Czy wszyscy ludzie są osobami? Osoby są indywiduami w sposób wyjątkowy. Właśnie dlatego uznanie kogoś za osobę nie jest zależne od występowania w konkretnym przypadku określonych cech, lecz wyłącznie od przynależności do gatunku. Ten paradoks jest jednym z wyników rozważań przeprowadzonych w książce. Chociaż impulsem do nich było wyzwanie rzucone naszej kulturowej tradycji wraz z jej rozwiniętą świadomością człowieczeństwa i praw człowieka, to nie należy ich rozumieć jako apologetyki tejże tradycji. Gdyż to ona sama ukształtowała przesłanki do własnej destrukcji, szczególnie przez oddzielenie i odizolowanie świadomości i podmiotowości od pojęcia życia. Tymczasem życie nie jest cechą czy własnością, która określonemu typowi bytu raz przysługuje, a innym razem nie.
Według Spaemanna jedynym niearbitralnym kryterium bycia osobowego jest przynależność do gatunku „homo sapiens”. A typowe cechy przejawiane (lub nie – dla różnych przyczyn) przez osobniki owego gatunku są konsekwencją, a nie istotą tego bycia.