Smutna historia :(

Smutna historia :(

Cała książka to kilkumiesięczna relacja jedenastoletniej Luise z życia jej, jej młodszego braciszka Rubena i rodziców. Historia nie miałaby w sobie 'nic szczególnego' gdyby nie to, że mama Luise niestety choruje na raka. Opowieść zaczyna się już po śmierci matki. Dziewczynka opisuje wtedy swoje podejrzenia, dotyczące choroby, a także codzienne smutki i radości.

Jak wiadomo rak, szczególnie wykryty zbyt późno jest nie do odratowania. Tutaj mimo, że wykryto go we wczesnym stadium choroby powracał i powracał atakując coraz to różniejsze narządy, a mama wraz z każdym dniem słabła. Dziewczynka doskonale wiedziała, że jedyne co może odratować jej mamę to jakiś cud, który niestety się nie zdarzył. Na to również była przygotowana i zdążyła się pożegnać z mamą, jeśli w ogóle jakoś się da...

Nie powiem książka mnie bardzo wzruszyła. Mimo, że takich historii w ostatnim czasie na rynku jest coraz więcej to przy tej miałam gulę w gardle. Nikt przecież nie chciałby chorować, ani tracić rodzicielki, czy kogokolwiek nam bliskiego, a ja nie jestem od tego wyjątkiem.

Pomimo tego, że książka napisana jest z punktu widzenia dziecka polecam ją serdecznie. Mnie z początku to odrzucało, bo język był prosty, ale czasem warto sprawdzić jak dzieci patrzą na różne sprawy, szczególnie tak ważne jak umieranie bliskiej osoby.
Wiem, że ten post jest krótki, ale nie będę się tu rozpisywać, bo naprawdę nie ma po co. Wystarczy zapoznać się z tą krótką książką i przekonać się na własnej skórze, że nie da się obejść bez łez w oczach i guli w gardle. Polecam.

Cała książka to kilkumiesięczna relacja jedenastoletniej Luise z życia jej, jej młodszego braciszka Rubena i rodziców. Historia nie miałaby w sobie 'nic szczególnego' gdyby nie to, że mama Luise niestety choruje na raka. Opowieść zaczyna się już po śmierci matki. Dziewczynka opisuje wtedy swoje podejrzenia, dotyczące choroby, a także codzienne smutki i radości.

Jak wiadomo...

Wzruszająca historia pewnej rodziny, której życie ułożyło się według jednego z najgorszych scenariuszy. Pomimo tego, że książka liczy sobie zaledwie 111 stron, naznaczyłam łzami wszystkie. Moim zdaniem nie jest możliwym utrzymanie emocji na wodzy przy czytaniu tekstu, w którym każdy z dni jest pewnego rodzaju wyzwaniem. Pomimo, iż książka przeznaczona jest dla młodzieży polecam ją wszystkim. Uważam, że naprawdę warto zapoznać się z tą historią walki z chorobą.

www.odnowegowiersza.blogspot.com

Wzruszająca historia pewnej rodziny, której życie ułożyło się według jednego z najgorszych scenariuszy. Pomimo tego, że książka liczy sobie zaledwie 111 stron, naznaczyłam łzami wszystkie. Moim zdaniem nie jest możliwym utrzymanie emocji na wodzy przy czytaniu tekstu, w którym każdy z dni jest pewnego rodzaju wyzwaniem. Pomimo, iż książka przeznaczona jest dla młodzieży...

Książka opowiada o dziewczynce której umiera mama. Z rozdziału na rozdział coraz bardziej opadała z sił. Mimo tego, że książka wzruszająca i dająca wiele do zrozumienia nie spodobała mi się i nie polecam.

Książka opowiada o dziewczynce której umiera mama. Z rozdziału na rozdział coraz bardziej opadała z sił. Mimo tego, że książka wzruszająca i dająca wiele do zrozumienia nie spodobała mi się i nie polecam.

Całą książkę przepłakałam, z powodu mojej mamy, która też jest poważnie chora. Książka bardzo dobra, jednak wydawała się za krótka

Całą książkę przepłakałam, z powodu mojej mamy, która też jest poważnie chora. Książka bardzo dobra, jednak wydawała się za krótka

Bardzo wzruszająca książka,daje do myślenia. Gorąco polecam!

Bardzo wzruszająca książka,daje do myślenia. Gorąco polecam!

Na początku przeszkadzało mi to, iż narratorką jest 10-letnia dziewczynka, co powodowało, że język książki jest dosyć prosty, dziecinny. Jednak wraz z rozwojem choroby jej matki, Louise stawała się dojrzalsza, więc książka ciekawsza.
Jest to opowieść o emocjach i uczuciach związanych z poważną chorobą, z punktu widzenia dziecka, które widzi jak z każdym dniem, jego matka staje się słabsza, aż w końcu nie da rady chodzić o własnych nogach.

Na początku przeszkadzało mi to, iż narratorką jest 10-letnia dziewczynka, co powodowało, że język książki jest dosyć prosty, dziecinny. Jednak wraz z rozwojem choroby jej matki, Louise stawała się dojrzalsza, więc książka ciekawsza.
Jest to opowieść o emocjach i uczuciach związanych z poważną chorobą, z punktu widzenia dziecka, które widzi jak z każdym dniem, jego matka...

Szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś więcej po tej książce, zważając na Wasze recenzje. Książka nie była zła, ale opisywała ciągle to samo. Np. były wątki o Nadje, ale nie było żadnej rozmowy z nią czy jej opisy. Tak samo było z Becky. W tej książce jest tylko wzmianka o niej kilka razy, i nic więcej. Myślę, że autorka mogła bardziej opisać wszystkie postacie. Ja tak naprawdę niczego się o nich nie dowiedziałam. Nawet nie wiem czy była wzmianka o tym gdzie mieszkali. Choć muszę przyznać, że pod koniec ta książka mnie wzruszyła, aż chciało mi się płakać. Szczególnie jak Marie już umierała. To był taki smutny moment. Jednak mówię, książka mnie nie zachwyciła, ale też nie była taka najgorsza. ;d

Szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś więcej po tej książce, zważając na Wasze recenzje. Książka nie była zła, ale opisywała ciągle to samo. Np. były wątki o Nadje, ale nie było żadnej rozmowy z nią czy jej opisy. Tak samo było z Becky. W tej książce jest tylko wzmianka o niej kilka razy, i nic więcej. Myślę, że autorka mogła bardziej opisać wszystkie postacie. Ja tak...