Główny bohater stoi na rozdrożu, z jednej strony nękany przez najbliższych ludzi, z drugiej natarczywie kuszony przez kobiety, walczy z ograniczeniami narzuconymi przez stan kapłański. W jego kosmosie nie ma żadnej planety, na której znalazłby schronienie, która swoim odbitym światłem nie próbowałaby...