10 lat po szalonej jeździe przez południowe Stany, powracamy do Sailora i Luli. Naszych bohaterów zostawiliśmy w momencie rozstania: Sailor, niczym Bogart w Casablance odchodzi od ukochanej, by nie zniszczyć jej życia. Jednak separacja bardzo szybko się kończy kiedy przypadkiem znajdują się w tym samym mieście. W miejscu gdzie niegdyś przeżywali swe najpiękniejsze chwile. Spaja ich ponownie troska o syna. Zdradzać fabuły nie będę. Sequel zdecydowanie słabszy o pierwszej części. To co było siłą Dzikości (dialogi!),tutaj zostało pominięte. Dostajemy jedynie dwie historyjki, poprawnie prowadzoną narrację, znanych bohaterów, ale niestety brak fajerwerków.
Nie ulega wątpliwości, że Gifford znał Lyncha, w tej części nawet widać, że film oparty na powieści zainspirował autora do urozmaicenia treści, jednak zamiast magii, tajemniczości otrzymujemy raczej karykaturę bezładną. Brakuje spójności - tematy i nowe postaci wyglądają na bezmyślnie wrzucone, zupełnie nieprzemyślane. Pace jako 10-latek jest nad wyraz rozsądny i dojrzały (choć jak u licha takie rozgarnięte dziecko daje się 'porwać'?),a jako 15-latek nad wyraz dziecinny. Czyżby Giffordowi tak trudno przychodziła obserwacja ludzi?

Pomysł niegłupi: za Sailorem ciągnie się widmo więzienia, a resztę ludzie dopowiadają i tak powstaje człowiek z mroczną przeszłością. Przeszłością, która nie pozostaje bez wpływu na syna. Lula z kolei też nie pozostaje w miejscu, zmienia się.

Podsumowując: momenty są, ale chyba wystarczy mi obcowania z państwem Ripley.

10 lat po szalonej jeździe przez południowe Stany, powracamy do Sailora i Luli. Naszych bohaterów zostawiliśmy w momencie rozstania: Sailor, niczym Bogart w Casablance odchodzi od ukochanej, by nie zniszczyć jej życia. Jednak separacja bardzo szybko się kończy kiedy przypadkiem znajdują się w tym samym mieście. W miejscu gdzie niegdyś przeżywali swe najpiękniejsze chwile....