Malarstwo Białego Człowieka t.4

Nadal bardzo, bardzo wysoko. Nie mogę się oderwać od tych pasjonujących historii nie tylko o sztuce. Jednak, mimo wielu już godzin spędzonych nad tą serią, nie mogę przywyknąć do tych osobistych wycieczek w różne nielubiane przez Autora strony. A co do kobiet, to chyba sam Autor miał bardzo złe doświadczenia (a im bardziej podkreśla, że kocha kobiety, tym mniej Mu wierzę),bo chyba nie ma wśród nich ani jednej, którą darzyłby sympatią. No, chyba, że Madonny (ale modelki już nie). Jak On wygłaszał te samiczobójcze teksty na wykładach, gdzie pewnie nie brakowało dziewczyn? Ach, te filozoficzno-heheszkowe zapytania - "no komu tu dzisiaj dać d...py".... To się kwalifikuje do pojedynku albo przynajmniej porządnego oklepu z liścia. Niektóre pojęcia ze słowniczków na końcu każdego tomu obrażają inteligencję czytelnika, bo czy naprawdę trzeba tłumaczyć co to landszaft, panteizm lub konterfekt? Czy to było pisane dla licealistów?

Nadal bardzo, bardzo wysoko. Nie mogę się oderwać od tych pasjonujących historii nie tylko o sztuce. Jednak, mimo wielu już godzin spędzonych nad tą serią, nie mogę przywyknąć do tych osobistych wycieczek w różne nielubiane przez Autora strony. A co do kobiet, to chyba sam Autor miał bardzo złe doświadczenia (a im bardziej podkreśla, że kocha kobiety, tym mniej Mu wierzę),...

Cóż mogę powiedzieć. Łysiak w najlepszym wydaniu. Piękny język, cudowne obrazy i sztuka ich czytania. W tym tomie, najbardziej porwał mnie rozdział dotyczący Caravaggia. Opowieść godna osobnej książki. Malarstwo, przecudne. W porównaniu do wcześniejszych tomów, w tym mniej było mistyki, symboliki, ale też już opisywany okres jest późniejszy, stąd inne malarstwo, inna tematyka. Oprócz Caravaggia, zachwycił mnie Van Dyck i jego "Myśliwi na śniegu" oraz malutka, miedziana blaszka Elsheimera "Ucieczka do Egiptu". Po lekturze tego tomu, widzę też, że Łysiak ma swoich faworytów, co jednak w żaden sposób nie wypacza całego cyklu. Poza tym, piękne wydanie. Czas zabrać się za tom 5.

Cóż mogę powiedzieć. Łysiak w najlepszym wydaniu. Piękny język, cudowne obrazy i sztuka ich czytania. W tym tomie, najbardziej porwał mnie rozdział dotyczący Caravaggia. Opowieść godna osobnej książki. Malarstwo, przecudne. W porównaniu do wcześniejszych tomów, w tym mniej było mistyki, symboliki, ale też już opisywany okres jest późniejszy, stąd inne malarstwo, inna...

Zachwyt narasta, Łysiak wydaje się z każdym tomem rozkręcać coraz bardziej, chociaż zwykły śmiertelnik, pisząc tak intensywnie i ciekawie, wyczerpałby się po połowie pierwszego. Może apetyt rośnie mi w miarę jedzenia, ale Czwórka przebiła chyba poprzednie tomy. Każdy rozdział o malarzach już dość dobrze mi znanych dodał niejedno do mojej wiedzy na ich temat, zaś pozostałe świetnie zapoznały z tymi, których kojarzyłem tylko w zarysie. To już ten moment, w którym rodzi się we mnie poważne rozgoryczenie faktem, iż autor skończył (z mojej perspektywy - skończy) swoje dzieło przed impresjonizmem.

9.0/10

Zachwyt narasta, Łysiak wydaje się z każdym tomem rozkręcać coraz bardziej, chociaż zwykły śmiertelnik, pisząc tak intensywnie i ciekawie, wyczerpałby się po połowie pierwszego. Może apetyt rośnie mi w miarę jedzenia, ale Czwórka przebiła chyba poprzednie tomy. Każdy rozdział o malarzach już dość dobrze mi znanych dodał niejedno do mojej wiedzy na ich temat, zaś pozostałe...

Mój ulubiony tom.

Mój ulubiony tom.