Książka o prawej stronie polityki naszego zachodniego świata jej współczesnej kondycji. Zaczynając od krótkiego przedstawienia historii myśli konserwatywnej i nacjonalistycznej oraz wielkich zmian jakie zachodzą w sposobie uprawiania polityki w ostatnich latach, autor prezentuje kondycję dzisiejszej prawicy.

Szułdrzyński z dystansu przedstawia z jakimi problemami się dzisiaj zmagają prawicowi politycy. Według niego prawicy brakuje dziś tożsamości, która często sprowadza się tylko do bycia antylewicą. W sytuacji, gdy wizja wolnego rynku poniosła tyle klęsk, opieranie się na umierającym chrześcijaństwie nie ma sensu, a komunizm już nie jest wrogiem, prawica musi zacząć szukać swojej drogi. Autor na konkretnych przykładach pokazuje jak bardzo pomysłów i rozwiązań prawicy brakuje oraz jak krótkowzroczne są motywy, które bierze na sztandary.

Książka o prawej stronie polityki naszego zachodniego świata jej współczesnej kondycji. Zaczynając od krótkiego przedstawienia historii myśli konserwatywnej i nacjonalistycznej oraz wielkich zmian jakie zachodzą w sposobie uprawiania polityki w ostatnich latach, autor prezentuje kondycję dzisiejszej prawicy.

Szułdrzyński z dystansu przedstawia z jakimi problemami się...

Ta książka przywraca wiarę w to, że istnieje coś takiego jak myśląca prawica.

Ta książka przywraca wiarę w to, że istnieje coś takiego jak myśląca prawica.

Ma lepsze momenty, ale ogólnie powiedziałbym, że w większości dość infantylna

Ma lepsze momenty, ale ogólnie powiedziałbym, że w większości dość infantylna

Nie ma lewicy bez prawicy, itd… jak pisałem w poprzedniej opinii dotyczącej „Lewicy dla opornych”. Pogłębiając własną świadomość „who is who” kontynuowałem samoedukację z książką „Prawica dla opornych”, czyli
PRAWICA
Po przeczytaniu drugiej książki co raz bliżej mi do skojarzenia z pewnym podejściem rodem z psychologii dotyczącego koncepcja nastawienia (mindset) autorstwa Carol Dweck. Chodzi o nastawienie do zmiany osobistej, której osoby nastawione na rozwój są bardziej chętni a ci nastawieni na stałość mniej. Dotyczy to podejścia do zmiany osobistej, ale dobrze oddaje mi koncept porównawczy pomiędzy obu stronami sceny politycznej. Książka pokazuje jak pewne struktury o poglądach z prawej strony pozostają w dążeniu do utrzymania stałości, ale pokazuje też co to powoduje.
Kolejne pouczające spotkanie ze światem polityczno-społecznym uważam za udane i ugruntowujące moja wiedzę i świadomość obywatelską. Znów trochę dużo teorii, ale cóż. Na tym polega edukacja – teoria i trochę nudy. Fajerwerki najczęściej w newsach medialnych. Chociaż teraz pewne poranne wywiady u pewnego redaktora w pewnym radiu słucham trochę inaczej i lepiej się bawię.

PS Książka zagościła na mojej półce dzięki uprzejmości Wydawnictwa RM

Nie ma lewicy bez prawicy, itd… jak pisałem w poprzedniej opinii dotyczącej „Lewicy dla opornych”. Pogłębiając własną świadomość „who is who” kontynuowałem samoedukację z książką „Prawica dla opornych”, czyli
PRAWICA
Po przeczytaniu drugiej książki co raz bliżej mi do skojarzenia z pewnym podejściem rodem z psychologii dotyczącego koncepcja nastawienia (mindset) autorstwa...

Do tej książki podchodziłem trochę jak pies do jeża. Po przeczytaniu najpierw "Lewicy dla opornych" obawiałem się, że ta książka trzymać będzie podobny poziom i w równym stopniu będzie siać dezinformację. Szczególnie, że zanim zabrałem się za książkę, to sprawdziłem przypisy do niej. Spodziewając się bogoojczyźnianych klimatów tym bardziej podchodziłem do książki z rezerwą.
Książka składa się z trzech rozdziałów dotyczących genealogii prawicy - pierwszy rozdział jest w moim odczuciu najciekawszy, gdyż daje rys historyczny poszczególnych obszarów, składowych koncepcji prawicy przedstawionej przez Szułdrzyńskiego. W kolejnym rozdziale Autor stara się zrozumieć skąd bierze się współczesne zagubienie prawicy, pisze o lewicowym skręcie prawicy w kierunku tożsamościowym w czym upatruje sukcesów PiS, Fideszu czy Trumpa. W trzecim, ostatnim rozdziale Autor stara się przedstawić wyzwania stojące przed prawicą w XXI wieku, jeśli ta nie chce być całkiem wypchnięta przez lewicę.
Część moich obaw sprzed przeczytania książki została, całe szczęście, rozwiana - dotyczy to głównie kwestii bogoojczyźnianych niebędących, całe szczęście, nachalnie promowanymi i to nie wokół nich kręci się książka. Owszem, tematy kościoła, patriotyzmu czy nacjonalizmu są poruszane jednak w sposób strawny, nienachalny i nierobiący czytelnikowi sieczki z mózgu.
W pewnych momentach mam wrażenie Autor sam sobie przeczy. Raz pisze, że prawica nie jest żadnym spójnym systemem tyko zbiorem różnych nurtów politycznych, w tym kapitalizmu (s. 13),by potem pisać, że wierzący w idee myślicieli takich jak Mises, Friedman czy Hayek są na wymarciu, bo ten koncept się wyczerpał (s. 103). Otóż nie dość, że apologeci wolnego rynku nie są gatunkiem zagrożonym wyginięciem, to i sam koncept się nie wyczerpał - czego przykładem jest Javier Milei, niedawno wybrany prezydent Argentyny.
Autor wielokrotnie powtarza zwrot "myśl prawicowa i konserwatywna" (s. 73) a skoro konserwatyzm jest ideą prawicową, to należałoby uznać, że część feministek to tak naprawdę przedstawicielki prawicy. Mam tu na myśli szczególnie te feministki, które potrzebę feminatywów uzasadniają tym, że przed drugą wojną światową były one powszechne a następnie wyplenione przez PRL. Oznacza to więc, że chcą przywrócić i zakonserwować część obowiązującego niegdyś ładu społecznego. Odwołując się przy tym, nie wprost, do mądrości poprzednich pokoleń. Jest to wniosek śmiały, który spotkałby się z oburzeniem feministek natomiast spójny z przedstawioną przez Autora wizją prawicowości.
Szułdrzyński tak samo często jak "myśl prawicowa i konserwatywna" zdaje się pisać "obóz liberalny i lewicowy" (s. 211),jakby te dwie idee były ze sobą w komitywie. Otóż nie są. Są to przeciwstawne sobie koncepcje. Lewicowa opowiada się za różnie nazwanymi kolektywami, zaś liberalizm za prawami jednostki, uważa on, że prawa przynależą jednostce, nie ma kolektywnych praw.
No i tu dochodzimy do clue - w ostatecznym rozrachunku Autor stwierdza, na przykładzie podejścia po polityki publicznej, że prawica od lewicy różni się wyłącznie kosmetycznie. Szułdrzyński, słusznie, stwierdza, że w Stanach w kręgach Republikańskich (a więc prawicowych, wg słów Autora),publiczna służba zdrowia uchodzi za komunizm (s. 214). Mamy więc wyraźną dychotomię: publiczne - prywatne, a sprowadzając ją do podstawowej kwestii: kolektyw - jednostka. I to jest sedno różnic między prawicą a lewicą. Szułdrzyński zauważa zaś, że w Polsce i lewica i prawica ma wizję tego, jak szkoła ma wyglądać. Według prawicy w szkole powinno się bardziej zanurzać w kulturowym rezerwuarze, by szkoła dawała akces do zbioru wiedzy a dla lewicy ważne jest wyrównanie szans. Schodząc poziom niżej - i lewica i prawica w tym kontekście ma podejście kolektywistyczne - różnią się wyłącznie ubarwieniem kolektywizmu.
To samo w poruszonej sprawie walki z bezdomnością. Według Autora nie jest to spór między lewicą i prawicą, a raczej skutecznym lub mniej skutecznym sposobem prowadzenia polityki. Takie postawienie sprawy zawiera presupozycję: państwo ma walczyć z bezdomnością. Co znowu stawia lewicę i prawicę w jednym, etatystycznym, rzędzie.
To, co mnie też zabolało, szczególnie w kontekście ostatniego rozdziału, to wielokrotne wspominanie o myśli Chantal Delsol (s. 175),konserwatywnej filozof, bez wymienienia jej dzieł w przypisach. Jej wypowiedzi i stanowisko są przytaczane ale, skąd one pochodzą? Gdzie zawarła tę myśl? Nie wiadomo.
Podsumowując: pozycja ciekawa, dająca do myślenia z otwartym polem do dyskusji i doprecyzowania pewnych tematów. Z całą pewnością pozycja lepsza niż Lewica dla opornych.

Do tej książki podchodziłem trochę jak pies do jeża. Po przeczytaniu najpierw "Lewicy dla opornych" obawiałem się, że ta książka trzymać będzie podobny poziom i w równym stopniu będzie siać dezinformację. Szczególnie, że zanim zabrałem się za książkę, to sprawdziłem przypisy do niej. Spodziewając się bogoojczyźnianych klimatów tym bardziej podchodziłem do książki z...