Duhamel (1884 – 1966),lekarz i autor, nieznany mnie bliżej ani dalej; autor bardzo wielu książek; w Wikipedii najciekawsze:
"...W 1926 r. ogłosił w prasie apel o uwolnienie więźniów politycznych w Polsce. Apel, nieuzgodniony ze stroną polską, spowodował bojkot ze strony polskiego środowiska literackiego podczas wizyty w kraju w tym samym roku. Zajmowała się nim wtedy późniejsza pisarka i feministka Irena Krzywicka, z którą się zaprzyjaźnił."
Omawianą książkę popełnił w 1951 r. Jak mało znaczy w jego dorobku, może świadczyć fakt, ze anglojęzyczna Wikipedia w ogóle jej nie wymienia. A w ogóle zauważyłem szokujące różnice w Wikipedii między wersjami francuską i angielską, a polską. Po polsku - mała wzmianka, tam - szerokie opracowanie, w którym podkreślono Nagrodę Goncourtów, członkostwo Akademii Francuskiej, unanimizm i wymieniono ponad 100 tytułów.
Omawiana książka to autoportret paskudnego dziada, francuskiego przemysłowca Felixa Tallemanda, podobno oportunisty. Podobno, bo tak go określają zagraniczne recenzje, lecz dla nas takie określenie kolaboranta, mordercy, złodzieja i szmalcownika jest nie do przyjęcia; to po prostu szuja!!
Trudno pisać recenzje o negatywnym bohaterze, a szczególnie, gdy nie wzbudza sympatii ani przez chwilę. Również jego krzyk sumienia, krzyk z głębi jego jestestwa o wybaczenie nie sprawia wrażenia szczerości. Naumyślnie używam "krzyk z głębi" zamiast "..z głębokości", bo jakoś bardziej mnie pasuje takie określenie miejsca jego zgryzoty, która siedzi jak kamień w żołądku.
No cóż, dostaliśmy niemiłą historię małego człowieczka, który do grobowej deski się nie zmienił. Nie zdradzam Państwu treści, bo książkę warto samemu przeczytać, tym bardziej, że tylko w Polsce nie jest popularny.

Duhamel (1884 – 1966),lekarz i autor, nieznany mnie bliżej ani dalej; autor bardzo wielu książek; w Wikipedii najciekawsze:
"...W 1926 r. ogłosił w prasie apel o uwolnienie więźniów politycznych w Polsce. Apel, nieuzgodniony ze stroną polską, spowodował bojkot ze strony polskiego środowiska literackiego podczas wizyty w kraju w tym samym roku. Zajmowała...

Na pierwszym poziomie jest to francuska odmiana "Palacza zwłok" Fuchsa, opowiadająca o tym, że wojna wywleka na światło dzienne prawdziwą twarz człowieka i jest to zazwyczaj twarz oportunisty. Dla smaku podlał autor tę potrawkę sosem z filozofii Nietzschego.
Głębiej odnajdujemy jednak rozprawę na temat jednostek pozostających bez kontaktu ze swoimi emocjami i śmiertelnych skutkach nagłego przerwania takiej kwarantanny.

Na pierwszym poziomie jest to francuska odmiana "Palacza zwłok" Fuchsa, opowiadająca o tym, że wojna wywleka na światło dzienne prawdziwą twarz człowieka i jest to zazwyczaj twarz oportunisty. Dla smaku podlał autor tę potrawkę sosem z filozofii Nietzschego.
Głębiej odnajdujemy jednak rozprawę na temat jednostek pozostających bez kontaktu ze swoimi emocjami i śmiertelnych...