W połowie odmawiam dalszego czytania. Kilkadziesiąt stron o tym, czy przykładać się do pracy, czy nie przykładać. Czy grać na gitarze czy nie grać. Zlitujcie się.

Dodatkowo przeszkadzają mi twarze zbyt podobne do tych z Punpuna (który bardzo mi się podobał).

Warsztatowo naprawdę solidne, widać że to jest zrobione przez zawodowca. Więc rozumiem, że może się komuś podobać. Jednak dla mnie dynamika scenariusza i monotematyczność nastoletnich perypetii jest trudna do zniesienia. Dzieciaki z gitarami? – lepiej opowiedział to Gipi w "Sali prób".

W połowie odmawiam dalszego czytania. Kilkadziesiąt stron o tym, czy przykładać się do pracy, czy nie przykładać. Czy grać na gitarze czy nie grać. Zlitujcie się.

Dodatkowo przeszkadzają mi twarze zbyt podobne do tych z Punpuna (który bardzo mi się podobał).

Warsztatowo naprawdę solidne, widać że to jest zrobione przez zawodowca. Więc rozumiem, że może się komuś podobać....

Moja krotka opinie mozecie obejrzec na filmie:

Moja krotka opinie mozecie obejrzec na filmie:

Opinia zbiorcza dla całości.

Ślicznie narysowany tygiel emocjonalny, który kopie dokładnie tam gdzie powinien. Bardzo życiowe to wszystko i pomimo czarno-białej oprawy przedstawia całe spektrum kolorów jakie natrafiają młodzi dorośli na początku swojej drogi. Co zatem to nie gra? Punkt wyjściowy do tomu drugiego czyli końcówka pierwszego. Jest tam straszliwe leniwe zagranie, proste i pretensjonalne, w ogóle nie pasujące do całej reszty historii. To duży mankament i uniemożliwia mi on nazwania Solanina pozycją wybitną, ponieważ przez to pójście na skróty dalsze bieg wydarzeń nie robi takiego wrażenia jak powinien. To dalej rzecz dobra, nawet bardzo dobra, ale tak jak powiedziałem - niewybitna, a szkoda bo był na to potencjał.

Opinia zbiorcza dla całości.

Ślicznie narysowany tygiel emocjonalny, który kopie dokładnie tam gdzie powinien. Bardzo życiowe to wszystko i pomimo czarno-białej oprawy przedstawia całe spektrum kolorów jakie natrafiają młodzi dorośli na początku swojej drogi. Co zatem to nie gra? Punkt wyjściowy do tomu drugiego czyli końcówka pierwszego. Jest tam straszliwe leniwe...

Całą recenzję znaleźć można na:
http://alkuszowerozkminy.blogspot.com/2016/10/solanin-recenzja.html

Meiko i Naruo już od pewnego czasu mieszkają razem w Tokio. Dziewczyna utrzymuje ich dwójkę, pracując w firmie produkującej urządzenia biurowe, jednak szary świat dorosłych strasznie ją męczy i powoduje nienawiść do większości ludzi, których napotyka na swojej drodze. Pewnego dnia pod wpływem emocji rzuca swoją pracę, pragnąc odzyskać choć trochę wolności. Zaistniała sytuacja zmusza Naruo do poświęcenia całego swojego czasu temu, co do tej pory robił hobbystycznie - gry w zespole muzycznym razem z dwójką przyjaciół poznaną na studiach.

Ten niepozorny tytuł na początku w ogóle nie zwrócił na siebie mojej uwagi - nawet nie myślałam o zakupie tych dwóch tomików. Skutecznie odstraszała mnie od tego cena, ale kiedy już miałam okazję zapoznać się z "Solaninem" - zakochałam się. Zawsze z radością przyjmuję na polskim rynku tytuły spokojne, dosyć realistyczne i po prostu sympatyczne - a ta manga spełnia wszystkie te kryteria.

Zaczyna się całkiem typowo - mamy tutaj dwójkę młodych ludzi, którzy przeprowadzili się do Tokio w poszukiwaniu ciekawszego życia. Szybko jednak okazało się, że nie jest to takie proste, na jakie wygląda i bohaterowie prędko poczuli się znużeni. Nikt nie jest naprawdę usatysfakcjonowany życiem, jakie prowadzi - od kiedy jednak Meiko rzuciła swoją pracę, coś musiało się zmienić. Przyjaciele ze studiów ponownie spędzają ze sobą więcej czasu, ponieważ zaabsorbowani są grą w kapeli - tym razem na poważnie. Czy pomoże im to jednak zmienić ich szarą rzeczywistość, tego przyjdzie nam się dowiedzieć już podczas lektury.

W tym tytule nie znajdziemy szalenie pędzącej na łeb na szyję akcji. To życiowa, spokojna historia o codziennym życiu zwykłych młodych ludzi mieszkających w Tokio. Jeśli kogoś te dwa zdania już odstraszają, nie wiem, czy będzie w stanie tak cieszyć się z lektury jak ja - wręcz uwielbiam takie klimaty. Sami bohaterowie są tak normalni i dręczą ich tak normalne problemy, że większość z nas bez problemu dałaby radę podstawić swoją osobę na ich miejsce, co jest tylko kolejnym atutem - od czasu do czasu trzeba trochę odpocząć od fantasy i wziąć się za spokojniejszy tytuł.

Całą recenzję znaleźć można na:
http://alkuszowerozkminy.blogspot.com/2016/10/solanin-recenzja.html

Meiko i Naruo już od pewnego czasu mieszkają razem w Tokio. Dziewczyna utrzymuje ich dwójkę, pracując w firmie produkującej urządzenia biurowe, jednak szary świat dorosłych strasznie ją męczy i powoduje nienawiść do większości ludzi, których napotyka na swojej drodze....

Cudowna historia. Inio Asano to jeden z tych autorów, którzy potrafią stworzyć dobrą historię ze zwykłego życia. Rysunki są po prostu cudowne-zakochałam się w nich. Tła dopracowane, nieraz z elementami fotografii. Historia jest poruszająca i potrafi wciągnąć. Jednym słowem - dzieło sztuki.

Cudowna historia. Inio Asano to jeden z tych autorów, którzy potrafią stworzyć dobrą historię ze zwykłego życia. Rysunki są po prostu cudowne-zakochałam się w nich. Tła dopracowane, nieraz z elementami fotografii. Historia jest poruszająca i potrafi wciągnąć. Jednym słowem - dzieło sztuki.

Pięć lat temu Nastoletni Ja przeczytał Solanina i jedyne, co poczuł, to znużenie - zero akcji, dużo gadania, słowem: nuda, nuda, nuda.

Dziś, Dorosły Ja, przeczytał Solanina ponownie. I co? Dorosły Ja co chwilę to parskał śmiechem, to powstrzymywał cisnące mu się do oczu łzy wzruszenia. No bo ten komiks jest o mnie. O nas, młodych-dorosłych, jak to ładnie wymyślili sobie amerykańce. To komiks o dzieciakach wkraczających w świat dorosłych, i - co za tym idzie - świat ogromnych rozczarowań, świat obowiązków i morderczej rutyny. To komiks o marzeniach, które najpewniej już na zawsze pozostaną niezrealizowane, i o miłości, która pcha nas do przodu, będąc jednocześnie kotwicą, kulą u nogi. To opowieść o tym, że robimy wszystko, by uciec jak najdalej od swoich rodziców, a tymczasem nawet nie zauważamy, kiedy stajemy się ich małymi kopiami. Jest tu też trochę śmierci. I - paradoksalnie - to nie śmierć w tym wszystkim jest najstraszniejsza.

Kończąc ten przydługi wywód - Solanin to piękny komiks, ale trzeba jednak coś w życiu przeżyć, aby móc w pełni go docenić. Jako gówniarz lekturę skwitowałem wzruszeniem ramionami. Dziś - kajam się i dziękuję Wydawnictwu Hanami, że zdecydowali się wydać ten tytuł w naszym pięknym kraju.

Ode mnie solidne +7/10. Ocena dla obu tomów i polecam czytać tylko w komplecie.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Pięć lat temu Nastoletni Ja przeczytał Solanina i jedyne, co poczuł, to znużenie - zero akcji, dużo gadania, słowem: nuda, nuda, nuda.

Dziś, Dorosły Ja, przeczytał Solanina ponownie. I co? Dorosły Ja co chwilę to parskał śmiechem, to powstrzymywał cisnące mu się do oczu łzy wzruszenia. No bo ten komiks jest o mnie. O nas, młodych-dorosłych, jak to ładnie wymyślili sobie...

Solanin mój najcudowniejszy. Wielbię.

Solanin mój najcudowniejszy. Wielbię.

Genialna historia, bardzo prawdziwa i życiowa :) Polecam serdecznie! Przedstawia życie młodych ludzi w Japonii, oraz to jak nieprzewidywalne potrafi być.

Genialna historia, bardzo prawdziwa i życiowa :) Polecam serdecznie! Przedstawia życie młodych ludzi w Japonii, oraz to jak nieprzewidywalne potrafi być.

To jest tak życiowe i tak realistyczne, że fizycznie boli.

To jest tak życiowe i tak realistyczne, że fizycznie boli.

Dla fanów mangi, a dla niefanów nie... aż do zakończenia, które coś tam dobrego może jednak wróży!

Dla fanów mangi, a dla niefanów nie... aż do zakończenia, które coś tam dobrego może jednak wróży!