Utwory zrozumiałe i mniej zrozumiałe. Utwory zrozumiane i niezrozumiane. Poezja do której będę wracać aby ją sobie przypomnieć, aby w pełni lub choć trochę ją zrozumieć.

Utwory zrozumiałe i mniej zrozumiałe. Utwory zrozumiane i niezrozumiane. Poezja do której będę wracać aby ją sobie przypomnieć, aby w pełni lub choć trochę ją zrozumieć.

Zgadzam się z "Czytającym". Jakiekolwiek analizy, dywagacje, porównania, odniesienia - nie do Stachury się odnoszą. Wrażliwy dla wrażliwych i albo to czujesz, albo nie, jak mawiał Solo, bohater innego autora. Jako rekomendacja niech posłuży cytat z "Się" Stachury:
"Rozdzierający jak tygrysa pazur antylopy plecy – jest smutek człowieczy".

Zgadzam się z "Czytającym". Jakiekolwiek analizy, dywagacje, porównania, odniesienia - nie do Stachury się odnoszą. Wrażliwy dla wrażliwych i albo to czujesz, albo nie, jak mawiał Solo, bohater innego autora. Jako rekomendacja niech posłuży cytat z "Się" Stachury:
"Rozdzierający jak tygrysa pazur antylopy plecy – jest smutek człowieczy".

Gdzieś przeczytałam jak ktoś nazwał go Artystą słowa. Zapadło mi to w pamięci, bo to chyba właśnie czuje kiedy czytam Stachurę - podziw i fascynację kimś kto w tak niesamowity sposób zapisał swoje uczucia, myśli i przeżycia.
Każdy ma w głowie kłębki myśli, od których chciałby się uwolnić. Stachura uczynił z nich sztukę.

Gdzieś przeczytałam jak ktoś nazwał go Artystą słowa. Zapadło mi to w pamięci, bo to chyba właśnie czuje kiedy czytam Stachurę - podziw i fascynację kimś kto w tak niesamowity sposób zapisał swoje uczucia, myśli i przeżycia.
Każdy ma w głowie kłębki myśli, od których chciałby się uwolnić. Stachura uczynił z nich sztukę.

Tu trzeba zaniechać zaprzęgania rozumu do poszukiwania jakichkolwiek oznak uporządkowania w gromadach poetyckich zwrotów. Ponieważ wrzenie krwi wymyka się prawom logiki. Tu warto poniechać zachwytów nad konstrukcją fraz, szybujących w tekstach piosenek i wzlatujących tak wysoko nad roztropność zdrowego rozsądku. Ponieważ ich ogień i tak strawi wszystko co ziemskie, nie pozostawiając jakiegokolwiek rytmu spętanego kurtuazją przyziemności. Poezję Edwarda Stachury drąży gorączka, nie pozwala przystanąć, nie daje chwili wytchnienia, pogania do lotu nieprzytomne myśli. Ona nadaje pęd wszystkiemu, co żyje w utworach człowieka, który jak sam napisał, wypędził diabła i anioła a na koniec stał się banitą. Nie musi już niczego więcej wyznawać, jego poezja niczym miarowe "tango triste" odchodzi od zmysłów, rozpoczynając wędrówkę po sumieniach.

Podróż do tragicznej śmierci to ciągły konflikt pomiędzy naturalną potrzebą afirmacji życia a poczuciem lęku przed ograniczaniem wolności jednostki. Skąd taka rozbieżność i zestawianie życiodajnego szczęścia z blaskiem, strącanym ostatecznie w ciemność? Stachura mówi o sobie: "Jestem niczyj. Nie mam już nic. Ale też nikt mnie nie ma". Przy wtórze ujadania i pokazywania wściekłych kłów, przerywanych wyznawaniem winy, polski poeta jest poza tym wszystkim co szare i pospolite. W dżungli ludzkości odnalazł trop do tego, żeby inaczej zachwycać się miłością, aby nie zostać skruszonym pod naporem monotonnej egzystencji. Wybrał wolność i zapłacił za to najwyższą cenę.

"Ja, cóż, włóczęga, niespokojny duch". I takie też są wiersze Edwarda Stachury, twórczość nieidąca na kompromisy w swej odrębności wobec świata. Ona woli zamarznąć samotnie gdzieś na uboczach ludzkiej popularności lub zamienić się w sen, którego jedynym zadaniem mogłoby być zapomnienie. Jednak gdyby zapadła na niemoc nieświadomości, to kto by napisał o płonącym Jerychu? Kto by zasadzał niepokój i zostawiał go w celu podrośnięcia na tyle, aby ten goił potem wybuchami uczuć rany w duszy? Wydaje się to wszystko sprzeczne, na tyle niezgodne z trzeźwym umysłem, aby rzucić te wszystkie utwory i zapomnieć o nich raz na zawsze. O Stachurze jednak zapomnieć się nie da, bo on daje poezji nieśmiertelność.

Lato to słuchanie trzmiela, cierpliwe i długie przyswajanie niedoścignionych wzorców pochodzących od kogoś, kto swoimi balladami i gawędami poruszał czułe struny refleksji. U Stachury można jednocześnie płonąć i kwitnąć, być może ktoś z was znajdzie tu swoją "dolinę obiecaną" i wielokrotnie powróci do znajomych rytmów, skomponowanych przez poetę o niezwykłej wrażliwości. Ponieważ trzeba przyznać, że emocjonalności nie brakuje Edwardowi Stachurze. Nawet, kiedy czasami jego poezja nierytmicznie zaśpiewa, to zawsze będzie rozciągać się gdzieś na dalekich wysokościach. A takie położenie pomiędzy chmurami zawsze gwarantuje fantastyczne widoki na wyjątkowe wzruszenia ludzkich serc.

Tu trzeba zaniechać zaprzęgania rozumu do poszukiwania jakichkolwiek oznak uporządkowania w gromadach poetyckich zwrotów. Ponieważ wrzenie krwi wymyka się prawom logiki. Tu warto poniechać zachwytów nad konstrukcją fraz, szybujących w tekstach piosenek i wzlatujących tak wysoko nad roztropność zdrowego rozsądku. Ponieważ ich ogień i tak strawi wszystko co ziemskie, nie...

Edward Stachura zwany Sted to poeta niezwykły wśród poetów z racji nadczułej wrażliwości i wyobrażni,z racji wielkiego serca i nieodpartej potrzeby wyzwolenia człowieka z egoizmu i zakłamania.Ten smutny poeta do granic smutku uczynił ze smutku filozofię.Zbłądził nad Wisłę i rzucał perły pod wieprze...Jeśli szukać w literaturze światowej poetę o podobnej skali wrażliwości i smutku to nieodparcie przychodzi na myśl arcymistrz liryki:Rainer Maria Rilke.

Edward Stachura zwany Sted to poeta niezwykły wśród poetów z racji nadczułej wrażliwości i wyobrażni,z racji wielkiego serca i nieodpartej potrzeby wyzwolenia człowieka z egoizmu i zakłamania.Ten smutny poeta do granic smutku uczynił ze smutku filozofię.Zbłądził nad Wisłę i rzucał perły pod wieprze...Jeśli szukać w literaturze światowej poetę o podobnej skali wrażliwości i...

Był wrażliwym artystą - miał genialny umysł i wyobraźnię.
Czy za późno dziś na Stachurę? – moim zdaniem – nie.

Piękne wiersze - przepiękne poematy i piosenki.
- Mój wybrany poemat to: „Po ogrodzie niech hula szarańcza”:
„Dlaczego
usiadłem teraz pod niebem
i bić pięściami począłem ziemię
bo zabolało mnie
z tym sobie nigdy nie dam rady”
….
„Nieszczęście moje wiem jakie jest:
że nie mogę rozsypać się
na tysiąc i jeden ziaren
po najmilszej planecie.”

Już te fragmenty mówią jak bardzo był nieszczęśliwym człowiekiem.
Teksty piosenek są pełne miłości, tęsknoty, bólu.
Moje ulubione: „Zobaczysz”, „Z nim będziesz szczęśliwsza”, „Życie to nie teatr”, „Musisz mi pomóc”.
Tę czytałam ze łzami w oczach:

„Kocham za siebie, kocham za ciebie,
Kocham jeden za dwoje.
…Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc,
Swoją miłością musisz mi pomóc;
Musisz pokochać mnie więcej,
…Sam nie podołam, sam nie dam rady
Unieść tyle miłości.
…Sił mi brakuje, o pomoc proszę!”

Wzruszający tekst – choć to tylko fragmenty.
Przemawiają do mnie jego utwory. – Do mojego serca trafił.

Był wrażliwym artystą - miał genialny umysł i wyobraźnię.
Czy za późno dziś na Stachurę? – moim zdaniem – nie.

Piękne wiersze - przepiękne poematy i piosenki.
- Mój wybrany poemat to: „Po ogrodzie niech hula szarańcza”:
„Dlaczego
usiadłem teraz pod niebem
i bić pięściami począłem ziemię
bo zabolało mnie
z tym sobie nigdy nie dam rady”
….
„Nieszczęście moje wiem jakie...

To wydanie nie zasługuje na więcej gwiazdek, choć wiersze - tak.

To wydanie nie zasługuje na więcej gwiazdek, choć wiersze - tak.

Nie sposób przejść obojętnie wobec jego wierszy. Jeden z najlepszych, polskich poetów!

Nie sposób przejść obojętnie wobec jego wierszy. Jeden z najlepszych, polskich poetów!

moje fejvorit

moje fejvorit

posluchajcie zespolu STARE DOBRE MAŁŻEŃSTWO pieknie wykonane wiersze Stachury :)

posluchajcie zespolu STARE DOBRE MAŁŻEŃSTWO pieknie wykonane wiersze Stachury :)