Źle się stało, że przeczytałam tę powieść akurat w środę. W środy bowiem do „Naszego Dziennika” i „Gazety Polskiej Codziennie” dołącza tygodnik „Gazeta Polska”. Po rannej prasówce sięgnęłam po tę niewielką książeczkę, łyknęłam błyskawicznie i moher na głowie sfilcował mi się w dread-loki. Z-groza! Na dwustu czterech stronach co rusz leci błoto w kierunku tradycyjnych polskich świętości. Obrywa Pan Bóg, Matka Boska i radio nazwane Jej imieniem. Księża, zakonnice i ogólnie Kościół katolicki. Dostaje się równo antykomunistycznym partyzantom w lesie i Solidarności. Szopen także nie jest bezpieczny. A wszystko to we wsi o nazwie Cudowne. Odprysk dosięga też pewnego Michała, pewnie za to, że Anioł i kaplicę papieżowi przyozdobił, a z rozpędu zahacza o wyznawców Allaha, ale o tym sza, żeby się nikt nie dowiedział, bo z nimi żartów nie ma.
Czknęłam raz i drugi, a zgaga paliła mnie coraz bardziej, lecz zanim zwymyślałam autora od urbaniezatorów, musiałam przyznać, że ta karykatura jest boleśnie prawdziwa. Tak właśnie wyglądała część polskiej wsi na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku i kto wie, ile się od tamtej pory zmieniło na lepsze. Sęk w tym, że sportretowani w „Eryku” po książkę nie sięgną, nie zastanowią się nad sobą i nie zmądrzeją. Ci, którzy zrozumieją i we własną pierś uderzą, zrobią to niejako na wyrost, za innych. Obawiam się jednak, że będą i tacy, którzy zaniosą się bezrefleksyjnym rechotem i tyle.
Ale to o tle, a na pierwszym planie mamy znakomity portret wyobcowanego chłopca, inteligentnego, lecz niedocenianego przez otoczenie łobuziaka. Gdyby dobrze poszperać w jego historii, można byłoby odnaleźć w niej echo antycznej greckiej tragedii, ale nie szperam, wystarczy mi to, co widzę na powierzchni.
Mamy świetny styl – lekki, błyskotliwy, dowcipny. Na początku powieści narrator dopasowuje swój język do umysłu siedmiolatka, więc choć to nie tytułowy bohater przedstawia nam swój świat, i tak patrzymy nań jego oczami. Jeśli to świadomy i celowy zabieg, gratuluję autorowi i zazdroszczę warsztatu. Mnie narrator sam idiociał i wymykał się spod kontroli przy Mariolce.
Jak to możliwe, że dotąd nie zetknęłam się z twórczością Piotra Rowickiego? Cóż, lepiej późno niż wcale. Na kryminały chyba jednak się nie skuszę, ale po doświadczeniu z „Erykiem” mam nadzieję znaleźć sporo bezkompromisowego humoru w jego książkach dla dzieci. Przeczytawszy, na pewno dam głos.

Źle się stało, że przeczytałam tę powieść akurat w środę. W środy bowiem do „Naszego Dziennika” i „Gazety Polskiej Codziennie” dołącza tygodnik „Gazeta Polska”. Po rannej prasówce sięgnęłam po tę niewielką książeczkę, łyknęłam błyskawicznie i moher na głowie sfilcował mi się w dread-loki. Z-groza! Na dwustu czterech stronach co rusz leci błoto w kierunku tradycyjnych...