Często o tej książce rozmyślam jako o pewnego rodzaju testamencie starożytnej myśli. Boecjusz ukazał tutaj przez pryzmat neoplatońskiej filozofii jak należy żyć, jak należy radzić sobie z trudnę Fortuną, jak rozumieć Opatrzność i jak poznać Boga. Arcydzieło, do którego powinniśmy ciągle wracać, odkrywając na nowo ten skarb epoki upadającego Cesarstwa Rzymskiego.

Najnowsze tłumaczenie, dokonane przez Gabrielę Kurylewicz i Mikołaja Antczaka znacznie ułatwia zrozumienie tekstu, w porównaniu do starszych tłumaczeń, dlatego tym bardziej zachęcam.

Często o tej książce rozmyślam jako o pewnego rodzaju testamencie starożytnej myśli. Boecjusz ukazał tutaj przez pryzmat neoplatońskiej filozofii jak należy żyć, jak należy radzić sobie z trudnę Fortuną, jak rozumieć Opatrzność i jak poznać Boga. Arcydzieło, do którego powinniśmy ciągle wracać, odkrywając na nowo ten skarb epoki upadającego Cesarstwa Rzymskiego.

Najnowsze...

Do schorowanego Boecjusza przychodzi pani Filozofia, która jest uosobieniem jego zdobytej wiedzy i życiowych doświadczeń. Podejmuje się ona wyleczenia pacjenta najpierw słodką retoryką a później przechodzi do mocniejszych lekarstw wnikających w głąb duszy. Na początku książki Filozofia niejako pociesza Boecjusza przypominając mu kim był, kim jest i co osiągnął, ale trochę się pogubił. Tłumaczy mu problemy związane z opatrznością, losem, fortuną, wolnego wyboru, poznania i szczęścia człowieka. Niektóre twierdzenia dla niewierzących będą nie do przyjęcia ale zachęcam do otworzenia umysłu, który jest jak spadochron-dopóki się nie otworzy to żadna z niego pociecha. Osobiście książka bardzo mi się spodobała i wyjaśniła pewne kwestie. Klimatu dodają wiersze które przeplatają dzieło mitologią i wiarą oraz urozmaicają treść.

Do schorowanego Boecjusza przychodzi pani Filozofia, która jest uosobieniem jego zdobytej wiedzy i życiowych doświadczeń. Podejmuje się ona wyleczenia pacjenta najpierw słodką retoryką a później przechodzi do mocniejszych lekarstw wnikających w głąb duszy. Na początku książki Filozofia niejako pociesza Boecjusza przypominając mu kim był, kim jest i co osiągnął, ale trochę...

Piękny dialog o cierpieniu, Bogu, Fortunie i sprawiedliwości na świecie. Jedynie w drugiej połowie książki rozwiązywanie wszystkich problemów poprzez Boga nie wydaje mi aż takie bezproblemowe.

Piękny dialog o cierpieniu, Bogu, Fortunie i sprawiedliwości na świecie. Jedynie w drugiej połowie książki rozwiązywanie wszystkich problemów poprzez Boga nie wydaje mi aż takie bezproblemowe.

Fantastyczna, ale tylko do momentu pojawienia się Boga, który samym swoim istnieniem potwierdza wszystkie argumenty Pani Filozofii.

Fantastyczna, ale tylko do momentu pojawienia się Boga, który samym swoim istnieniem potwierdza wszystkie argumenty Pani Filozofii.

Wspaniała!
O dobru i złu, o fortunie i losie, o Bogu, jego planie, wszechwiedzy i sposobie na pogodzenie jej z wolną wolą człowieka, a co za tym idzie, odpowiedzialnością za własne wybory i czyny. W zręczny sposób Boecjusz wyjaśnia moje własne poglądy na ludzi, świat i Boga.

Nadzieja nie polega na wierze w to, że będzie lepiej, ale na nieusuwalnym przekonaniu, że nawet największe cierpienie ma sens i prowadzi do większego dobra, dzięki czemu nawet najgorszy los można przyjmować ze spokojem, nie tracąc wewnętrznej radości.

Wspaniała!
O dobru i złu, o fortunie i losie, o Bogu, jego planie, wszechwiedzy i sposobie na pogodzenie jej z wolną wolą człowieka, a co za tym idzie, odpowiedzialnością za własne wybory i czyny. W zręczny sposób Boecjusz wyjaśnia moje własne poglądy na ludzi, świat i Boga.

Nadzieja nie polega na wierze w to, że będzie lepiej, ale na nieusuwalnym przekonaniu, że nawet...

Może zabrzmię jak ignorant, który nie odkrył wielkiej głębi tkwiącej w tym tekście i wypowiadający się bez kompetencji, ale... no i gdzie to pocieszenie?
(Ubiegając komentarze - tak, rozumiem, że to dziełko miało charakter autoterapeutyczny dla autora)
Trochę tu Platona, trochę Anzelma. Plusem jest to, że czyta się dość przyjemnie, ale sama treść... mówiąc krótko - nie dla mnie.
Jeszcze jeden plus o którym byłbym zapomniał, a odnoszący się do treści, którą kilka słów wcześniej potraktowałem tak bezpardonowo. Mam tu na myśli rozważania dotyczące przypadku i ich zgrabne ujęcie (do momentu pojawienia się w tym wszystkim boga).
Kolejny plusik - książka nie jest długa.

Może zabrzmię jak ignorant, który nie odkrył wielkiej głębi tkwiącej w tym tekście i wypowiadający się bez kompetencji, ale... no i gdzie to pocieszenie?
(Ubiegając komentarze - tak, rozumiem, że to dziełko miało charakter autoterapeutyczny dla autora)
Trochę tu Platona, trochę Anzelma. Plusem jest to, że czyta się dość przyjemnie, ale sama treść... mówiąc krótko - nie dla...

Czytałam zadając sobie pytanie "W czym teraz my, ludzie współcześni szukamy pocieszenia w chwilach granicznych, próby?"
Pewnie każdy wtedy staje przed pytaniami z ogrodu Filozofii. Jak pisał Jaspers, przeżycie sytuacji granicznej to jeden z powodów, który może nas skłonić do filozofowania. Często ten ulotny moment poszukiwania jednak nie wytrzymuje konfrontacji i poddaje się sile wąskiego, moało-kwestionowanego, nurtu namysłu, który na tym polu zdaje się ma pozycję jeśli nie monopolistyczną, to przygniatającą:Na imię mu pragmatyzm, utylitaryzm. Przed tym królem współczesności szybko odchodzimy od źródła by sięgnąć po jakiś wysoko-słodzony, nafaszerowany obietnicami produkt intelektualny, który obiecuje szybkie endorfiny.

Gdzie tam szukać pociech. Rozwiązań! Skutecznych. Nawet jeśli nierealnych ;-)

Będę wracać do tej książki.

Czytałam zadając sobie pytanie "W czym teraz my, ludzie współcześni szukamy pocieszenia w chwilach granicznych, próby?"
Pewnie każdy wtedy staje przed pytaniami z ogrodu Filozofii. Jak pisał Jaspers, przeżycie sytuacji granicznej to jeden z powodów, który może nas skłonić do filozofowania. Często ten ulotny moment poszukiwania jednak nie wytrzymuje konfrontacji i poddaje...

Polecam wszystkim, którzy spieszą się, chcą wciąż więcej i wyżej. Wprawdzie styl dość trudny, ale obawiam się, że więcej trudności mieliby ze zrozumieniem treści.

Polecam wszystkim, którzy spieszą się, chcą wciąż więcej i wyżej. Wprawdzie styl dość trudny, ale obawiam się, że więcej trudności mieliby ze zrozumieniem treści.

Dzieło literackie najwyższych lotów, jeszcze długo będę pod jego wpływem i na pewno nie raz powrócę do tej pozycji. Boecjusz pomimo sytuacji w której się znalazł wykazał się niezwykłą siłą ducha pisząc to dzieło. Ecce Homo.

Dzieło literackie najwyższych lotów, jeszcze długo będę pod jego wpływem i na pewno nie raz powrócę do tej pozycji. Boecjusz pomimo sytuacji w której się znalazł wykazał się niezwykłą siłą ducha pisząc to dzieło. Ecce Homo.

Ostatni Rzymianin prozą i wierszem rozmawia z piękną kobietą, Panią Filozofią. Rozmawiają o Fortunie, zmiennym losie, życiu, pragnieniu szczęścia i dobra, istocie człowieczeństwa, prawdziwej wolności...
To krótkie dzieło można by nazwać Summą Filozofii Starożytnej. Boecjusz odwołuje się tu bowiem do przedstawicieli wszystkich głównych "szkół" starożytności, do myślicieli greckich i rzymskich, z Platonem, Arystotelesem, Cyceronem i Seneką na czele tworząc niezwykłą syntezę etyki, antropologii i metafizyki starożytnej. A to wszystko w pięknym, literackim stylu.
W przeczuciu zbliżającej się śmierci, w więzieniu, filozof, ulegający zwątpieniu, na nowo odkrywa (lub raczej przypomina sobie) naczelną wartość Filozofii - jest ona nauczycielką dobrego, mądrego życia, dążenia do realizacji pełni człowieczeństwa. Co więcej, Boecjusz pokazuje tu dobitnie, że ideał życia moralnego, dążącego do dobra i prawdy, nie jest wyłącznie składnikiem tradycji judeochrzescijańskiej, często łagodniejszej w swych wymaganiach od nakazów i zakazów racjonalistycznej myśli filozofów greckich i rzymskich.
Szkoda, że ta piękna tradycja jest dziś tak skutecznie ignorowana i zapominana..

Ostatni Rzymianin prozą i wierszem rozmawia z piękną kobietą, Panią Filozofią. Rozmawiają o Fortunie, zmiennym losie, życiu, pragnieniu szczęścia i dobra, istocie człowieczeństwa, prawdziwej wolności...
To krótkie dzieło można by nazwać Summą Filozofii Starożytnej. Boecjusz odwołuje się tu bowiem do przedstawicieli wszystkich głównych "szkół" starożytności, do myślicieli...