Dorośli nie wierzą w bajki, mimo że sami je opowiadają swoim młodszym pociechom. O tym przekonuje się córeczka naukowca, która na swojej drodze spotyka Dzwoneczka, małą, rezolutną wróżkę. Dziewczynka próbuje przekonać tatę co do istnienia tych magicznych istot, ale twardo stąpający po ziemi tata, który wierzy tylko w naukowo potwierdzone fakty, zbywa słowa córki. Dziewczynka nie chce się poddać. Zależy jej na tym, aby pomijając fakt, że pokazując ojcu wróżkę, ten mógłby uwierzyć w coś po prostu wychodzącego poza zakres jego naukowej pracy, ale pragnie, aby tata po prostu zwrócił na nią samą uwagę, aby oderwał się na chwilę od stosu teoretycznych zagadnień.

To smutne, że dziecko wręcz zmuszone jest wychodzić na wyżyny swojej kreatywności po to, aby rodzic zwrócił się w jego stronę, zainteresował się tym, co ma do powiedzenia, aby choć na chwilę nie musiało rywalizować z brutalną i nieprzyjemną, wręcz przyziemną codziennością rodzica.. To jest okropne, kiedy dziecko błaga o miłość rodzica..

Dorośli nie wierzą w bajki, mimo że sami je opowiadają swoim młodszym pociechom. O tym przekonuje się córeczka naukowca, która na swojej drodze spotyka Dzwoneczka, małą, rezolutną wróżkę. Dziewczynka próbuje przekonać tatę co do istnienia tych magicznych istot, ale twardo stąpający po ziemi tata, który wierzy tylko w naukowo potwierdzone fakty, zbywa słowa córki....