Anna Achmatowa - czyli miłość. Ona nią była. Miłością we własnej, ujmującej postaci. Cudowne liryki, często bardzo dobre tłumaczenia... Brakuje tu niektorych dobrych wierszy, ale trudno nie uwielbiać od pierwszej strony.

Anna Achmatowa - czyli miłość. Ona nią była. Miłością we własnej, ujmującej postaci. Cudowne liryki, często bardzo dobre tłumaczenia... Brakuje tu niektorych dobrych wierszy, ale trudno nie uwielbiać od pierwszej strony.

Wiersze Achmatowej pierwszy raz przeczytałam, będąc nastolatką. Od razu ujęły mnie gamą emocji, uniesień, a przede wszystkim smutkiem przeplatającym się z radością.

Po latach podchodzę do tej poezji z większym dystansem i większym doświadczeniem życiowym, więc odkrywam w nich wartości, na które kiedyś nie zwracałam uwagi. Chyba dopiero teraz potrafię w pełni zrozumieć tęsknotę, jaka często pojawia się w wierszach rosyjskiej poetki, a także zachwyt światem, zwłaszcza jego codziennością, zwykłymi, małymi rzeczami, pozornie powszednimi elementami przyrody...
Duże wrażenie zrobiły też na mnie liryki żałobne i utwory poświęcone przemijaniu oraz śmierci jako nieuchronnemu zjawisku, któremu nie można się przeciwstawić.

Większość wierszy to utwory typowe dla akmeizmu, którego przedstawicielką była Achmatowa. Widać w nich powrót do klasycyzmu, do tradycji antycznej i chrześcijańskiej. To poezja ładu i uniwersalnych wartości, ale także liryka pełna niepokoju, erotycznych aluzji, buntu.

Na osobną uwagę zasługują liryki poświęcone poetyckim przyjaciołom, zwłaszcza Mandelsztamowi.

Wiersze Achmatowej pierwszy raz przeczytałam, będąc nastolatką. Od razu ujęły mnie gamą emocji, uniesień, a przede wszystkim smutkiem przeplatającym się z radością.

Po latach podchodzę do tej poezji z większym dystansem i większym doświadczeniem życiowym, więc odkrywam w nich wartości, na które kiedyś nie zwracałam uwagi. Chyba dopiero teraz potrafię w pełni zrozumieć...

Zachwycająca!

Zachwycająca!