Jeżeli jesteśmy ciekawi swoich korzeni i mocno siedzimy w tym temacie, warto zajrzeć do książki i ją przeczytać.
Jest to historia kobiety, która mimo zakazu własnego ojca, chce jednak dociec, skąd pochodzi.

Historia jest zapiskiem autentycznych poszukiwań autorki. Chwilami wydaje się zaskakująca, bowiem poszukiwania dotyczą dawnego NRD, a autorka dość łatwo dociera do potrzebnych jej dokumentów.
Książka raczej dla pasjonatów a nie do poduszki.

Jeżeli jesteśmy ciekawi swoich korzeni i mocno siedzimy w tym temacie, warto zajrzeć do książki i ją przeczytać.
Jest to historia kobiety, która mimo zakazu własnego ojca, chce jednak dociec, skąd pochodzi.

Historia jest zapiskiem autentycznych poszukiwań autorki. Chwilami wydaje się zaskakująca, bowiem poszukiwania dotyczą dawnego NRD, a autorka dość łatwo dociera do...

Książka ta spodobała mi się z trzech powodów. Po pierwsze: dotyczy czasów, o których dopiero co czytałam w świetnej powieści "Romantyczni", czyli mówi o epoce romantyzmu i czasach upadku Napoleon. Po drugie: opowiada historię księcia z rodu Hohenzollernów, a ród ten przecież interesuje mnie nie od dziś. I po trzecie: okazuje się, że głównym bohaterem tej romantycznej historii jest August Hohenzollern, brat Luizy - żony księcia Antoniego Radziwiłła! A przecież to losy jego córki - Elizy Radziwiłł tak mnie wzruszyły, gdy podróżowaliśmy po Dolnym Śląsku i mieliśmy okazję widzieć pałacyk w Ciszycy, gdzie Eliza czasem przebywała. Czytałam o jej przeżyciach w książce "Na całym świecie tylko ona". I tak losy bohaterów czytanych przeze mnie książek krzyżują się, splatają, przenikają. Właśnie to uwielbiam w czytaniu najbardziej!
Sam główny wątek nie jest tak bardzo dla mnie fascynujący. Wyczytałam, że August miał jedenaścioro dzieci, więc jedno a może kilka dodatkowych mnie nie dziwi. Ponadto podejrzewam, że takie historie jak ta opisana tutaj, nie są wcale taką rzadkością tylko zwyczajnie - większość ludzi nie wie, jakiego księcia, hrabiego czy innego arystokraty jest potomkiem. Choć oczywiście rozumiem poruszenie autorki, głównie związane z losami jej zamordowanej przez Niemców babki - żydówki.

Książka ta spodobała mi się z trzech powodów. Po pierwsze: dotyczy czasów, o których dopiero co czytałam w świetnej powieści "Romantyczni", czyli mówi o epoce romantyzmu i czasach upadku Napoleon. Po drugie: opowiada historię księcia z rodu Hohenzollernów, a ród ten przecież interesuje mnie nie od dziś. I po trzecie: okazuje się, że głównym bohaterem tej romantycznej...

Lubię historie oparte na faktach. Lubię czytać o prawdziwych ludzkich emocjach, doświadczeniach i losach tych, którzy są częścią tej historii, ale tylko wtedy, gdy jest to dobrze opowiedziane. Nie zawsze sam narrator ma lekkie pióro. A raczej ma je zbyt toporne, by wyszła z tego piękna opowieść. Niestety w tym przypadku tak było.
Tym razem będzie moje po trzykroć NIE!
Swego czasu @uncelek pisał recenzję bez znieczulenia, tym razem ja sobie też nie zaaplikuje nic dożylnie, choć by się przydało i choć długo zwlekałam z tą recenzją zdecydowałam, że oficjalnie powiem jakie to słabe. Nie, nie słabe, a bardzo słabe.

To bez wątpienia jest prawdziwa historia rodzinna, pięknie otulona pokoleniową tajemnicą i płomienną miłością księcia Prus Alberta do Emilie, naszej rodzimej arystokratki. Istna bajkowa historia, która wydarzyła się naprawdę. Jest potencjał, nawet nie trzeba się specjalnie wysilać, bo życie samo napisało tę baśń, a jednak autorka nie dźwignęła tematu, który jest jej tak bliski, bo dotyczy właśnie historii jej rodziny.
Lata politycznych zawirowań starannie zadbały o to, by wymazać z kart historii wszelkie wzmianki o wielkiej miłości księcia, a tym bardziej o jedynym owocu ich namiętności. Więc jest w czym zatopić literackie kły! Jest mezalians, jest trudny wątek żydowski, jest tragedia holocaustu i ów sekretny rodzinny notatnik, spoiwo czterech pokoleń tej rodziny.
Więc czego brak? Ano warsztatu niestety. Zdecydowanie największą wadą tej historii jest sposób prowadzenia narracji. Wyszła z tego pozbawiona emocji, bezbarwna i płaska historyjka, która w żaden sposób nie oddaje prawdy przepiękniej spuścizny tamtych czasów. Wyszło nudno i mdło. Przegadane. Było co, nie było czym. Wielka szkoda, bo wiele sobie obiecywałam po tej historii, jak obecny rząd po wyborach, a przejechałam się gołą, bladą, pryszczatą d... po ściernisku.
Nie będzie brzydkich wyrazów, pozwów i fochów. Co Wam tu będę watę cukrową do kotleta schabowego przemycać. Tym razem nie polecam. Amen

Lubię historie oparte na faktach. Lubię czytać o prawdziwych ludzkich emocjach, doświadczeniach i losach tych, którzy są częścią tej historii, ale tylko wtedy, gdy jest to dobrze opowiedziane. Nie zawsze sam narrator ma lekkie pióro. A raczej ma je zbyt toporne, by wyszła z tego piękna opowieść. Niestety w tym przypadku tak było.
Tym razem będzie moje po trzykroć NIE!
Swego...

"Sekrety notatnika" to książka na 2 wieczory, warta chwili uwagi. Nie mam pojęcia dlaczego znalazłam ją na półce z beletrystyką, gdyż jest to opowieść prawdziwa.

Autorka opisuje swoje dążenia do odkrycia korzeni i tożsamości. Większość tych zmagań przypada na czasy zimnej wojny, czyta się bardzo dobrze. Wielka historia i monarsze intrygi splatają się z losami maluczkich. Znajdziemy tu historie z dawnych Prus, tragedię Holocaustu, siłę marzeń i rodzinnych więzi... Styl nie jest wybitny, narracja dość prosta, jednak nadrabia szczerością. Eve ujmuje swą wytrwałością, a historia jej rodziny to rzecz wręcz niewiarygodna. Z czystym sercem mogę polecić Wam "Sekrety notatnika"

"Sekrety notatnika" to książka na 2 wieczory, warta chwili uwagi. Nie mam pojęcia dlaczego znalazłam ją na półce z beletrystyką, gdyż jest to opowieść prawdziwa.

Autorka opisuje swoje dążenia do odkrycia korzeni i tożsamości. Większość tych zmagań przypada na czasy zimnej wojny, czyta się bardzo dobrze. Wielka historia i monarsze intrygi splatają się z losami maluczkich....

Świetnie napisana bardzo mnie porwała ta historia

Świetnie napisana bardzo mnie porwała ta historia

Gdy tylko rozpoczynam książkę zawierającą hasło „historia prawdziwa", jest to dla mnie sygnał, że należy wszystko sprawdzić po lekturze, a nawet w jej trakcie. Tak też było w tym przypadku. Eve Haas napisała książkę opartą na autentycznych wydarzeniach. To jest historia Eva, jej rodziny, jej poszukiwań.

Eve Haas urodziła się w 1924 roku we Wrocławiu. Większą część dzieciństwa spędziła jednak w Berlinie. Wychowała się w rodzinie żydowskiej. Gdy tylko Hitler doszedł do władzy, rodzice wywieźli ją i jej starszego brata do Londynu, gdzie na nowo ułożyli sobie życie. Było to w roku 1934. Sześć lat później po raz pierwszy usłyszała od swojego ojca o notatniku, przekazywanym w jej rodzinie z pokolenia na pokolenie. Okazało się, że w jej żyłach płynęła błękitna krew. Jej prapradziadkiem był sam książę Prus, August. Praprababcią zaś Emilie Ostrowska, Polska arystokratka. Po śmierci Augusta, dwór królewski postanowił wymazać ich związek z kart historii.

„Sekrety notatnika" to bardzo dobrze napisana książka na temat rodzinnych sekretów oraz poszukiwania odpowiedzi na pytania: kim jestem? Skąd pochodzę? Książka jest napisana w pierwszej osobie, dzięki czemu czyta się ją naprawdę dobrze. Coraz bardziej lubię ten sposób przedstawienia historii. Z drugiej strony żadna inna forma by tu nie pasowała, nie było by wówczas tej autentyczności. Jak dla mnie książka sprawia wrażenie pamiętnika. Każdy rozdział ma swój indywidualny podtytuł, nawiązujący do przedstawianych w nim wydarzeń. Dialogi spotyka się sporadycznie. Są one raczej krótkie i rzeczowe. Dużo więcej tu opisów i przemyśleń. Autorka szczegółowo opisuje wszystkie podjęte przez siebie kroki w dążeniu do poznania sekretu swojej rodziny. Sekretu, który był strzeżony przez cztery pokolenia. Jeszcze będąc nastolatką obiecała ojcu, że nigdy nie będzie szukała odpowiedzi na nurtujące jej pytania. Złamała tą obietnicę. Była już wówczas żoną i matką trzech dorosłych chłopaków. Świat się zmienił. Ale nurtujące pytania nadal nie dawały jej spokoju.

Książkę czyta się szybko. Sporo w niej faktów historycznych na temat Augusta. Mniej informacji na temat Emilie. A szkoda. Tego mi akurat brakowało w tej książce. Tak samo jak brakowało mi większej liczby faktów na temat życia Emilie. Oraz kolejnych pokoleń. Eve Haas dużo miejsca poświęciła również własnej rodzinie aby jak najlepiej nakreślić tło całości. Momentami trochę się to dłuży. Mimo to jest to bardzo ciekawa pozycja.
Jeśli ktoś z was zabierał się kiedyś za budowanie własnego drzewa genealogicznego, doskonale wie, jak trudne jest czasem zdobycie interesujących faktów na temat życia poszukiwanej osoby. Możecie więc sobie wyobrazić jak pracochłonne to było zadanie dla autorki, w momencie gdy wszelkie informacje na temat rodziny zostały zniszczone lub ukryte. Jak trudne to było zadanie dostać się do miejsc, gdzie nikomu nie udało się zajrzeć. Ponieważ autorka swoje poszukiwania rozpoczęła, gdy jeszcze istniał mór berliński, musiała przejść nie tylko kontrole graniczne z Niemiec Zachodnich do Wschodnich, musiała jeszcze znaleźć w sobie wystarczająco dużo odwagi aby powrócić do miejsca swego dzieciństwa, które opuściła w niesprzyjających dla niej czasach. Dostanie się do tamtejszych archiwów również nie było rzeczą łatwą. Podziwiam ją za to. I zazdroszczę jej, że miała tą możliwość.

Wiem, z własnego doświadczenia, ile trudu trzeba włożyć aby zbudować to wszystko, co jej się udało. I za to podziwiam ją najbardziej. Bo się nie poddała. Bo chciała znać prawdę. Bo odważnie i z podniesioną głową pukała do wszystkich, możliwych drzwi. Wierzę jej gdy pisze, że było ciężko, że się bała, wierzę jej. Efekt końcowy jest jednak tego wart. I w to to wy musicie mi uwierzyć.

Gdy tylko rozpoczynam książkę zawierającą hasło „historia prawdziwa", jest to dla mnie sygnał, że należy wszystko sprawdzić po lekturze, a nawet w jej trakcie. Tak też było w tym przypadku. Eve Haas napisała książkę opartą na autentycznych wydarzeniach. To jest historia Eva, jej rodziny, jej poszukiwań.

Eve Haas urodziła się w 1924 roku we Wrocławiu. Większą część...

Nigdy nie czułam się specem od historii i trochę się obawiałam, że to nie będzie książka dla mnie. Obawy zupełnie niesłuszne! Miałam wrażenie, że po prostu obok mnie siedzi starsza pani i opowiada swoje wspomnienia. Niesamowite, ile historii zawiera w sobie zwykły - niezwykły notatnik. Książkę zaliczam to tych dobrych.

Nigdy nie czułam się specem od historii i trochę się obawiałam, że to nie będzie książka dla mnie. Obawy zupełnie niesłuszne! Miałam wrażenie, że po prostu obok mnie siedzi starsza pani i opowiada swoje wspomnienia. Niesamowite, ile historii zawiera w sobie zwykły - niezwykły notatnik. Książkę zaliczam to tych dobrych.

Książka byłaby o wiele bardziej wciągająca, gdyby nie drażniąca maniera autorki do powtarzania wszystkiego po kilka, czy nawet kilkanaście, razy.

Książka byłaby o wiele bardziej wciągająca, gdyby nie drażniąca maniera autorki do powtarzania wszystkiego po kilka, czy nawet kilkanaście, razy.

Książka jest niesamowita, ale wymaga bardzo dużego skupienia, gdyż umieszczone są w niej fakty historycznie i nazwiska osób, które maja znaczenie na ogół historii w niej zawartej. W miarę odkrywania tajemnicy przez autorkę i jej poszukiwania faktów, wciągają czytelnika i rozbudzają ciekawość.
Lektura godna polecenia, która sprawia ze chce się poczytać o historii z tych czasów również z innych źródeł.

Książka jest niesamowita, ale wymaga bardzo dużego skupienia, gdyż umieszczone są w niej fakty historycznie i nazwiska osób, które maja znaczenie na ogół historii w niej zawartej. W miarę odkrywania tajemnicy przez autorkę i jej poszukiwania faktów, wciągają czytelnika i rozbudzają ciekawość.
Lektura godna polecenia, która sprawia ze chce się poczytać o historii z tych...

Historia bardzo ciekawa, ale niestety sposób w jaki ostała opowiedziana był nużący i nie zachęcał do dalszego czytania.

Historia bardzo ciekawa, ale niestety sposób w jaki ostała opowiedziana był nużący i nie zachęcał do dalszego czytania.