Korowód

"Ale czy to możliwe, że wszystko, co nas otacza, i my również, jest w jakiś sposób jednym?"
...
Pisarz może posiadać olbrzymią moc. Zwłaszcza taki pisarz jak Kuba Małecki. "Korowodem" rozpalił mój umysł, wniecił pożogę uczuć, wywołał fale niepokoju, wprowadził chwile zwątpienia i zrozumienia. Dał zaczyn wrażliwości i pozwolił przenieść się i niemal fizycznie uczestniczyć w opisywanych przesz siebie wydarzeniach. Pozostawił mnie z kacem czytelniczym i jeszcze większą masą pytań po lekturze.

"Korowód" Jakuba Małeckiego to powieść umiejętnie łącząca wątki obyczajowe z elementami realizmu magicznego, jednocześnie będąc tworem wielce nieszablonowym, niedefiniowalnym, zbijającym z pantałyku, zaskakującym ponad miarę.
Jest rozciągniętą przez stulecia melancholijną symfonią pamięci. Mistrzowska powieść skomplikowanych ludzkich emocji, doświadczeń i traum, które kształtują życie ; życiowych ścieżek splatających się w nieoczekiwany sposób ; powieść, gdzie narracja w nielinearnej strukturze skacze między różnymi okresami czasu i perspektywami.

Małecki stopniowo odkrywa tajemnice bohaterów, a ich przeszłość i teraźniejszość tworzą złożoną mozaikę wydarzeń i uczuć. Korowód to nie tylko metafora, ale również symbol ciągłego tańca życia i śmierci, który przewija się przez karty powieści.

Styl Małeckiego jest wciąż i nadal pełen poetyckiej finezji – zwięzły, prosty, w którym nasycone emocjami są nawet przestrzenie międzywersowe, wielokropki, pustostany stron, rozmnazania urwanych zdań, niedopowiedzenia. Autor z wielką wprawą operuje językiem, budując atmosferę nostalgii i zadumy, niepokoju i dezorientacji. Każde zdanie zdaje się być precyzyjnie wyważone, co sprawia, że książkę czytałam z namaszczeniem. Narracja jest subtelna. Małecki unika nadmiernej dramatyzacji, co jednak nie odbiera historii jej mocy – wręcz przeciwnie, dodaje jej głębi i autentyczności.

Małecki po raz kolejny udowadnia, że jest bacznym obserwatorem ludzkiej natury. Jego bohaterowie są wiarygodni, pełni wad, sprzeczności i niewypowiedzianych ludzkich pragnień

Każda z postaci w „Korowodzie” mierzy się ze swoją własną przeszłością, szukając sposobu na pogodzenie się z nią i odnalezienie sensu w teraźniejszości. To właśnie te wewnętrzne zmagania stanowią serce powieści i czynią ją tak przejmującą.
Małecki mierzy się z tematem pamięci i traumy. Z wyczuciem i ogromną wrażliwością opisuje, jak przeszłość kształtuje teraźniejszość, jak ciężko jest uciec przed tym, co już się wydarzyło, i że czasami jedynym wyjściem jest akceptacja. W „Korowodzie” pamięć jest niemalże żywym bytem, który nieustannie przypomina o sobie bohaterom, zmuszając ich do stawienia czoła najtrudniejszym wspomnieniom.
Pisarz subtelnie wplata w fabułę elementy folkloru i wierzeń, podkreślając, że każdy z nas jest częścią większego cyklu życia i śmierci.
"Korowód" to powieść dojrzała literacko i emocjonalnie. Temat traumy i trudu pogodzenia się z własnym losem są jednymi z trudniejszych. Małecki rozprawia się z nimi w swoim - niepowtarzalnym - stylu. I udowadnia, że jest jednym z najważniejszych głosów współczesnej polskiej literatury.

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

"Ale czy to możliwe, że wszystko, co nas otacza, i my również, jest w jakiś sposób jednym?"
...
Pisarz może posiadać olbrzymią moc. Zwłaszcza taki pisarz jak Kuba Małecki. "Korowodem" rozpalił mój umysł, wniecił pożogę uczuć, wywołał fale niepokoju, wprowadził chwile zwątpienia i zrozumienia. Dał zaczyn wrażliwości i pozwolił przenieść się i niemal fizycznie uczestniczyć w...

Kto miał już styczność z powieściami Jakuba Małeckiego, ten powinien doskonale zdawać sobie sprawę z tego, jaki klimat w książce będzie panować. Małecki stawia na losy zwykłych ludzi, ale czyta się o nich tak, jakby opowiadał o postaciach wyjątkowych. I tym razem jest podobnie, bo "Korowód" to powieść, która wciąga od początku, ale tym razem co trochę zostajemy zatrzymani. A o czym myślę? O tym za moment.

"Korowód" to powieść nastrojowa, w której łatwo się zatracić. Postacie stworzone przez Małeckiego są starannie opisywane i szybko budując ich wizerunek możemy się z nimi zżyć. Nie jest to namolne ani narzucające się. Małecki pisze pięknie i energia, emocje są zawarte w słowach i między nimi. To taki rodzaj literatury, który trzeba lubić, bo nie jest pełny akcji, ale też nie jest jej w pełni pozbawiony. Taka literatura obyczajowa, społeczna, piękna. Ktoś napisał mozaikowa i tu to słowo mi bardzo pasuje. Małecki tworzy pewnego rodzaju witraż, ale w tym oknie nie każda część jest zamalowana. Trochę świata zasłania, trochę odkrywa. Nieco światła do nas dochodzi, ale nie w pełni.

[...]

Moja pełna recenzja:
https://www.kulturonieznawczyni.com/post/jakub-ma%C5%82ecki-tworzy-mozaik%C4%99-i-nazywa-j%C4%85-korow%C3%B3d-recenzja

Kto miał już styczność z powieściami Jakuba Małeckiego, ten powinien doskonale zdawać sobie sprawę z tego, jaki klimat w książce będzie panować. Małecki stawia na losy zwykłych ludzi, ale czyta się o nich tak, jakby opowiadał o postaciach wyjątkowych. I tym razem jest podobnie, bo "Korowód" to powieść, która wciąga od początku, ale tym razem co trochę zostajemy zatrzymani....

Mam mieszane uczucia. Miejscami było dobrze, miejscami się męczyłam. Być może po przeczytaniu Święta ognia oczekiwałam zbyt dużo. Jednak finalnie nie jestem zniechęcona i sięgnę po kolejną książkę pana Jakuba.

Mam mieszane uczucia. Miejscami było dobrze, miejscami się męczyłam. Być może po przeczytaniu Święta ognia oczekiwałam zbyt dużo. Jednak finalnie nie jestem zniechęcona i sięgnę po kolejną książkę pana Jakuba.

Niestety, rozczarowanie. Mam wrażenie, że to wszystko już było.

Niestety, rozczarowanie. Mam wrażenie, że to wszystko już było.

Sięgając po książki pana Jakuba wiem, że odbędę ciekawą i niezapomnianą przygodę do świata, który mnie otacza lecz którego nie chcę widzieć lub nie zauważam albo odwracam od niego oczy czy nie zdaje sobie z sprawy z jego istnienia.
Tym razem w tej krótkiej nieco ponad 250 stronicowej wyprawie autor zabiera nas od zimowego wieczoru 1549 roku w trwający do chwili obecnej tytułowy korowód postaci i wydarzeń. Przedstawia to w postaci pamiętników, listów, wewnętrznych powieści oraz wątków biograficznych wspólnie tworzących tzw. historię szkatułkową zmuszającą czytelnika do przemyśleń nad tym co jest ważne dla nas a jaki stosunek mają do tego innych. Uświadamia nam, że jesteśmy częścią odwiecznego Korowodu, który trwał, trwa i będzie trwał nawet kiedy nas już nie będzie
A nad tym wszystkim niczym cień, zawsze obok towarzyszy nam tajemniczy Kształt.
Przyznam, że nie przepadam za zabawami formą wewnątrz jednej książki, za przesadną ilością wątków i bohaterów, czy mnogością płaszczyzn czasowych a tutaj mimo, że autor to wszystko zmieszał nie przeszkadzało mi. Uważam, że miało to sens i urok.

Panie Jakubie, wielki szacunek i czekam niecierpliwie na kolejną książkę.

Sięgając po książki pana Jakuba wiem, że odbędę ciekawą i niezapomnianą przygodę do świata, który mnie otacza lecz którego nie chcę widzieć lub nie zauważam albo odwracam od niego oczy czy nie zdaje sobie z sprawy z jego istnienia.
Tym razem w tej krótkiej nieco ponad 250 stronicowej wyprawie autor zabiera nas od zimowego wieczoru 1549 roku w trwający do chwili obecnej...

fajna książka, nie do końca zrozumiała, chyba taka bardziej "do czucia" niż do rozumienia..., ale chce mi się nad nią pozastanawiać
Kocham Pana Małeckiego za tę cudowną wrażliwość i szczerość

fajna książka, nie do końca zrozumiała, chyba taka bardziej "do czucia" niż do rozumienia..., ale chce mi się nad nią pozastanawiać
Kocham Pana Małeckiego za tę cudowną wrażliwość i szczerość

Książka "Korowód" autorstwa Jakuba Małeckiego to zbiór opowiadań, który, choć chwalony za swoją głębię i subtelne przesłania, niestety nie trafił do mnie w pełni. Być może wynika to z faktu, że ta warstwa symboliczna i drugie dno, które autor starał się przekazać, nie zdołały mnie poruszyć tak, jak zapewne miały na celu.

Opowiadania Małeckiego są bez wątpienia napisane z finezją i literacką wrażliwością, jednak miałam trudności z wejściem w ich świat. Narracje są oszczędne, czasem wręcz enigmatyczne, co z jednej strony tworzy atmosferę tajemnicy, ale z drugiej pozostawia czytelnika z uczuciem niedosytu i dezorientacji. Miałam wrażenie, że coś mi umyka, że choć autor rzuca tropy, to nie byłam w stanie złożyć ich w satysfakcjonującą całość.

Najbardziej przypadło mi do gustu ostatnie opowiadanie, które, niezależnie od tego, czy jest oparte na osobistych doświadczeniach autora, czy też nie, wywarło na mnie silne wrażenie. Jednocześnie jednak niepokoiło mnie. Małecki, w charakterystyczny dla siebie sposób, łączy tu emocje, refleksje o życiu i śmierci, jednak ton i treść sprawiają, że opowiadanie ma mroczny, wręcz niepokojący wydźwięk. Choć nie mogę odmówić mu literackiej wartości, to nie opuszczało mnie poczucie niejasnego dyskomfortu.

Podsumowując, "Korowód" to książka, która wymaga od czytelnika zaangażowania i cierpliwości. Niestety, dla mnie nie była to pozycja, która potrafiła mnie porwać, mimo że doceniam warsztat autora. Być może głębia i zamierzony przekaz, mimo starań, po prostu do mnie nie dotarły.

Książka "Korowód" autorstwa Jakuba Małeckiego to zbiór opowiadań, który, choć chwalony za swoją głębię i subtelne przesłania, niestety nie trafił do mnie w pełni. Być może wynika to z faktu, że ta warstwa symboliczna i drugie dno, które autor starał się przekazać, nie zdołały mnie poruszyć tak, jak zapewne miały na celu.

Opowiadania Małeckiego są bez wątpienia napisane z...

Niepowtarzalny klimat literatury pisanej przez Pana Małeckiego sprawia, że zawsze wyczekuję nowej pozycji. Ciężko uchwycić słowami ten klimat ale chyba najbardziej pasuje mi słowo Trud. Jak Kształt...

Niepowtarzalny klimat literatury pisanej przez Pana Małeckiego sprawia, że zawsze wyczekuję nowej pozycji. Ciężko uchwycić słowami ten klimat ale chyba najbardziej pasuje mi słowo Trud. Jak Kształt...

Moje pierwsze spotkanie z Małeckim i od razu książka tak specyficznie skonstruowana i napisana. Powieść szkatułkowa a zarazem zbiór opowiadań kończących się opowiadaniem najprawdopodobniej autobiograficznym. Każda część ma wpływ na kolejną a wszystko to jak gdyby płynnie się przeobraża a korowód postaci płynie dalej. Najlepiej widać to na jednej z ostatnich stron gdzie płynność przeplatania się zdań z poszczególnych opowiadań była wręcz filmowa i czułem się jakbym oglądał montaż różnych scen.

Sam wątek autobiograficzny bardzo intymny i przepełniony tym czego zawsze oczekujemy po wspomnieniach z dzieciństwa - ciepłem i nostalgią. Nawet jeśli część z tych rzeczy to konfabulacja autora to miło było poczytać o letnim mieszkaniu na wsi u wuja Krzycha.

Moje pierwsze spotkanie z Małeckim i od razu książka tak specyficznie skonstruowana i napisana. Powieść szkatułkowa a zarazem zbiór opowiadań kończących się opowiadaniem najprawdopodobniej autobiograficznym. Każda część ma wpływ na kolejną a wszystko to jak gdyby płynnie się przeobraża a korowód postaci płynie dalej. Najlepiej widać to na jednej z ostatnich stron gdzie...

Małecki to jeden z tych nielicznych autorów, którego nowe wydania faktycznie śledzę i czytam mniej lub bardziej na bieżąco. Nigdy mnie nie zawiódł, jego książki coś we mnie zawsze poruszają i są dość nieszablonowe. Tym razem jednak autor przeszedł sam siebie i napisał przedziwny twór, który czyta się z ciekawością i ciągłym poczuciem niezaspokojenia, bo fabuła szybko się zmienia nawiązując do poprzedniego wątku. Bardzo dziwna, ale mimo wszystko przyjemna w odbiorze rzecz.

Lecimy z akcją przez bardzo różne czasy (ułożone chronologicznie),a każdy kolejny podrozdział jest osobną historią nawiązującą do swojej poprzedniczki. Jest to nawiązanie luźne, czasem jakaś ciekawostka, czasem dosłownie wspomnienie. Są momenty, że skupiając się na obecnej fabule kompletnie zapominam już o tym co było, ale przez to że zostaje ona nagle urwana, to przypominam sobie cały koncept od nowa. I jest to naprawdę ciekawa zabawa z umysłem i literaturą. Autor jest bardzo zręczny w takim miękkim opisywaniu rzeczywistości swoich bohaterów, ich emocji i problemów, bardzo ludzkich i zbliżonych do tego co odczuwa i przez co przechodzi każdy z nas. I chyba właśnie dlatego lubię jego książki, bo nic tu nie jest wymyślone, mam wrażenie że jedynie zaobserwowane i przelane na papier. Myślę, że w przypadku tej książki wiele osób może doczepić się zbyt krótkiej i momentami w interesujący sposób ucinanej bądź chowanej przed czytelnikiem treści, mi to akurat w tym przypadku dodawało smaczku i realności, jakbym czytała jakieś historyczne zapiski. Ma to swój niepowtarzalny klimat i czar.

“Korowód” czytało mi się bardzo szybko i przyjemnie. Wyszło koniec końców na to, że przeczytałam go w ciągu jednego dnia co nie zdarzyło mi się od lat. Jest to w pewnym sensie inna pozycja niż pozostałe autora, ale pióro i serce pozostały w niej te same co zawsze. Można liczyć na chwile zadumy, momentów “mam tak samo” i czystego zaciekawienia co dalej i ku czemu tu zmierzamy. Zachęcam do przeczytania na własną rękę, uważam że nie będzie to dobra pozycja na pierwsze spotkanie z autorem bo może wydać się nieco zbyt dziwna i wydumana, ale jeśli są tu jego fani to myślę że będą się z nim dobrze bawić i smucić, jak zawsze :)

Małecki to jeden z tych nielicznych autorów, którego nowe wydania faktycznie śledzę i czytam mniej lub bardziej na bieżąco. Nigdy mnie nie zawiódł, jego książki coś we mnie zawsze poruszają i są dość nieszablonowe. Tym razem jednak autor przeszedł sam siebie i napisał przedziwny twór, który czyta się z ciekawością i ciągłym poczuciem niezaspokojenia, bo fabuła szybko się...