Na Wolnych Lekturach „Biała książka” Bianki Rolando jest opisana jako „brawurowa współczesna wersja „Boskiej komedii” Dantego.” I muszę przyznać, że trudno uniknąć tego skojarzenia. Bo Rolando zabiera czytelników w zaświaty i daje przewodników, których pieśni mają w sobie coś z greckiego chóru: wprowadzają i komentują kolejne objawienia lokatorów Nieba, Czyśćca i Piekła. I tu kolejność nieprzypadkowa: Dante w swej wędrówce kierował się do Nieba, a Blanka Rolando prowadzi od niebiańskiej plaży przez Czyściec pełen obsesji do Piekła, przepełnionego mrocznymi namiętnościami.

Przyznaję, początkowo odrzucały mnie te utwory, bo i język autorki, i kreacja świata przedstawionego są bardzo specyficzne. A jednak z każdą kolejną pieśnią, wciągały mnie te historie. Byłam coraz bardziej ciekawa mieszkańców zaświatów i tego, co z ich historii wydobędzie Blu, Bianka i Bruna. Obrazy, które artystka maluje słowami są intensywne, często szokujące i trudno być wobec nich obojętnym. Jest w tej poezji coś z rozliczenia różnych ludzkich postaw, coś z obalania starych archetypów i budowania nowych. Te wiersze są czasami bardzo chropowate, pełne zaskakujących kontrastów. Ale podoba mi się sposób, w jaki Bianka Rolando zderza ze sobą słowa, tworząc całkowicie nowe znaczenia.

Na Wolnych Lekturach „Biała książka” Bianki Rolando jest opisana jako „brawurowa współczesna wersja „Boskiej komedii” Dantego.” I muszę przyznać, że trudno uniknąć tego skojarzenia. Bo Rolando zabiera czytelników w zaświaty i daje przewodników, których pieśni mają w sobie coś z greckiego chóru: wprowadzają i komentują kolejne objawienia lokatorów Nieba, Czyśćca i Piekła. I...