Czwarta część cyklu „Ostatni zwycięzca”.

Turczyna tylko co patrzeć. Już naruszył granice i grasuje na południu, pali wsie, ludzi zabiera w jasyr. Dysponuje potęgą, z jaką nikt nie może się równać. Tymczasem w Polsce ani szlachta, ani duchowieństwo nie kwapią się z płaceniem podatków i nie ma za co opłacić, ani wyposażyć żołnierzy do obrony granic. Nawet królowa Maria Kazimiera nieskora jest wspierać męża w jego dążeniach do powiększenia armii. Toteż niejedna troska odbija się na obliczu króla Sobieskiego. Wie, że trzeba wysuszyć w pole, ale nie ma z kim, ani z czym.

Nasi bohaterowie również nie próżnują. Żegoń wiernie trwa przy królu. Łysobok tylko co patrzeć, aż wyruszy w pole i do niego dołączy. Zawieja zaś zamieszkuje w odziedziczonych po Tamarze Trzykłosach, które zgodnie z królewskim poleceniem zamienia w potężną warownię. Dwaj pierwsi choć w życiu prywatnym zaznają szczęścia z ukochanymi małżonkami. Bohdana Zawiei jednak to nie dotyczy – wciąż posępnie wspomina swoją stratę, nieodżałowaną Tamarę.

Ten tom nie odbiega formą od poprzednich. Nadal śledzimy ważne historyczne wydarzenia. Czasem oczami naszych bohaterów, kiedy to w dyskusjach między sobą wyjaśniają nam zawiłości ówczesnej polityki, czasem bezpośrednio, prowadzeni przez narratora. Losy postaci fikcyjnych są dość banalne i przewidywalne, ale pamiętajmy, że tak naprawdę nie o nich tutaj chodzi.

Trochę niezręcznie opisano sceny bitew. Czytelnik gubi się tu w przydługawych opisach, w zamierzeniu dynamicznych, jednak zawierających suche wyliczanie faktów. O wiele ciekawiej dzieje się, gdy bitwa opisywana jest z punktu widzenia bohaterów, jak na przykład fragment wyprawy pana Miączyńskiego, w celu próby wysadzenia tureckich armat.

Sama powieść o tyle ważna, że czytelnik w końcu uświadamia sobie, na jak cienkim włosku wisiały wtedy losy Europy i jak wiele zawdzięczamy uporowi i wojskowemu geniuszowi JKM Jana III Sobieskiego.

Czwarta część cyklu „Ostatni zwycięzca”.

Turczyna tylko co patrzeć. Już naruszył granice i grasuje na południu, pali wsie, ludzi zabiera w jasyr. Dysponuje potęgą, z jaką nikt nie może się równać. Tymczasem w Polsce ani szlachta, ani duchowieństwo nie kwapią się z płaceniem podatków i nie ma za co opłacić, ani wyposażyć żołnierzy do obrony granic. Nawet królowa Maria...

Tę część cyklu powieści czyta się jak bardzo dobrą prozę detektywistyczną. Wątek wykrycia tureckiej siatki szpiegowskiej poprowadzony jest znakomicie, wręcz miałem wrażenie, że czytam powieść Arthura Conan Doyle o Sherlocku Holmes'ie. Znakomita część. Polecam tym, którzy nawet nie czytali poprzednich części cyklu.

Tę część cyklu powieści czyta się jak bardzo dobrą prozę detektywistyczną. Wątek wykrycia tureckiej siatki szpiegowskiej poprowadzony jest znakomicie, wręcz miałem wrażenie, że czytam powieść Arthura Conan Doyle o Sherlocku Holmes'ie. Znakomita część. Polecam tym, którzy nawet nie czytali poprzednich części cyklu.