To krótka powieść o grupce chłopców z sierocińca, którzy na skutek działań wojennych muszą zostać z niego ewakuowani. Podróżują od wioski do wioski, ale odpychani przez drugiego człowieka i traktowani jak zwierzęta nigdzie nie mogą znaleźć miejsca dla siebie. Muszą żyć z tą świadomością bycia bezużytecznym robactwem dla innych. Ich droga kończy się w małej, górskiej wiosce, gdzie zostają chłodno przyjęci. Wkrótce jednak bez wcześniejszego uprzedzenia zostają pozostawieni na śmierć przez wieśniaków na skutek tajemniczej zarazy. Od tego momentu muszą radzić sobie sami, a my możemy śledzić ich dalsze losy.

Ta książka uświadamia, że w najgorszych chwilach nie ma co liczyć na wsparcie oraz o tym kim mogę stać się ludzie i jakie zagrożenie stanowić. Tych piętnastu chłopców w każdym człowieku napotyka wroga, przez co mogą liczyć tylko na siebie nawzajem. Dzieci nie są w stanie stanie stać się dorosłymi, a oni nie okazali się wyjątkiem. Pozostaje im tylko solidarność, która i tak na koniec zaczyna się kruszyć, aż w końcu znika, a oni pozostają tym czym uczynili ich inni ludzie: zwierzętami. Nie zrobili kroku w przód, pozostając w stagnacji zdani na łaskę tych, których nienawidzą.

Jest to bardzo ciężka książka o brutalnej rzeczywistości w czasach wojny, która dla nas w XXI wieku w Europie jest nie do wyobrażenia. Pozostaje liczyć, że już nigdy nie wróci by nikt nie musiał się z nią mierzyć.

To krótka powieść o grupce chłopców z sierocińca, którzy na skutek działań wojennych muszą zostać z niego ewakuowani. Podróżują od wioski do wioski, ale odpychani przez drugiego człowieka i traktowani jak zwierzęta nigdzie nie mogą znaleźć miejsca dla siebie. Muszą żyć z tą świadomością bycia bezużytecznym robactwem dla innych. Ich droga kończy się w małej, górskiej wiosce,...