Zapomniałam o tej książce, ale teraz, kiedy mi o sobie przypomniała, to są to wspomnienia pozytywne. Nie zamierzam czytać jej drugi raz, zatem tego się trzymajmy.
I o dziwo całkiem sporo pamiętam :)

Zapomniałam o tej książce, ale teraz, kiedy mi o sobie przypomniała, to są to wspomnienia pozytywne. Nie zamierzam czytać jej drugi raz, zatem tego się trzymajmy.
I o dziwo całkiem sporo pamiętam :)

Nie wiem komu zależy na rozgłaszaniu nieprawdziwych informacji, że to książka dla młodzieży . Według mnie powieść przypomina pod wieloma względami „Dziewczynę z perłą”, dzieje się w podobnym okresie i miejscu, w obu książkach bohaterką jest młoda dziewczyna przeżywająca rozterki, ocierająca się o świat artystów. Gdyby powstała z tego hollywoodzka produkcja, większość piałaby z zachwytu . Autorka nie obiecywała,że książka będzie głównie o Rembrandtcie , tytuł mówi wyraźnie - córka Rembrandta.
Książka na pewno spodoba się tym ,którzy lubią atmosferę Holandii w latach rozkwitu oraz historie, które mają związek z obrazami.
Jak dla mnie mogłoby tu być mniej romansu, a więcej opisów życia mieszkańców. Chciałoby się wiedzieć więcej o Nowym Labiryncie, Cornelia wspomina,że nigdy nie była w tym ogrodzie z pawiami i fontannami, z innego źródła wiem,że były tam wystawione mechaniczne lalki (automata) i woskowe figury ówczesnych władców. To musiało być fascynujące miejsce. Lubię kosmopolityczne miasta i wynalazki.
Zaciekawiło mnie twierdzenie,że zwyczajem mieszkańców było mycie ulicy przed domem , żeby uniknąć zarazy. A także, że nie wolno było zajmować się niewolnictwem ani trzymać czarnych niewolników, mimo to i tak trafiali do bogatych rezydencji.
Niektóre postaci były dość mdłe, ale wszystko „wynagrodziła” Magdalena.
Może nie czyta się tej książki z zapartym tchem, ale zakończenie jest dość zaskakujące . Czy jednak potrzebne było wiele lat badań , żeby ją napisać? Wydaje mi się, że nie.

Nie wiem komu zależy na rozgłaszaniu nieprawdziwych informacji, że to książka dla młodzieży . Według mnie powieść przypomina pod wieloma względami „Dziewczynę z perłą”, dzieje się w podobnym okresie i miejscu, w obu książkach bohaterką jest młoda dziewczyna przeżywająca rozterki, ocierająca się o świat artystów. Gdyby powstała z tego hollywoodzka produkcja, większość...

Z książki można się bardzo wiele dowiedzieć o Rembradcie oraz o jego dziełach inspiracjach. Artysta niezwykle doceniany w młodości zapomniany na starość, w podeszłym wieku stracił swój majątek i żył w nędzy jednakże nadal malował a jego dzieła były tak samo dobre jak wcześniej choć niedoceniane.

Z książki można się bardzo wiele dowiedzieć o Rembradcie oraz o jego dziełach inspiracjach. Artysta niezwykle doceniany w młodości zapomniany na starość, w podeszłym wieku stracił swój majątek i żył w nędzy jednakże nadal malował a jego dzieła były tak samo dobre jak wcześniej choć niedoceniane.

„Córka Rembrandta” wzbudzała we mnie różne emocje od płaczu po radość. Historie mamy okazje poznać z punktu widzenia Kornelii — Córki tytułowego malarza.

A więc tak może zacznę od tego, co mnie najbardziej irytowało. Bohaterka nieustannie zakładała, że jej ojciec jest szalony. Osobiście ja tego tak nie odebrałam, co prawda miał tam swoje przekonanie, że jego ręką kieruję Bóg, ale każdy z nas ma jakieś swoje dziwactwo i nie oznacza to od razu, że jest jakiś niezrównoważony psychicznie. Francuskie wtrącenia wprowadzały niepotrzebne zamieszanie. Często dialogi od strony Kornelii były mocno przerysowane i ulatywały melodramatem.

Wątek o biologicznym ojcu dziewczyny na początku powieści znacznie mnie zafascynował jednak im dalej, tym bardziej został on pokrzywdzony. Kiedy w końcu przyszło się jej dowiedzieć, że w panu z wąsami płynie ta sama krew co w niej zaskoczenie, jakie na nią to wywarło, było nijakie.

W trakcie fabuły na plus przemawiała znaczna zmiana charakteru bohaterki. Bardzo spodobało mi się oddanie miłości, ale tej prawdziwej. Nie pałałam sympatią już na początku powieści do Carla i nadal się to nie zmieniło po jej zakończeniu. Ciesze się jednak z roli, jaką tu odegrał i mam nadzieje, że czytelniczki z tego coś wyciągną. Mam na myśli różnicę między miłością a zauroczeniem, pożądaniem. Większość dzisiejszych dziewcząt nie potrafi tego rozróżnić oraz pozbawia głębi słowa — kocham — wypowiadając je bez namysłu.

Satysfakcjonuje mnie zakończenie, przynajmniej co do relacji z partnerem głównej bohaterki.


Czy wspomniałam już o tym, że Neel jest kochany? Nie. W takim razie teraz to nadrabiam.


Powieść bardzo dobrze skonstruowana pod względem całości. Każda z postaci umiejętnie przedstawiona. Zakończenia nie sposób było przewidzieć, a kwestie wątków zaskakują. Jestem historią wprost zauroczona. Cenię książkę za tą „autentyczność”, jaka została tutaj ukazana za błędy bohaterów za ich wybory. Koniecznie musicie ją przeczytać.

„Córka Rembrandta” wzbudzała we mnie różne emocje od płaczu po radość. Historie mamy okazje poznać z punktu widzenia Kornelii — Córki tytułowego malarza.

A więc tak może zacznę od tego, co mnie najbardziej irytowało. Bohaterka nieustannie zakładała, że jej ojciec jest szalony. Osobiście ja tego tak nie odebrałam, co prawda miał tam swoje przekonanie, że jego ręką kieruję...

Książka dla nastolatek.
Dla mnie, pomijając sentymentalne opowieści o rozterkach miłosnych bohaterki, książka była swoistym preludium do bliższego poznania dzieł Rembrandta, którymi są zatytułowane poszczególne rozdziały. Sam Rembrandt, pomimo swojego niedoskonałego, wybuchowego charakteru jest przedstawiony jako człowiek dobry,z wartościami a bliższe poznawanie jego dzieł, na tle niezwykłego życia malarza, potwierdza jego wielką wrażliwość emocjonalną. Przy czytaniu książki, polecam również sięgnąć po album z dziełami artysty.

Książka dla nastolatek.
Dla mnie, pomijając sentymentalne opowieści o rozterkach miłosnych bohaterki, książka była swoistym preludium do bliższego poznania dzieł Rembrandta, którymi są zatytułowane poszczególne rozdziały. Sam Rembrandt, pomimo swojego niedoskonałego, wybuchowego charakteru jest przedstawiony jako człowiek dobry,z wartościami a bliższe poznawanie jego dzieł,...

Czuję się zawiedziona. Uwielbiam biografie i miałam nadzieję dowiedzieć się sporo o malarzu i jego dziełach. Naszykowałam sobie album z reprodukcjami, żeby w czasie czytania zaglądać, ale ta wiedza strasznie powierzchowna...`A autorka tyle się podobno przygotowywała...Część rozdziałów ma w tytule tytuły obrazów (a nawet rok ich powstania, nie wiem po co),a potem w tekście nie ma o nich nic albo niemal nic. Pan Gołębiewski tłumaczy w recenzji, że to książka dla nastolatków, więc trochę to wyjaśnia - najwyraźniej amerykański nastolatek nie może być przeciążony wiedzą. Romantyczne uniesienia bohaterki nie bardzo mnie porwały, ale podobało mi się przedstawienie ówczesnych realiów.Na wygrzewanie w łóżku przeziębienia może być...

Czuję się zawiedziona. Uwielbiam biografie i miałam nadzieję dowiedzieć się sporo o malarzu i jego dziełach. Naszykowałam sobie album z reprodukcjami, żeby w czasie czytania zaglądać, ale ta wiedza strasznie powierzchowna...`A autorka tyle się podobno przygotowywała...Część rozdziałów ma w tytule tytuły obrazów (a nawet rok ich powstania, nie wiem po co),a potem w tekście...

Nie przebrnełam niestety a miałam dobre chęci...podchodziłam do niej kilka razy i ją odkładałam, aż w końcu oddałam do biblioteki. Może kiedyś po nią sięgnę...narazie nie dostarcza mi emocji jakich oczekuję po przeczytaniu ksiązki

Nie przebrnełam niestety a miałam dobre chęci...podchodziłam do niej kilka razy i ją odkładałam, aż w końcu oddałam do biblioteki. Może kiedyś po nią sięgnę...narazie nie dostarcza mi emocji jakich oczekuję po przeczytaniu ksiązki

Chętnie sięgam po powieści związane z postaciami historycznymi. Ta fikcyjna opowieść opowiada o rodzinie Rembrandta, a przedstawione wydarzenia opowiadane są z perspektywy jego nastoletniej córki. Mimo tego powieść może przypaść do gustu także starszym czytelnikom. Główna bohaterka, będąca jednocześnie narratorem, z dziewczęcym urokiem i prostotą, a zarazem humorem wyrażającym się w zabawnych porównaniach, opisuje swoje przeżycia, radości i troski. Zdecydowanie polecam.

Chętnie sięgam po powieści związane z postaciami historycznymi. Ta fikcyjna opowieść opowiada o rodzinie Rembrandta, a przedstawione wydarzenia opowiadane są z perspektywy jego nastoletniej córki. Mimo tego powieść może przypaść do gustu także starszym czytelnikom. Główna bohaterka, będąca jednocześnie narratorem, z dziewczęcym urokiem i prostotą, a zarazem humorem...

LEKTURA ZALECANA DLA CZYTELNIKÓW W WIEKU 12-18
Niestety, ani Wydawnictwo, ani redakcja naszego portalu „lubimy czytać” nie raczyła mnie poinformować o przeznaczeniu książki. Zaskoczony poziomem zacząłem grzebać w internecie i dowiedziałem się, że ta książka w 2008 roku znalazła się na liście 85 książek Best Books for Young Adults. Są to książki przeznaczone dla amerykańskich teenagerów, którzy mylą Holland z Poland i nigdy o Rembrandt-cie nie słyszeli. Podaję dewizę jury:
“The books, recommended for those ages 12-18, meet the criteria of both good quality literature and appealing reading for teens”
I dobrze, bo takie książki są potrzebne, a ta całkiem wiarygodnie przedstawia życie w XVII-o wiecznej Holandii i przybliża malarstwo Rembrandta.
Natomiast redakcja szokuje sformułowaniem:
„...coraz bardziej szalonym artystą..”
bo Rembrandt nigdy szalonym nie był, ino rozgoryczonym bankrutem, jak i kuriozalnym odkryciem o losie ojca i małoletniej córki:
„..Losy Cornelii nieodłącznie splatają się z losami Rembrandta..”
Faktycznie, to rodzinny ewenement !! Reasumując książka nie dla mnie, ale skoro innym dobrze się czyta to sentymentalne bla-bla, to nie będę szokował i dam kompromisowe 5 gwiazdek
.

LEKTURA ZALECANA DLA CZYTELNIKÓW W WIEKU 12-18
Niestety, ani Wydawnictwo, ani redakcja naszego portalu „lubimy czytać” nie raczyła mnie poinformować o przeznaczeniu książki. Zaskoczony poziomem zacząłem grzebać w internecie i dowiedziałem się, że ta książka w 2008 roku znalazła się na liście 85 książek Best Books for Young ...

Książkę czytałam mając niecałe 18 lat, wtedy mi się podobała. Lekka i przyjemna lektura, być może do niej wrócę.

Książkę czytałam mając niecałe 18 lat, wtedy mi się podobała. Lekka i przyjemna lektura, być może do niej wrócę.