Nie to co pociąg, ale daje radę. Na szczęście ta była pierwsza, więc widać, że autor się rozwija. Za dużo mistycyzmu. Może to przemawia do Japończyków, ale mnie te wszystkie duchy trochę drażniły.

Za to w pełni zgadzam się z myślą przewodnią, ludzkość to robactwo. A miasta to roje. Żadne zwierze nie żyłoby w takich warunkach, na które człowiek przystaje.

Trochę też się zawiodłem, że mój ulubiony wieloryb przegrał. Jakoś najbardziej podeszła mi ta postać. Za to popychacza (w sumie jestem ciekaw jak to przetłumaczyli na Polski) mogliby wepchnąć pod pociąg na samym początku i bym nie płakał.

Ciekawe zakończenie, bo zdaje się, że Suzuki wszedł do "tego" pociągu.

Nie to co pociąg, ale daje radę. Na szczęście ta była pierwsza, więc widać, że autor się rozwija. Za dużo mistycyzmu. Może to przemawia do Japończyków, ale mnie te wszystkie duchy trochę drażniły.

Za to w pełni zgadzam się z myślą przewodnią, ludzkość to robactwo. A miasta to roje. Żadne zwierze nie żyłoby w takich warunkach, na które człowiek przystaje.

Trochę też się...

Kilka miesięcy temu przeczytałem Bullet Train. Potem byłem w kinie na filmie, który powstał na podstawie książki. W głównej roli Brad Pitt, a reżyserował David Leith, o którym odzywam się bardzo ciepło i uważam go za mistrza gatunku sensacyjnego. Film był dynamiczny, z mocno zmienionym względem fabuły książki scenariuszem. Ale nie o filmach i reżyserach mowa. Teraz o Isako Kotaro i Trzech Assassynach.
Jako pierwsza na rynku anglojęzycznym ukazała się w 2013 roku (I. wydanie oryginalne w 2010) pozycja Bullet Train i… nic. O Kotaro chyba zapomniano do chwili, aż za sprawę wzięło się Hollywood. W konsekwencji Bullet Train doczekał się w lipcu 2022 polskiego wydania, a na rynku amerykańskim wydano pod koniec 2022 (I. wydanie oryginalne w 2004) Three Assassins. Assassyni nie są kontynuacją Pociągu, tylko pierwszą częścią cyklu o japońskich najemnych zabójcach.
Fabularnie części nie są ze sobą powiązane, ale… Przeczytanie Assassynów przybliży Czytelnikowi pewną enigmatyczną, nie do końca określoną, postać z Bullet Train.
Głównym bohaterem jest Suzuki, zwykły nauczyciel, którego żonę pewnego dnia śmiertelnie potrącił syn jednego z bossów Yakuzy. W akcie zemsty próbuje dotrzeć do zabójcy i wiąże się z organizacją przestępczą…
Wszystko się jednak komplikuje i z losami Suzuki przeplatają się losy trzech płatnych zabójców.
Cykada – bezwzględny nożownik, zdolny zabić każdego;
Wieloryb – posiadający hipnotyczną moc nakłaniania ludzi do samobójstwa;
Pusher (Popychacz?) – kreator wypadków drogowych.
Kto zwycięży? Kto przegra? Będziemy o tym dowiadywać się na kolejnych stronach, ale Kotaro nie zapomni o ciągłym rollercoasterze zdarzeń. Akcja za akcją zapewniają sensacyjną łupankę. Przy czym odbywa się to w tym specyficznym, jak go sobie wyobrażam, japońskim stylu, w którym emocje są wyjątkowo bezemocjonalne i doświadczam zgrzytu zdarzeń z ich interpretacją przez bohaterów. W całej tej oszczędności i zdystansowaniu emocjonalnym Kotaro tworzy sensację o maniakalnej wręcz dynamice i energii. Może nie zachwyca mnie książka, ale zdecydowanie się bardzo podoba.
Japońskie thrillery to jednak jakiś odrębny gatunek, mający swoje charakterystyczne cechy (jak thrillery amerykańskie, europejskie, skandynawskie),który nie da się z czymś pomylić; szczególnie gdy autor po-mistrzowsku włada piórem i jest dzieckiem własnej kultury, a nie emigrantem w którymś pokoleniu. W zasadzie o własnym odbiorze literatury japońskiej pisałem przy okazji opinii do „Zanim wystygnie kawa”.
PS Ciekawe, czy ktoś (przede wszystkim mam na myśli polskiego wydawcę Bullet Train) skusi się na przetłumaczenie i wydanie Assassynów. Nie wiadomo, gdyż już wielokrotnie rozpoczynano różne serie i urywano po pierwszym tomie…

Kilka miesięcy temu przeczytałem Bullet Train. Potem byłem w kinie na filmie, który powstał na podstawie książki. W głównej roli Brad Pitt, a reżyserował David Leith, o którym odzywam się bardzo ciepło i uważam go za mistrza gatunku sensacyjnego. Film był dynamiczny, z mocno zmienionym względem fabuły książki scenariuszem. Ale nie o filmach i reżyserach mowa. Teraz o Isako...