Takiej grafomanii dawno nie czytałam, najgorzej, że książka była w pakiecie z dwoma innymi, aż strach po nie sięgnąć 🙈 Pomijając styl, pomysł na fabułę bardzo fajny, ale dla młodszych czytelników książka zbyt niezrozumiała, a dla starszych zwyczajnie nudna. Dodatkowa gwiazdka od dzieci.

Takiej grafomanii dawno nie czytałam, najgorzej, że książka była w pakiecie z dwoma innymi, aż strach po nie sięgnąć 🙈 Pomijając styl, pomysł na fabułę bardzo fajny, ale dla młodszych czytelników książka zbyt niezrozumiała, a dla starszych zwyczajnie nudna. Dodatkowa gwiazdka od dzieci.

Dopiero gdy córka dostała w prezencie tę książkę, dowiedziałam się o konkursie, przez który ta książka została wypromowana.

Szczerze przyznam, że moje uczucia względem niej zmieniały się w trakcie czytania. Byłam zaskoczona, raczej tak pozytywnie gdy przeczytałam ten fragment z perspektywy żaby, która wcale nie chciała być zamieniona w jakiegoś tam człowieka. I cała ta reszta odwróconych bajek. Sam pomysł wydał się okej, ale później moim zdaniem w realizacji czegoś zabrakło.

Zabrakło mi tam głębi, czasem miałam wrażenie, że tekst jest po prostu jak odcięty nożyczkami. Jeden akapit mówi o jednej rzeczy, a drugi już o następnej i to jakoś się nie łączy. Nie lubię takich gigantycznych przeskoków w fabule.

Moja czteroipółletnia córka słuchała opowieści, ale sama z siebie nie wiedziała, że te bajki "są odwrócone", nie wyłapała tego. Więc dla niej zabrakło tego elementu zaskoczenia, wydaje mi się też, że nie zżyła się jakoś z bohaterami.

Dla mnie samej zabrakło takiej czułości w tej książce i wrażliwości. Główna bohaterka sprawiała wrażenie raczej chłodnej postaci, nie miała w sobie takiego ciepła, za które można by ją polubić.

Książka miała przekazać czytelnikom, że każdy może być taki jak chce i tym kim chce i nie musi się zmienić aby dopasować się do czyichś oczekiwań. I owszem sens został zachowany, morał na koniec jest, ale podany jakoś tak na zimno, tak po prostu, tak po łebkach. Tu leci fabuła, rozkręca się, a nagle koniec i już.

Sądzę, że ta książka bardziej będzie zrozumiana przez starsze dzieci.

Do plusów mogę zaliczyć sam pomysł użycia innych bajek, które faktycznie "odwrócone" mogą pokazywać te wszystkie stereotypy i oczekiwania innych i ładne rysunki, w nich jest więcej uroku niż w samej treści.

Mimo moich ambiwalentnych odczuć względem tej książki, bardzo chętnie poznam pozostałe z poprzednich edycji.

Dopiero gdy córka dostała w prezencie tę książkę, dowiedziałam się o konkursie, przez który ta książka została wypromowana.

Szczerze przyznam, że moje uczucia względem niej zmieniały się w trakcie czytania. Byłam zaskoczona, raczej tak pozytywnie gdy przeczytałam ten fragment z perspektywy żaby, która wcale nie chciała być zamieniona w jakiegoś tam człowieka. I cała ta...

Krótka forma dzieła, krótka opinia – przyłączam się do tej części użytkowników LC, według której to opowiadanie, mimo że naprawdę nie po amatorsku napisane, trafia w próżnię. Nie dla dzieci jest po prostu, zdaje się że bardziej ku satysfakcji samej Autorki. Zabawa konwencjami, gra toposami? Który kilkulatek, czy nawet wczesny kilkunastolatek jest w stanie czytać takie rzeczy z przyjemnością? Chyba, że nic nie wiem o dzisiejszych dzieciach. Hmm, tego też nie mogę wykluczyć. W każdym razie warsztatowo to IMO najlepsza pozycja spośród dotychczasowych laureatów Piórka. Dziennikarskie szlify Autorki widać wyraźnie.

Krótka forma dzieła, krótka opinia – przyłączam się do tej części użytkowników LC, według której to opowiadanie, mimo że naprawdę nie po amatorsku napisane, trafia w próżnię. Nie dla dzieci jest po prostu, zdaje się że bardziej ku satysfakcji samej Autorki. Zabawa konwencjami, gra toposami? Który kilkulatek, czy nawet wczesny kilkunastolatek jest w stanie czytać takie...

Córka po raz pierwszy nie miała ochoty czytać do końca...
Niezbyt miła para bohaterów, tekst sprawiający wrażenie mocno przyciętego w niektórych miejscach. Książka nie jest przewrotna i zabawna - to niezbyt oryginalny recykling innych bajek i mało wartościowych refleksji. Ech, dlaczego kolejna książka "Piórka" to znowy królewicze i księżniczki...?

Córka po raz pierwszy nie miała ochoty czytać do końca...
Niezbyt miła para bohaterów, tekst sprawiający wrażenie mocno przyciętego w niektórych miejscach. Książka nie jest przewrotna i zabawna - to niezbyt oryginalny recykling innych bajek i mało wartościowych refleksji. Ech, dlaczego kolejna książka "Piórka" to znowy królewicze i księżniczki...?

Dużym plusem są ilustracje. W końcu (jeśli chodzi o konkurs ,,Piórko") przyciągają wzrok, są estetyczne i po prostu ładne. Natomiast jeśli chodzi o historię to widzę wiele podobieństw do poprzednich edycji- zwłaszcza da się zauważyć zamiłowanie jurorów do nawiązywania do innych popularnych bajek- przez co moim zdaniem historia staje się trochę przewidywalna. Książka jest zabawna, ma morał, jednak oczekiwałam większej niepowtarzalności jeśli chodzi o tak duży konkurs.

Dużym plusem są ilustracje. W końcu (jeśli chodzi o konkurs ,,Piórko") przyciągają wzrok, są estetyczne i po prostu ładne. Natomiast jeśli chodzi o historię to widzę wiele podobieństw do poprzednich edycji- zwłaszcza da się zauważyć zamiłowanie jurorów do nawiązywania do innych popularnych bajek- przez co moim zdaniem historia staje się trochę przewidywalna. Książka jest...

Urocza książka! Naprawdę! Przewrotna i pełna radości.

Urocza książka! Naprawdę! Przewrotna i pełna radości.

Jak dla mnie najlepsza z Piórka (czytaliśmy z dzieckiem wszystkie). Zabawna, dorosły się przy lekturze nie nudzi, a dziecko zadowolone. Super zabawa schematami. Ilustracje też najlepsze ze wszystkich edycji.

Jak dla mnie najlepsza z Piórka (czytaliśmy z dzieckiem wszystkie). Zabawna, dorosły się przy lekturze nie nudzi, a dziecko zadowolone. Super zabawa schematami. Ilustracje też najlepsze ze wszystkich edycji.

Nie chcę się zanadto znęcać nad autorką, ale mogła dać to przeczytać paru osobom przed publikacją i zredagować niektóre miejsca.

Po pierwsze: brak tu spójności i łańcucha przyczynowo-skutkowego. Fakt, w książkach dla dzieci panuje pewien oniryzm i umowność, jednak nie do tego stopnia. Bohaterka najpierw idzie za księciem, by po chwili od niego uciec bez konkretnego powodu. Znikąd pojawia się lampa dżina. Wieśniakowi nagle pojawia się korona na głowie... no absurd.

Po drugie, odniesienia kulturowe i hipertekstowość. Za dużo tego. Wiem, że autorka miała na myśli przedstawienie pewnych baśniowych archetypów w innym świetle, jednak najpierw wypadałoby znać te archetypy, a pięciolatek... no, to nie zaskoczy.

Pozostaje też krytyka samej bohaterki i jej towarzysza. To naprawdę nieprzyjemna para, która sporo demoluje, nie ponosi konsekwencji za swoje czyny i nie wyciąga z nich wniosków. To chyba nie tak ma działać w tych historiach, nie?

Na obronę całości napiszę, że tekst wygląda trochę tak, jakby miejscami sporo z niego wycięto. Być może oryginalnie był on dłuższy i sporo kierowanych pod jego adresem zarzutów nie miałoby racji bytu, gdyby taki pozostał? Trochę dziwię się organizatorom, że to opublikowali. Nawet, jeśli musieli to jakoś zmodyfikować do druku, przegadanie tego z autorką i przerobienie tej historii na taką, w której zawiera się mniej przygód, za to są one logiczniejsze (np. pozostać jedynie przy dżinie),wydaje się pracą stosunkowo krótką i łatwą. Ale to tylko moje domysły.

Za to ilustracje są bardzo dobre. Ilustratorka świetnie oddała mimikę oraz bajkowość postaci.

Nie chcę się zanadto znęcać nad autorką, ale mogła dać to przeczytać paru osobom przed publikacją i zredagować niektóre miejsca.

Po pierwsze: brak tu spójności i łańcucha przyczynowo-skutkowego. Fakt, w książkach dla dzieci panuje pewien oniryzm i umowność, jednak nie do tego stopnia. Bohaterka najpierw idzie za księciem, by po chwili od niego uciec bez konkretnego...

Przewrotna bajka o żabie, która stałą się księżniczką. Piękne ilustracje i mnóstwo humoru. Bawiliśmy się świetnie w czasie wieczornych "seansów" czytelniczych, momenty z bolącymi ze śmiechu brzuchami również były. Zatem, polecamy! :)

Przewrotna bajka o żabie, która stałą się księżniczką. Piękne ilustracje i mnóstwo humoru. Bawiliśmy się świetnie w czasie wieczornych "seansów" czytelniczych, momenty z bolącymi ze śmiechu brzuchami również były. Zatem, polecamy! :)

Niestety, gdybym miała podsumować książkę 1 słowem, byłoby to: "grafomania". Miałam wrażenie, że autorka pisze autoterapeutyczny esej o narzuconych rolach - oczywiście im więcej słów tym lepiej. Główna bohaterka jest egzaltowana, skupiona wyłącznie na sobie i lubiąca złośliwości wobec innych, do tego nie musi przełamywać żadnych swoich słabości czy przechodzić przemiany - co mogłoby być osią dobrej opowieści z morałem. Sam pomysł zabawy z klasycznymi historiami dla dzieci, często a rebours, był już wykorzystany w jednej z wcześniejszych książek z serii, "O królewiczu...", ale widocznie stare dobre wiedźmy, księżniczki i krasnoludki wciąż nie nudzą się wydawcom. Nie jestem pewna do jakiej grupy wiekowej jest skierowana książka - spora liczba kolorowych ilustracji sugeruje, że raczej dla młodszych dzieci, ale konstrukcja zdań (pełne epitetów monologi i opisy) jest ciężkostrawna nawet dla dorosłego czytelnika, tym bardziej może być nużąca dla dzieciaków.

Niestety, gdybym miała podsumować książkę 1 słowem, byłoby to: "grafomania". Miałam wrażenie, że autorka pisze autoterapeutyczny esej o narzuconych rolach - oczywiście im więcej słów tym lepiej. Główna bohaterka jest egzaltowana, skupiona wyłącznie na sobie i lubiąca złośliwości wobec innych, do tego nie musi przełamywać żadnych swoich słabości czy przechodzić przemiany -...