Zabawa była całkiem prosta. Losowało się stronę, na której był wiersz - czasami długi, najczęściej jednak bardzo krótki. Wylosowany wiersz trzeba było przeczytać, przytulić i chodzić z nim cały dzień. Przemyśleć, pogłaskać a może... odrzucić. Jedno jest pewne - wiersz był cały czas, tłukł się gdzieś po sercu i po głowie. Po kilku godzinach znało się go na pamięć.

Takie są wiersze Krystyny Gucewicz, krakowskiej pisarki i poetki,; kobiety, która o miłości potrafi mówić ,,po prostu", bez ozdobników i zawiłości, za to z nutą nostalgii i tęsknoty.

Tomik ,,Serce na smyczy" to zbiór kilkudziesięciu lirycznych drobiazgów, które traktują o różnych odcieniach tego samego uczucia. Miłość opisywana przez Krystynę Gucewicz mocno związana jest z tęsknotą, pragnieniem, zachwytem, upojeniem a także samotnością, strachem przed samotnością, rozczarowaniem i rozgoryczeniem. Bycie ,,w miłości" to ciągłe zmaganie się z całą paletą trudnych emocji, z których wcale nie chce się rezygnować. Poetka pokazuje, że nie tyle trzeba, co warto je przeżyć - to one nadają miłości jedyny i niepowtarzalny smak.

W tomie ,,Serce na smyczy" poetka trochę z przymrużeniem oka opowiada o tym, co w miłości jej przeszkadza, czego się boi albo dlaczego czasami tak trudno jest zdecydować się na to, żeby pokochać. U Gucewicz nie znajdziemy smętów i lamentów, nie przeczytamy o rozdzierających serce emocjach - podmiot liryczny (kobieta) prędzej krzyknie do swego ukochanego ,,Kocham Ciebie, idioto!" aniżeli wypłacze swój żal w poduszkę. I nie będą to krzyki, które mają zniechęcić mężczyznę. Wręcz przeciwnie - wszystkie wiersze Krystyny Gucewicz to przekorne niekiedy wołanie o miłość i akceptację.

Krystyna Gucewicz w wierszu ,,O co chodzi" zdradza nam tajemnicę, co tak naprawdę zabija miłość, wolność i kreatywność. Chodzi o ,,siwienie" serca, które może stanąć na przeszkodzie by cieszyć się życiem. Jak do tego nie dopuścić?
Możecie zgrać w grę...
Trzeba wylosować wiersz i opiekować się nim na cały dzień...

[autor: Agnieszka Winiarska]

Zabawa była całkiem prosta. Losowało się stronę, na której był wiersz - czasami długi, najczęściej jednak bardzo krótki. Wylosowany wiersz trzeba było przeczytać, przytulić i chodzić z nim cały dzień. Przemyśleć, pogłaskać a może... odrzucić. Jedno jest pewne - wiersz był cały czas, tłukł się gdzieś po sercu i po głowie. Po kilku godzinach znało się go na pamięć.

Takie są...

<3

<3