Przemysław Jurek pisze niesamowicie. To liryka pełna poetyckich ujęć, ale i prozaicznej dosadności. Można wyczuć tu i swoistą czułość, i rozbrajającą szczerość. Podmiot z parafii nieco maskuje swoją wielką wrażliwość sarkazmem oraz (auto)ironią. Z jednaj strony ma odwagę prześwietlać intymne sprawy, odkrywać się przed czytelnikiem, z drugiej jednak usiłuje się trochę dystansować, może też w jakimś stopniu zaklinać niektóre sprawy. Ma ogromne poczucie humoru i trzeźwy ogląd spraw, toteż może pozwolić sobie na pewne humorystyczne wstawki nawet tam, gdzie sytuacja wymaga powagi.

Tę liryczną kronikę czyta się tak dobrze chyba dlatego, że jest bezpośrednia i trafia prosto tam gdzie trzeba. Szybko rodzi się więź między podmiotem, bohaterami wierszy oraz czytelnikiem. To może być zaskakujące dla każdej ze stron. Jednak najbardziej chyba jednak dla czytelnika, który po lekturze zaczyna odczuwać tęsknotę…

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/06/z-parafii-przemysaw-jurek.html

Przemysław Jurek pisze niesamowicie. To liryka pełna poetyckich ujęć, ale i prozaicznej dosadności. Można wyczuć tu i swoistą czułość, i rozbrajającą szczerość. Podmiot z parafii nieco maskuje swoją wielką wrażliwość sarkazmem oraz (auto)ironią. Z jednaj strony ma odwagę prześwietlać intymne sprawy, odkrywać się przed czytelnikiem, z drugiej jednak usiłuje się trochę...