Książkę poleciła i pożyczyła mi znajoma, na której opiniach mogę polegać, bo mamy podobny gust czytelniczy. Zaczęłam przeglądać i nawet nie zauważyłam, kiedy utonęłam w lekturze.

Ewa Berberyusz jest osobą bardzo ciekawą - rocznik 1929, a więc przeżyła kilka epok i na własnej skórze doświadczyła koszmaru obu totalitaryzmów.

"Moja teczka" to bardzo osobiste wspomnienia, począwszy od dzieciństwa po starość, czyli czasy nam współczesne. Na pewno ważne jest to, że autorka spogląda na swoje życie z ogromnego dystansu, a co za tym idzie, dokonuje wielu podsumować, analiz, ocen...
Dotyczy to zarówno jej losów, jak i sytuacji politycznej i przełomowych wydarzeń w Polsce XX wieku.

Bardzo ciekawie Ewa Berberyusz pisze o wojennych i powojennych losach swojej rodziny, o pracy w prasie i wydawnictwach, o karierze dziennikarskiej, którą bardzo trudno było jej pogodzić z rolą matki.
Właśnie rozważania dotyczące macierzyństwa i bardzo osobiste, intymne wspomnienia porodów oraz relacji z synami niezwykle mnie poruszyły.

Całość napisana jest barwnie, plastycznie, ale od razu widać, że autorka ma reporterskie doświadczenie - waży każde słowo, świetnie posługuje się ironią i ripostą oraz puentą, nawet gdy pisze o sprawach bolesnych i dramatycznych, stosuje ekonomię słowa (a to bardzo lubię i cenię).

Polecam z czystym sumieniem - nie tylko miłośnikom historii i literatury faktu. Jestem pewna, że w tej książce każdy może znaleźć coś dla siebie.

Książkę poleciła i pożyczyła mi znajoma, na której opiniach mogę polegać, bo mamy podobny gust czytelniczy. Zaczęłam przeglądać i nawet nie zauważyłam, kiedy utonęłam w lekturze.

Ewa Berberyusz jest osobą bardzo ciekawą - rocznik 1929, a więc przeżyła kilka epok i na własnej skórze doświadczyła koszmaru obu totalitaryzmów.

"Moja teczka" to bardzo osobiste wspomnienia,...

Książka napisana fajnie, wartko. Mocno poirytowało mnie jednak sformułowanie, że po wojnie, w warszawskie ruiny zjechała się ...wiocha.
Jest mi strasznie przykro, bo mój dziadek pojechał do stolicy, aby ją odbudowywać, włożył w to wiele wysiłku, pracy, rodzina została w gospodarstwie...Dostał pamiątkowy dyplom.
Nie wolno wrzucać wszystkich do jednego worka. Gdyby nie ta "wiocha" byłoby trudniej odbudować stolicę.
Dziadek, mimo, że z "wiochy"- dobrze wychowany, grający na kilku instrumentach, prawy, rzetelny.
Sprzeciwiam się takim opiniom. Cały urok książki w sekundę gdzieś mi zniknął.

Książka napisana fajnie, wartko. Mocno poirytowało mnie jednak sformułowanie, że po wojnie, w warszawskie ruiny zjechała się ...wiocha.
Jest mi strasznie przykro, bo mój dziadek pojechał do stolicy, aby ją odbudowywać, włożył w to wiele wysiłku, pracy, rodzina została w gospodarstwie...Dostał pamiątkowy dyplom.
Nie wolno wrzucać wszystkich do jednego worka. Gdyby nie ta...

Przeczytałem kolejny raz równolegle z "Księciem z Maisons-Laffitte".Wydaje mi się,że takie połączenie daje bardziej spójny obraz polskiej rzeczywistości i więcej mówi o autorce.Wyznania szczere,aż do bólu.Pisane oszczędnym ,żołnierskim językiem,chciałoby się powiedzieć męskim.Książka o zaniechaniach,o nietrafnych wyborach.Komuś nie pomogliśmy,a można było.Wraca to do nas po latach i dręczy.Gdyby młodzi ludzie przeczytali tę książkę i potrafili wysnuć właściwe wnioski...

Przeczytałem kolejny raz równolegle z "Księciem z Maisons-Laffitte".Wydaje mi się,że takie połączenie daje bardziej spójny obraz polskiej rzeczywistości i więcej mówi o autorce.Wyznania szczere,aż do bólu.Pisane oszczędnym ,żołnierskim językiem,chciałoby się powiedzieć męskim.Książka o zaniechaniach,o nietrafnych wyborach.Komuś nie pomogliśmy,a można było.Wraca to do nas po...

Miło było wsiąknąć w jej wspomnienia do czasów których nie mogę pamiętać.

Trochę dekoncentrowały mnie skoki czasowe .

Miło było wsiąknąć w jej wspomnienia do czasów których nie mogę pamiętać.

Trochę dekoncentrowały mnie skoki czasowe .