Centralnym punktem personalistycznej filozofii Karola Wojtyły, zaznaczonym w jej nazwie, jest persona – czyli osoba ludzka. Człowiek jako jedyne jestestwo ma właściwość celowego działania. Człowiek swym czynem, każdym czynem zmienia otoczenie bezpośrednio lub pośrednio, równocześnie jednak każdym swym czynem zmienia siebie samego. W związku z tą podwójną funkcją ludzkiego czynu (na zewnątrz i do wewnątrz) jego wykonawca (człowiek dojrzały) powinien być świadomy praw świata zewnętrznego (odkrywanych empirycznie). Z drugiej zaś strony powinien dbać o „jakość” własnej woli (w nakierowaniu jej na dobro),aby właściwie wybierać cel działania i środki go urzeczywistniające. Relacja osoba – czyn jest złożona. Rozwinął ją Wojtyła w swej filozofii człowieka, wyłożonej w dziele Osoba i czyn. (...)
W niniejszej książce, jak to zostało już zaznaczone, personalistyczna filozofia K. Wojtyły (poparta papieskim nauczaniem),ale także jej dwudziestowiecznych francuskich prekursorów, zostanie zestawiona ze współczesnymi trendami kulturowymi, które zagrażają humanistycznej tradycji Europy. Celem jest ukazanie głębokich problemów intelektualnych myśli katolickiej i znaczenia ich rozwiązywania dla renesansu duchowości współczesnych i przyszłych Europejczyków.
(ze Wstępu)