"Czego nie pamiętamy" Ch.Hoffmann to bardzo osobista książka. Autorka zwraca się w niej w bezpośrednio do swojego zmarłego ojca. Gdy była dzieckiem, często pytała go o przeszłość. Jednak pamięć ludzka jest wybiórcza i nie zawsze udało jej się uzyskać na wszystko odpowiedzi. Po śmierci taty postanawia wyruszyć jego szlakiem. Jego rodzina w 1945 r musiała uciekać przed Armią Czerwoną. Sam miał wówczas 9 lat. Autorka postanawia tę trasę pokonać pieszo. Szuka odowiedzi i informacji o swojej rodzinie. Są to również rozważania o Niemcach i Polakach, bo wciąż historia jest w nas żywa. Ale autorka nie ocenia - skupia się na jednostkach.

Przyznam, że mam problem z tą książką. Jest to na pewno wartościowy tytuł sam w sobie. I teraz napiszę prawdopodobnie pewne zaprzeczenie. Jest to unikatowy rodzaj narracji. Nie jest to reportaż, ani książka historyczna, ani czyste wspomnienia. Jest to zapis refleksji oraz uzyskanych informacji. Potraktowałabym to jako ostatni list do bliskiej osoby. A czemu wspomniałam o zaprzeczeniu: choć doceniam walor tej książki, to nie jest to styl za którym przepadam. Narracją przypomina mi to książkę "Pamięci, Pamięci" M. Stiepanowej.

Mimo wszystko zachęcam Was do sięgnięcia po ten tytuł. Tego typu książki mogliście jeszcze nie czytać 💛 I skłania ona do pewnych refleksji.

"Czego nie pamiętamy" Ch.Hoffmann to bardzo osobista książka. Autorka zwraca się w niej w bezpośrednio do swojego zmarłego ojca. Gdy była dzieckiem, często pytała go o przeszłość. Jednak pamięć ludzka jest wybiórcza i nie zawsze udało jej się uzyskać na wszystko odpowiedzi. Po śmierci taty postanawia wyruszyć jego szlakiem. Jego rodzina w 1945 r musiała uciekać przed Armią...

Bardzo ciekawe jest spojrzenie na przeszłość z niemieckiej perspektywy. Autorka empatycznie patrzy też na polski stosunek do historii, szuka punktów wspólnych, próbuje zrozumieć, co nas łączy, a co dzieli. Nie podważa niemieckiej odpowiedzialności za wojnę, skupia się na doświadczeniu pojedynczych ludzi, i Niemców, i Polaków wypędzonych z Kresów. Prawdziwa opowieść drogi, dobrze się czyta i daje do myślenia.

Bardzo ciekawe jest spojrzenie na przeszłość z niemieckiej perspektywy. Autorka empatycznie patrzy też na polski stosunek do historii, szuka punktów wspólnych, próbuje zrozumieć, co nas łączy, a co dzieli. Nie podważa niemieckiej odpowiedzialności za wojnę, skupia się na doświadczeniu pojedynczych ludzi, i Niemców, i Polaków wypędzonych z Kresów. Prawdziwa opowieść drogi,...