Przesłuchana w audio

Przesłuchana w audio

„Agnes Grey” zawiera elementy biograficzne z życia autorki Anne Brontë i to jest w niej cenne.
Nie jest to jakaś wybitna powieść, ale przyjemnie się ją czyta.
Główna bohaterka jest naiwna i do bólu wręcz idealna, ale może to celowy zamysł, by przedstawić się w opozycji do osób, którym bogactwo zdaje się wystarczać, choć brakuje im zarówno mądrości, jak i rozsądku oraz moralności.
Przeraża ilość okrucieństwa w dzieciach i oraz ślepe zapatrzenie rodziców w dzieci.
Tak jakby przypominało mi to współczesne czasy i bardzo ciężką obecnie pracę nauczycieli.
Warto sięgnąć po tę powieść, choćby w celach poznawczych. Sporo tu opisów przyrody, stosunków społecznych i relacji rodzinnych. Dużo też obserwacji psychologicznych i spostrzeżeń na temat metod wychowania dzieci i błędów popełnianych w tym procesie.

Naiwność i moralizatorska nuta to główne wady tej powieści, ale ogromną zaletą jest możliwość poznania stylu życia w ziemiańskiej rodzinie w XIX-wiecznej Anglii, spojrzenie na jej wartości, mentalność czy sposób wychowywania dzieci.

Wskazane jest też poznanie choć krótkiego opisu życia członków rodziny Brontë. Ja tak zrobiłam i pozwoliło mi to też nieco inaczej spojrzeć na tę powieść.

„Agnes Grey” zawiera elementy biograficzne z życia autorki Anne Brontë i to jest w niej cenne.
Nie jest to jakaś wybitna powieść, ale przyjemnie się ją czyta.
Główna bohaterka jest naiwna i do bólu wręcz idealna, ale może to celowy zamysł, by przedstawić się w opozycji do osób, którym bogactwo zdaje się wystarczać, choć brakuje im zarówno mądrości, jak i rozsądku oraz...

"Agnes Grey" to mój pierwszy kontakt z twórczością Anny Bronte. Powieść przyjemna, z klimatem, ładnie napisana, staroświecka i słodko - naiwna, ale z plusów to w zasadzie wszystko. Brakowało mi niestety głębi, niuansów psychologicznych, którymi raczy swoich czytelników zazwyczaj Charlotte Bronte. W "Agnes Grey" mamy toporny morał, prostą religijność, dosyć schematyczne postacie. Minimalnie został poruszony problem osamotnienia i niezrozumienia przez otoczenie, ale Anne Bronte jedynie prześlizgnęła się przez ten temat (podczas gdy Charlotte by nie przepuściła okazji i eksplorowała wszystkie aspekty tego zjawiska - za co cenię tę autorkę).

Podsumowując, z "Agnes Grey" można miło spędzić wieczór, ale historia i sposób jej opowiedzenia nie zapada w pamięć.

"Agnes Grey" to mój pierwszy kontakt z twórczością Anny Bronte. Powieść przyjemna, z klimatem, ładnie napisana, staroświecka i słodko - naiwna, ale z plusów to w zasadzie wszystko. Brakowało mi niestety głębi, niuansów psychologicznych, którymi raczy swoich czytelników zazwyczaj Charlotte Bronte. W "Agnes Grey" mamy toporny morał, prostą religijność, dosyć schematyczne...

OD razu mówię nie jest to powieść akcji, ale tego nie szukamy u pań Bronte. Właściwie książka dostała się w mojej ręce przypadkiem i może dobrze bo muszę przyznać że z Pań Bronte - Anne jest chyba najlepszą pisarką. Nie nudzi opisami, zwraca się wprawdzie do czytelnika pisząc momentami jak w pamiętniku ale jest to bardzo przyjemna. Bohaterka ze wszystkich wymyślonych przez panny Bronte - Agens jest chyba najbardziej ogarnięta (choć niestety jak to w klasyce gatunku lekko naiwna jedyna cecha na jej minus). Czytało się bardzo przyjemnie. Jeśli ktoś chce zaczynać z klasyką angielską i już odstraszyła go Duma i uprzedzenia - można spróbować od Agnes Grey na pewno człowiek się tak nie zmęczy :)

OD razu mówię nie jest to powieść akcji, ale tego nie szukamy u pań Bronte. Właściwie książka dostała się w mojej ręce przypadkiem i może dobrze bo muszę przyznać że z Pań Bronte - Anne jest chyba najlepszą pisarką. Nie nudzi opisami, zwraca się wprawdzie do czytelnika pisząc momentami jak w pamiętniku ale jest to bardzo przyjemna. Bohaterka ze wszystkich wymyślonych przez...

Cudowna powieść, świetna będzie dla kogoś kto w książce szuka ukojenia i relaksu po ciężkim dniu, piękny język i styl narracji, szczegółowe studium ludzkich charakterów, bardzo dobre odzwierciedlenie realiów epoki współczesnej autorce ( nóż się w kieszeni otwiera na myśl o powszechnej wówczas głupocie i okrucieństwie wielu ludzi ale jest to niestety historyczna prawda). Na szczęście dla głównej bohaterki jej szlachetność i dobroć zostają nagrodzone i książka ma szczęśliwe zakończenie.

Cudowna powieść, świetna będzie dla kogoś kto w książce szuka ukojenia i relaksu po ciężkim dniu, piękny język i styl narracji, szczegółowe studium ludzkich charakterów, bardzo dobre odzwierciedlenie realiów epoki współczesnej autorce ( nóż się w kieszeni otwiera na myśl o powszechnej wówczas głupocie i okrucieństwie wielu ludzi ale jest to niestety historyczna prawda). Na...

1. Nawet jak na klasykę troszkę zbyt moralizatorska i mało porywająca.
2. Bohaterka tak krystalicznie naiwna, że aż przestaje być to wiarygodne.
3. W pozostałych bohaterach natomiast widać tylko to co złe. Nagłe przemiany bohaterów też wydają się jakieś niewiarygodne.
4. Lepiej wybrać inną powieść tych sióstr.

1. Nawet jak na klasykę troszkę zbyt moralizatorska i mało porywająca.
2. Bohaterka tak krystalicznie naiwna, że aż przestaje być to wiarygodne.
3. W pozostałych bohaterach natomiast widać tylko to co złe. Nagłe przemiany bohaterów też wydają się jakieś niewiarygodne.
4. Lepiej wybrać inną powieść tych sióstr.

Kilka lat temu przeczytałam jedną z najlepszych biografii w swoim życiu: „Na plebanii w Haworth” Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej. Miałam wówczas mgliste pojęcie o tym, że słynne Charlotta i Emily, miały jeszcze jedną piszącą siostrę – Anne oraz próbującego sił w poezji brata Branwella. Wszyscy zmarli bardzo młodo, nawet jak na standardy XIX-wieczne, tylko Charlotta zbliżyła się do wieku 40 lat. Czasami myślę o ojcu rodzeństwa – pastorze Patricku Brontë, jak okrutny spotkał go los. Wcześnie owdowiał i przeżył o wiele lat swoje dzieci. Przejmujące.

Po lekturze wspomnianej biografii obiecałam sobie, że przeczytam wszystkie powieści sióstr, bo dotychczas znałam tylko najsławniejsze: „Dziwne losy Jane Eyre” Charlotty i „Wichrowe wzgórza” Emily.

„Agnes Grey” nie jest powieścią wybitną we współczesnym rozumieniu. Mimo wszystko warto po nią sięgnąć w kontekście poznawczym. Nosi wiele cech literatury wiktoriańskiej: dbałość o szczegółowe odwzorowanie rzeczywistości, w tym psychologicznej natury człowieka, czy równomiernie rozwijana fabuła. Osoby zainteresowane fenomenem rodziny Brontë, docenią z pewnością, że została zbudowana na kanwie wątków autobiograficznych Anne: doświadczenia w pracy guwernantki i romantyczna miłość do młodego pastora. Ta powieść ma w sobie nostalgiczną nastrojowość, czasami trąci naiwnością, czy moralizatorskim brzmieniem, ale absolutnie nie burzy to przyjemności z czytania. Cenne jest w niej natomiast odwzorowanie stylu życia ziemiańskiej rodziny dziewiętnastowiecznej Anglii, jej mentalność, sposób wychowywania dzieci. Wspaniale czyta się ją w odniesieniu do znajomości wydarzeń z życia rodziny Brontë, chociażby właśnie dzięki biografii Przedpełskiej-Trzeciakowskiej.

Powieść wydana jest przez Wydawnictwo MG w klimatycznej szacie graficznej. Przy okazji powróciłam do biografii „Na plebanii w Haworth”, którą bardzo, bardzo gorąco polecam.

Kilka lat temu przeczytałam jedną z najlepszych biografii w swoim życiu: „Na plebanii w Haworth” Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej. Miałam wówczas mgliste pojęcie o tym, że słynne Charlotta i Emily, miały jeszcze jedną piszącą siostrę – Anne oraz próbującego sił w poezji brata Branwella. Wszyscy zmarli bardzo młodo, nawet jak na standardy XIX-wieczne, tylko Charlotta...

Gdyby nie to, że słuchałam audiobooka to nie byloby szans abym skończyła tę powieść. Nie ma tu właściwie nic ciekawego, główna bohaterka jest beznadziejnie wręcz bierna i otoczona samymi negatywnymi bohaterami ... Co miało to udowodnić?

Gdyby nie to, że słuchałam audiobooka to nie byloby szans abym skończyła tę powieść. Nie ma tu właściwie nic ciekawego, główna bohaterka jest beznadziejnie wręcz bierna i otoczona samymi negatywnymi bohaterami ... Co miało to udowodnić?

„Wystarczyłoby mi tylko pamiętać siebie taką, jaką byłam w wieku swoich podopiecznych, ażeby wiedzieć, jak w mgnieniu oka zdobyć ich zaufanie i przyjaźń – jak w błądzących wzbudzać uczucie skruchy, jak ośmielić lękliwych i pocieszyć strapionych, i jak sprawić, by Cnota stała się w ich oczach czymś osiągalnym, Wiedza – czymś pożądanym, a Religia – czymś pięknym i zrozumiałym.”

Literatura klasyczna, jak starożytne wino, dojrzewa z wiekiem, zachowując swoją głębię i smak przez wiele lat. Autorka w sposób niezwykle delikatny i subtelny otwiera przed nami bramy epoki wiktoriańskiej, przywołując ducha minionych czasów, a jednocześnie nasycając naszym sercom emocjami i refleksją.

Jednym z niezaprzeczalnych aspektów tej powieści jest jej ponadczasowość. Chociaż akcja rozgrywa się w XIX wieku, tematy poruszone przez autorkę wciąż mają znaczenie w dzisiejszym świecie. Agnes Grey, główna bohaterka, staje w obliczu wyzwań związanych z samorealizacją, godnością i sprawiedliwością, które są uniwersalne, niezależnie od epoki czy społeczeństwa, w jakim żyjemy. Jej cierpliwość, poświęcenie i wytrwałość są cechami, które stanowią wzór do naśladowania. Jednakże, autorka ukazuje jej także wewnętrzne konflikty, wątpliwości i marzenia, co czyni ją bardziej ludzką i autentyczną.

Anne Brontë w mądry sposób wykorzystuje humor, aby ukazać absurdalność konwencji i postaw społeczeństwa swojej epoki. Jej ironiczne spojrzenie na różnice klasowe, na hipokryzję obyczajów i na nonsens pewnych tradycji jest zarówno zabawne, jak i prowokujące do refleksji. To dowód na to, że literatura klasyczna może być jednocześnie rozrywką i źródłem mądrości.

Książka nie jest pełna spektakularnych wydarzeń czy dramatycznych intryg. Koncentruje się raczej na codziennych wyzwaniach i małych zwycięstwach. To właśnie w tej prostocie tkwi jej siła. Czytelnik może łatwo utożsamiać się z bohaterką, współczuć jej trudnościom i cieszyć się jej sukcesami.

Przesłanie moralne płynące z tej powieści jest nadal aktualne i ważne. Autorka przekonuje nas, że dobro zawsze zostaje nagrodzone, a zło spotyka swoją karę. To piękna lekcja życia, która pozostaje aktualna w dzisiejszym świecie, pełnym nieprawości i niepewności.

Nie można jednak przemilczeć jednego z najbardziej kontrowersyjnych aspektów książki – brutalnych opisów okrucieństwa wobec zwierząt. Autorce udało się ukazać tę tematykę z niezwykłą wrażliwością i spokojem, unikając zbędnej brutalności. Niemniej jednak, niemal na co drugiej stronie pojawiają się szczegółowe opisy mordowania, dręczenia i przemocy wobec tych stworzeń. To aspekt, który nie tylko budzi oburzenie, ale również zadaje trudne pytania o przekaz autorki. Czy to była próba ukazania okrucieństwa ludzkiego społeczeństwa czy może jedynie efekt obyczajów tamtych czasów? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, ale fakt pozostaje – te sceny stanowią cień na pięknej powierzchni tej powieści.

„Wystarczyłoby mi tylko pamiętać siebie taką, jaką byłam w wieku swoich podopiecznych, ażeby wiedzieć, jak w mgnieniu oka zdobyć ich zaufanie i przyjaźń – jak w błądzących wzbudzać uczucie skruchy, jak ośmielić lękliwych i pocieszyć strapionych, i jak sprawić, by Cnota stała się w ich oczach czymś osiągalnym, Wiedza – czymś pożądanym, a Religia – czymś pięknym i...

Anne Brontë gwizdnęła mi pamiętnik z nastoletnich niewinnych czasów do opisania miłosnych rozterek Agnes Grey?

Niewykluczone.

Na tym jednak moje emocje się kończą.

Znam twórczość sióstr Brontë (czy też samej Charlotte, jak chcą wierzyć niektórzy) i "Agnes Grey" bardzo mnie zawiodła.

Brak tej powieści ikry, brak jej rozbudowanej fabuły, do której przywykłam np. w "Wichrowych Wzgórzach", brak interesujących i pogłębionych charakterystyk bohaterów, jak w "Jane Eyre", a także brak porządnego gabarytu, jak np. w "Villette".

Generalnie ta powieść to taki ogólny brak czegokolwiek, co niezbędne w dobrej powieści.

Historia jest płytka, naiwna, główna bohaterka to mimoza bez osobowości, wszystkie pozostałe bohaterki (oczywiście oprócz matki i siostry Agnes) są jak złe siostry Kopciuszka.

Intryga miłosna przewidywalna od razu. Nie ma tu żadnej głębi, żadnych emocji, tylko nudna laska zakochująca się w nudnym gościu, ale oboje są głęboko religijni, więc są krystaliczni, będą żyć skromnie, ale długo, i szczęśliwie jako podręcznikowa rodzina pełna cnót wszelakich.

Ogólnie wszystko jest złe i zepsute, poza szlachetną rodziną Greyów, którzy w obliczu nędzy, długów, choroby i zła wokół trwają przy sobie. Cała reszta świata ble, do kosza.

Uwaga dla wrażliwców: książka obok tych wspomnianych treści zawiera też niepokojąco liczne i brutalne (a opisywane ze stoickim spokojem) sceny przemocy wobec zwierząt.

Kończąc już ten wywód - wg mnie to najsłabsza powieść sióstr Brontë. Jest to jednak równocześnie portret młodej kobiety w połowie XIX wieku, ktora nie dysponując urodą ani środkami pieniężnymi, szuka swojej drogi w życiu.

Możliwości ma ograniczone, więc klasycznie decyduje się na nauczycielstwo, bo ku temu ma predyspozycje.

Nie czytałeś/-aś nic Brontë? Nie zaczynaj od tego tytułu, to kiepski początek.

Czytałaś wszystko i została Ci tylko "Agnes Grey"? Też nie czytaj, niczego bez niej nie stracisz.

Anne Brontë gwizdnęła mi pamiętnik z nastoletnich niewinnych czasów do opisania miłosnych rozterek Agnes Grey?

Niewykluczone.

Na tym jednak moje emocje się kończą.

Znam twórczość sióstr Brontë (czy też samej Charlotte, jak chcą wierzyć niektórzy) i "Agnes Grey" bardzo mnie zawiodła.

Brak tej powieści ikry, brak jej rozbudowanej fabuły, do której przywykłam np. w...