Mało kiedy, prawie w cale stawiam tak niską ocenę książce. Ale przy tej pozycji nie potrafię inaczej, bo wiem że w tej książce nie ma nic ciekawego, nic interesującego nawet nic śmiesznego. Kupiłam ją za złotówkę więc nie mam czego żałować, ale jak tak sobie pomyślę nad tą wydaną złotówką - to czy nie lepiej było kupić lizaka ???

Mało kiedy, prawie w cale stawiam tak niską ocenę książce. Ale przy tej pozycji nie potrafię inaczej, bo wiem że w tej książce nie ma nic ciekawego, nic interesującego nawet nic śmiesznego. Kupiłam ją za złotówkę więc nie mam czego żałować, ale jak tak sobie pomyślę nad tą wydaną złotówką - to czy nie lepiej było kupić lizaka ???

Nie wiem czemu, ale książka choć ma duże litery I przerwy pomiędzy linijkami. To pierwszy rozdział (35 stron) zajął mi 45 minut, co dla mnie jest strasznie dużo. Może dla tego że przyzwycAilam się do sposobu pisania J. K. Rowling, a tu było kompletnie inaczej. Więc tak, książka warta przeczytania, polecam. Przy okazji jest bardzo specyficzna co jest jak najbardziej na plus.

Nie wiem czemu, ale książka choć ma duże litery I przerwy pomiędzy linijkami. To pierwszy rozdział (35 stron) zajął mi 45 minut, co dla mnie jest strasznie dużo. Może dla tego że przyzwycAilam się do sposobu pisania J. K. Rowling, a tu było kompletnie inaczej. Więc tak, książka warta przeczytania, polecam. Przy okazji jest bardzo specyficzna co jest jak najbardziej na plus.

Książka w zamierzeniu miała być pisana językiem młodzieży... Niestety nie wyszło. Autorka niekoniecznie ma pojęcie o tym języku. Wyszło sztucznie i tandetnie. Na okładce napisano, że książka "rozbawi czytelnika do łez"... No coż też się nie udało...

Książka w zamierzeniu miała być pisana językiem młodzieży... Niestety nie wyszło. Autorka niekoniecznie ma pojęcie o tym języku. Wyszło sztucznie i tandetnie. Na okładce napisano, że książka "rozbawi czytelnika do łez"... No coż też się nie udało...

Książkę podała mi w bibliotece moja koleżanka ,,ha ha przeczytaj to, mój Wielorybciu...'' Pierwsze kilka stron, które przeczytałam na miejscu dały mi nadzieję na lekką i humorystycznie zabarwioną opowieść. Cóż... lekka to ona faktycznie była, język ech.. może nie było jeszcze najgorzej, ale w niektórych momentach było wręcz żałośnie. Matrix? Serio? Kto normalny nazywa tak swoją matkę?! Co do humoru to spodziewałam się czegoś lepszego. Pisane w formie wspomnień zdołowanej Cecylii, Matyldy lub Wery jak kto tam woli nieco nudziło, bo z góry tak naprawdę wiedzieliśmy o czym to będzie i jak się zakończy. Kto by się spodziewał, że wszystko skończy się happy end-em, że Konrad, element wzdychań naszej bohaterki, jednak do niej wróci? Momentami musiałam czytać słuchając muzyki, aby nie zamknąć książki raz na zawsze. Mam wrażenie,że ludzie nie mają już dobrych pomysłów na książkę i piszą właśnie coś takiego. Atoli przykuły moja uwagę opowieści snute w Klubie Szeherezady (no dobra, ominęłam te o Sądzie Ostatecznym),ale przyznam, że były pozytywnie zakręcone i wciągały. Szczerze to nie wiem komu mogłabym ją polecić. Może jakieś osobie z depresją, żeby mogła podnieść się na duchu? Albo komuś kto chce po prostu zmarnować czas, tak jak ja to zrobiłam.

Książkę podała mi w bibliotece moja koleżanka ,,ha ha przeczytaj to, mój Wielorybciu...'' Pierwsze kilka stron, które przeczytałam na miejscu dały mi nadzieję na lekką i humorystycznie zabarwioną opowieść. Cóż... lekka to ona faktycznie była, język ech.. może nie było jeszcze najgorzej, ale w niektórych momentach było wręcz żałośnie. Matrix? Serio? Kto normalny nazywa tak...

Irytowało mnie przeciąganie słów. Maxxxx? Myślę, że nawet w nowoczesnej mowie lub piśmie nastolatków nikt tak się nie wyraża. Fabuła jako taka. Nic specjalnego.

Irytowało mnie przeciąganie słów. Maxxxx? Myślę, że nawet w nowoczesnej mowie lub piśmie nastolatków nikt tak się nie wyraża. Fabuła jako taka. Nic specjalnego.

Mocną stroną książki były cytaty.
Poza tym okropnie denerwowały mnie te pseudo młodzieżowe wtrącenia.
W tym całym kiczu wychwytywałam ciekawe momenty i dzięki którym postanowiłam dotrwać do końca książki.
Zakończenie niestety mnie zasmuciło.
Ogólnie: nie jest dobrze, nie jest najgorzej...

5/10 +1 za cytaty:

6/10

Mocną stroną książki były cytaty.
Poza tym okropnie denerwowały mnie te pseudo młodzieżowe wtrącenia.
W tym całym kiczu wychwytywałam ciekawe momenty i dzięki którym postanowiłam dotrwać do końca książki.
Zakończenie niestety mnie zasmuciło.
Ogólnie: nie jest dobrze, nie jest najgorzej...

5/10 +1 za cytaty:

6/10

Książka średnio podpadła mi do gustu ale przeczytałam ją całą. Jakoś nie wciągnęły mnie problemy Matyldy, myślę, że zbyt rozdrabniała się nad innymi sprawami. Lektura lekka, ale mało z niej wyniosłam.

Książka średnio podpadła mi do gustu ale przeczytałam ją całą. Jakoś nie wciągnęły mnie problemy Matyldy, myślę, że zbyt rozdrabniała się nad innymi sprawami. Lektura lekka, ale mało z niej wyniosłam.

Niestety, ale jak dla mnie, szału nie ma.

Niestety, ale jak dla mnie, szału nie ma.

Język w żaden sposób mi nie podszedł. Matrix? Kto tak się o własnej matce wyraża? Maxxxx - przeciąganie literki, po co? Dla mnie było to nad wyraz irytujące. Poruszone tematy może i były ciekawe, jednak nie powiem, by taki sposób ich przedstawienia mnie zadowolił. Wera, główna bohaterka, czasami pisze za dużo o czymś, pomijając inne, równie interesujące tematy. Zabrakło mi więcej na temat dwójki homoseksualistów, chorobie jednej z osób z paczki i obawach jednego z gejów.
Dla mnie to wszystko było zbyt młodzieżowe, by przedstawić trudne tematy na łamach książki.

Język w żaden sposób mi nie podszedł. Matrix? Kto tak się o własnej matce wyraża? Maxxxx - przeciąganie literki, po co? Dla mnie było to nad wyraz irytujące. Poruszone tematy może i były ciekawe, jednak nie powiem, by taki sposób ich przedstawienia mnie zadowolił. Wera, główna bohaterka, czasami pisze za dużo o czymś, pomijając inne, równie interesujące tematy. Zabrakło mi...

Książka napisana jest ciekawym, młodzieżowym językiem, występują pewnego rodzaju typowe dla niego zwroty, jednak bez przesady i bez
przekleństw, co sprawia, że nie ma problemu ze zrozumieniem treści.
Opowiedziana jest z perspektywy nastoletniej dziewczyny Matyldy,
prowadzącej coś w rodzaju pamiętnika, która ma za sobą licealne czasy,
jednak wraca ona pamięcią do trzech lat spędzonych w murach szkoły.
Opisuje ona nam, "wirtualnym czytelnikom" ( a propos taka narracja
sprawia, ze łatwo można się z nią zidentyfikować) swoich przyjaciół,
rodzinę, nauczycieli, swoje przeżycia- miłość, troski.
Wielkim plusem tej książki jest to, że pod tymi "wspominkami" autorka
opowiada o ważnych problemach, które są elementem życia młodzieży- jak
np. narkotyki, nieodwzajemniona miłość, problemy w rodzinie, też
śmiertelna choroba. Ukazuje, że młodzi ludzie poszukują swojej ścieżki
w życiu, chcą być inni (przeciw materializmowi i systemowi),mają
marzenia, które dzięki szczęściu i dozie samozaparcia się spełniają.
Drzemie w nich też pewien potencjał, jednak szkoła czasami skutecznie
potrafi go w nich "zabić". Te trudne tematy są przeplatane momentami
humorystycznymi oraz barwnymi postaciami (Pati, Zibi),które rozbawią
czytelnika. Ciekawy jest także tytuł, na pierwszy rzut oka nie
związany z książką, jednak po jej przeczytaniu widać wyraźnie, że jest
pewnego rodzaju symbolem.
Co jest wadą? Zabrakło mi w tej książce poruszenia takiego tematu jak
przemoc, chociażby w szkole. Klasa Matyldy przedstawiona jest jako
"my" przeciwko światu, a przecież bardzo rzadko zdarzają się tak
zgrane grupy. Moim zdaniem minusem jest za bardzo opisana sztuka
teatralna i kilka opowieści z klubu Szeherezady- nie każdego może to
zainteresować.
Co do okładki- tło bordowe bardzo ciekawie się prezentuje i pomysł z
podzieleniem na trzy części też, jednak myślę, że warto by pomyśleć
nad innym zdjęciami- bo te nie za bardzo są związane z treścią
książki.
Podsumowując, "Rok wieloryba" jest książką ciekawą, godną polecenia
dla młodzieży licealnej i także pomaturalnej. Jest to zarówno dawka
humoru, jak i ukazanie istotnych elementów życia młodzieży.

Książka napisana jest ciekawym, młodzieżowym językiem, występują pewnego rodzaju typowe dla niego zwroty, jednak bez przesady i bez
przekleństw, co sprawia, że nie ma problemu ze zrozumieniem treści.
Opowiedziana jest z perspektywy nastoletniej dziewczyny Matyldy,
prowadzącej coś w rodzaju pamiętnika, która ma za sobą licealne czasy,
jednak wraca ona pamięcią do trzech lat...