„Ja prezydenta”, jak przystało na literaturę feministyczną, przedstawia w krzywym zwierciadle obraz jak najgorszych mężczyzn i, co ciekawe, beznadziejnych kobiet. Postaci spokojnie przychodzą, wypowiadają swoje role i odchodzą, a czytelnik… może się uśmiechnąć. W zamiarze autorki powinien też zastanowić się nad sytuacją kobiet we współczesnym społeczeństwie i w polityce, ale nie wiem, czy przedstawiony obraz nie jest na to zbyt mało subtelny. Jeśli ktoś ma tak przerażającą opinię o mężczyznach (chamy najgorszego gatunku) i kobietach (biedne, skłócone, ogłupione przez mężczyzn) to szczerze, ale to szczerze współczuję. Jednak mam nadzieję, że czytelnicy są na to zbyt inteligentni i odczytają dramat jako satyrę na walki płci. Podsumowując, „Ja prezydenta” nie jest odkrywcza, ale może być miłą, a nawet intelektualną rozrywką, jeśli tylko… nie weźmiemy sobie jej zbyt poważnie do serca.
Dwa pozostałe dramaty: „Z gier i zabaw dziecięcych” i króciutki „Salon Dulskich” dotykają tematu aborcji i podobały mi się mniej niż „Ja prezydenta”.

„Ja prezydenta”, jak przystało na literaturę feministyczną, przedstawia w krzywym zwierciadle obraz jak najgorszych mężczyzn i, co ciekawe, beznadziejnych kobiet. Postaci spokojnie przychodzą, wypowiadają swoje role i odchodzą, a czytelnik… może się uśmiechnąć. W zamiarze autorki powinien też zastanowić się nad sytuacją kobiet we współczesnym społeczeństwie i w polityce,...