To absolutny majstersztyk. Znam generalnie tylko klasykę, ale tego uczucia i gniewu wynikającego z utraconej miłości do Rosjanki, tej tęsknoty równej oceanu, i przelatujących mew nad nim, nie podrobi żaden Jankes.

To absolutny majstersztyk. Znam generalnie tylko klasykę, ale tego uczucia i gniewu wynikającego z utraconej miłości do Rosjanki, tej tęsknoty równej oceanu, i przelatujących mew nad nim, nie podrobi żaden Jankes.

Druga połowa lat '70 XX wieku, Nowy Jork, rosyjski Emigrant, tytułowy Ediczka. Żyje z zasiłku (ma lat 30) i na samym początku wyjaśnia czytelnikowi, że ma gówno to w dupie co o tym sądzą normalni ludzie, że gówno go to obchodzi. Bardzo dobry początek, śmiałem się do rozpuku, lubię ten klimat i to poczucie humoru, tym bardziej, że dobrym style to jest napisane. W każdym razie początek bardzo zachęcający.
Później zaczęło być nużąco. Opisy spotkań z innymi rosyjskimi emigrantami (tzw. inteligencja, która po wyjeździe z ZSRR do kraju już wrócić nie mogła),picie wódy, rozmowy o niczym oraz opisy niezobowiązującego seksu, między innymi pedalskiego. Do tego ciągnące się przez całą książkę użalanie się nad rozstaniem ze swoją kobietą, która jest jeszcze bardziej psychicznie poturbowana niż sam autor. Limonow opisuje także życie w Nowym Jorku, czasem porównuje to dawniejszego życia w Rosji sowieckiej. Jakoś ten wątek do mnie do tarł.
Kolejne części książki to wałęsanie się po ulicach "Wielkiego Jabłka", wspomnienia z pracy w redakcji emigranckiej gazety oraz spożywanie różnych alkoholi z rosyjskim towarzystwem i te rozmowny nic wartościowego do życia nie wnoszącego. Plus za to, że autor jest świadomy tego wszystkiego.
Ktoś w swojej opinii tej książki zauważył ważną rzecz: Jest to jedno wielkie wołania tytułowego Ediczki o miłość, skowyt wręcz.
Dość mętna to powieść, bardzo nierówna, niby manifest politycznej niepoprawności. Hmmm, może kiedyś, wydane to było A. D. 1976.
P. S. Autor określa siebie jako lewicowiec, ale odstający od kolektywu, że jest taką jednostką przez samych swoich niezrozumiały. To określenie wiele dla mnie wyjaśnia - ten cały chaos jego życia i postępowanie.
Można przeczytać, sporo fragmentów bardzo zabawnych, żywy język, dobrze to jest napisane, bez jakiegoś pseudo inteligenckiego zadęcia. To dla mnie bardzo ważne w tego typu literaturze.

Druga połowa lat '70 XX wieku, Nowy Jork, rosyjski Emigrant, tytułowy Ediczka. Żyje z zasiłku (ma lat 30) i na samym początku wyjaśnia czytelnikowi, że ma gówno to w dupie co o tym sądzą normalni ludzie, że gówno go to obchodzi. Bardzo dobry początek, śmiałem się do rozpuku, lubię ten klimat i to poczucie humoru, tym bardziej, że dobrym style to jest napisane. W każdym...

Absolutnie fenomenalny zapis zeitgeist, świetna zabawa, lepszy niż Roth i inni amerykańscy niegrzeczni chłopcy podobnego adresu. Afirmacja jednostki, afirmacja miłości (tak, tak!) a wszystko to podlane poczuciem humoru i nostalgią. Świetna książka.

Absolutnie fenomenalny zapis zeitgeist, świetna zabawa, lepszy niż Roth i inni amerykańscy niegrzeczni chłopcy podobnego adresu. Afirmacja jednostki, afirmacja miłości (tak, tak!) a wszystko to podlane poczuciem humoru i nostalgią. Świetna książka.

Książka ogólnie o pragnieniu miłości które wyłania się czy spośród postpolitycznych rozważań Limonowa czy spośród knajackim językiem opisanych przygód seksualnych. Dużo miłości oprawionej w wiele nienawiści. Poprawna ale mnie nie porwała. Dość szybko się czyta.

Książka ogólnie o pragnieniu miłości które wyłania się czy spośród postpolitycznych rozważań Limonowa czy spośród knajackim językiem opisanych przygód seksualnych. Dużo miłości oprawionej w wiele nienawiści. Poprawna ale mnie nie porwała. Dość szybko się czyta.

Zwycięstwo literatury nad marnością świata.

Zwycięstwo literatury nad marnością świata.

Ciekawa - jeśli chodzi o opisy bohatera dot. tego, co w danym momencie przeżywa i jakie ma rozterki, ale jednocześnie trochę nudnawa. Czytałam ją w komunikacji miejskiej, by wypełnić sobie czas - nie sięgnęłabym po nią do czytania w domu, ale jak już czytałam, to wciągała. Może dlatego, że fabuła jest nawet dobrze zwarta, co nie pozwalało na 'przysypianie'.
Ogólnie polecam jako wypełniacz czasu.

Ciekawa - jeśli chodzi o opisy bohatera dot. tego, co w danym momencie przeżywa i jakie ma rozterki, ale jednocześnie trochę nudnawa. Czytałam ją w komunikacji miejskiej, by wypełnić sobie czas - nie sięgnęłabym po nią do czytania w domu, ale jak już czytałam, to wciągała. Może dlatego, że fabuła jest nawet dobrze zwarta, co nie pozwalało na 'przysypianie'.
Ogólnie polecam...

Limonow to taki Bukowski, tylko lepszy bo rosyjski.

Limonow to taki Bukowski, tylko lepszy bo rosyjski.

Postawa miłośnika literatury Rosyjskiej, prosto z drugiego końca świata, czyli zepsutej Ameryki. W jakim sensie zepsutej? Ediczka ci to wytłumaczy z niesłychanym polotem. Miazga.

Postawa miłośnika literatury Rosyjskiej, prosto z drugiego końca świata, czyli zepsutej Ameryki. W jakim sensie zepsutej? Ediczka ci to wytłumaczy z niesłychanym polotem. Miazga.

zupełnie nie odpowiadał mi styl autora, ciężko się czytało ;)

zupełnie nie odpowiadał mi styl autora, ciężko się czytało ;)

Samotność na emigracji
Powieść To ja, Ediczka została okrzyknięta najbardziej kontrowersyjną powieścią napisaną w języku rosyjskim, która nie powinna być czytana przez osoby niepełnoletnie. Czy zasłużenie?
Pierwszy raz wydana została w 1976 r. w paryskim emigracyjnym wydawnictwie, ale dopiero w roku 1980 wydana pod tytułem Rosyjski poeta woli dużych murzynów odniosła sukces i została przetłumaczona na 15 języków.
Tematem powieści jest życie na obczyźnie, nieszczęśliwa miłość oraz eksperymenty hetero- i homoseksualne. Młody rosyjski poeta (alter ego samego Limonowa) wraz ze swoją piękną żoną Jeleną emigrują ze Związku Radzieckiego do Ameryki. Na miejscu czeka na nich nowe środowisko, ludzie, dziwne obyczaje i obca mentalność. W Nowym Jorku Eddie podejmuje pracę w gazecie emigracyjnej, którą szybko jednak traci. Na domiar złego Ameryka zdaje się nie potrzebować jego poezji. To wszystko wpływa na frustrację Ediczki. Z nową sytuacją lepiej radzi sobie Jelena. Jako atrakcyjna kobieta szybko znajduje sobie adoratorów i opuszcza męża. Eddie wynajmuje pokój w obskurnym hotelu, pobiera zasiłek dla bezrobotnych i wegetuje. Od tego momentu rozpoczyna się poszukiwanie kogoś lub czegoś, co mogłoby wypełnić pustkę po ukochanej kobiecie. Są więc alkoholowe libacje, przygody z kobietami i homoseksualna inicjacja z nieznajomym.
W tekście roi się od zniekształconych amerykańskich wyrażeń i wulgaryzmów, którymi autor ciska na każdej stronie. Nie uważam, aby wszędzie było to uzasadnione. Jednak gdyby sięgnąć głębiej, autor stawia tezy o nacjonalizmie, komunizmie, marginalizacji całych grup społecznych i miłości. Natomiast samotność rosyjskiej emigracji w Ameryce i doznania biseksualne, stają się tylko pretekstem, aby te tezy udowodnić.
Limonow karmi czytelnika obscenicznymi opisami seksu, jak ten z bezdomnym mężczyzną. Czy to wystarczy, aby szokować? Może kiedyś, bo nie należy zapominać kiedy powieść została pierwszy raz wydana. Mnie nie zszokowało, ale może czasy już nie te.

Samotność na emigracji
Powieść To ja, Ediczka została okrzyknięta najbardziej kontrowersyjną powieścią napisaną w języku rosyjskim, która nie powinna być czytana przez osoby niepełnoletnie. Czy zasłużenie?
Pierwszy raz wydana została w 1976 r. w paryskim emigracyjnym wydawnictwie, ale dopiero w roku 1980 wydana pod tytułem Rosyjski poeta woli dużych murzynów odniosła...