Wywiad rzeka, skryty gdzieś na dnie pirackiej skrzyni (stąd muszę przytaczać z pamięci),jakby bardziej zrozumiały niż „Nadzieja zbawienia”, stąd wyższa ocena.

Treść podobna, między innymi ksiądz Wacław opowiada, jak w dzieciństwie oglądał obrazek, przedstawiający umierającego, który ostatkiem sił zamiast nawrócenia ulega pokusie i pada ofiarą Złego. Na bladej twarzy widać niedobry uśmiech, już Zły chwyta i ciągnie nieszczęsnego do piekła ... Pytanie, jak w ten sposób wlać w serca otuchę ? Chyba, że ktoś tak „otuchę” pojmuje.

Następnie, jak na studiach jego wykładowca, Wincenty Granat, uczył po swojemu, uznawszy słusznie, że podręcznik jest napastliwy i zniechęcający.

O rozmowach, zwanych szumnie „dialogiem ekumenicznym”, zwykle prowadzą do niczego, bowiem strony pilnie baczą, by zmienić możliwie nic.
Zwłaszcza źle wypadł tu Józef Ratzinger, wówczas jeszcze prefekt Kongregacji Wiary, uniemożliwił raz gotowe porozumienie z anglikanami o wzajemnym uznaniu obrzędów.

Ksiądz na własną rękę i oddolnie próbował uprawiać ekumenizm wymieniając w modlitwie patriarchę Konstantynopola obok papieża.

O „interkomunii” z innymi wyznaniami: budzi czasem opory, na przykład ze strony prawosławnych, lecz ksiądz wyjaśnia „będąc w świeckim stroju, zatajam kim jestem, stąd moje przystępowanie nikogo nie obraża”.

Na pytanie, co ksiądz ma do powiedzenia o nieomylności papieża, padła ostrożna odpowiedź „mam wątpliwości”.

Zaś o wyświęcaniu kobiet „kobieta lepiej wyraża macierzyńskość Kościoła”.
Trzeba pamiętać, że ἐκκλησία jest rodzaju żeńskiego.
Użyty przy tym wyraz „biskupka” brzmi niepoważnie, jeśli już, to „biskupa”. Przypomniało mi, co głosi „Słownik Nowego Testamentu” w haśle „posługa”: „Wszyscy chrześcijanie, mężczyźni i kobiety, mogą spełniać posługi, chociaż Nowy Testament nie wspomina o tym, by jakakolwiek kobieta była biskupem lub kapłanem.” Ściśle biorąc, księgi Nowego Przymierza nie mówią o kapłanach chrześcijańskich (jedynie o prezbiterach i diakonach) ani o wyświęcaniu. Również Joachim Gnilka uważał, że do uczniów należały kobiety („Jezus z Nazaretu” Kraków 1997 s. 223) i że w czasach apostolskich „Wypowiedzi Pawła dotyczące miejsca kobiety w Kościele nie są ze sobą spójne, a niekiedy wręcz sprzeczne. Według 1 Kor 12,13; Ga 3,28 różnice między mężczyzną i kobietą, podobnie jak między wolnymi i niewolnikami, zostały zniesione (…) Z tego punktu widzenia nie jest łatwo rozstrzygnąć, czy dany kobiecie nakaz milczenia podczas zebrań (1 Kor 14, 33b – 36) pochodzi od Pawła, czy też jest późniejszą glosą. W każdym razie pozostaje on w wyraźnej sprzeczności z 1 Kor 11, 5, gdzie występowanie kobiety na zebraniach liturgicznych jest traktowane jako zrozumiałe samo przez się. Dlatego bardziej słuszne jest opowiedzenie się za glosą.” („Paweł z Tarsu” Kraków 2001 s. 232 tłum. Wiesław Szymona, przy tym słowa 1 Kor 11, 5 o zakazie przemawiania kobiet z odkrytą głową trudno zrozumieć s. 231)

Z niechęcią ksiądz mówi o cierpieniu, uznawanym za wartość samą w sobie, nazywa to „doloryzmem”, gdyż taki wzorzec świętości odstręcza od naśladowania „wykrzywiona bólem twarz, spojrzenie utkwione w zaświatach” i temuż podobnież, ubrał w słowa myśl, jaka wielokrotnie przychodziła mi do głowy.

Ostrzega również, mym zdaniem słusznie, że wmawianie przez kaznodziejów poczucia winy („ciało nosicielem nieczystości” czy gorszego jeszcze) prędzej przyprawi wierzących o zaburzenia umysłowe niż uczyni pobożnymi.

Więcej grzechów nie pamiętam, zachęcam do przeczytania.

Wywiad rzeka, skryty gdzieś na dnie pirackiej skrzyni (stąd muszę przytaczać z pamięci),jakby bardziej zrozumiały niż „Nadzieja zbawienia”, stąd wyższa ocena.

Treść podobna, między innymi ksiądz Wacław opowiada, jak w dzieciństwie oglądał obrazek, przedstawiający umierającego, który ostatkiem sił zamiast nawrócenia ulega pokusie i pada ofiarą Złego. Na bladej twarzy widać...

Książka ma już 19 lat a ja wciąż często wracam.

Książka ma już 19 lat a ja wciąż często wracam.

Hryniewicz mistrz! To zdecydowanie dobra książką na początek przygody z tymże, tak przynajmniej sądzę, po lekturze tejże oraz po pobieżnym przejrzeniu ostatnio w bibliotece jakiejś innej jego autorstwa (co za skomplikowane zdanie mi wyszło). Ortodoksyjni katolicy pewnie będą mieli wiele zastrzeżeń, ba! Pewnie po tą książkę na wszelki wypadek nie sięgną! Do mnie myśli Hryniewicza trafiają bardzo mocno, a ileż razy nad jego wypowiedziami się zamyśliłam, jakby to było pięknie, gdyby wszyscy myśleli tak jak on...

Hryniewicz mistrz! To zdecydowanie dobra książką na początek przygody z tymże, tak przynajmniej sądzę, po lekturze tejże oraz po pobieżnym przejrzeniu ostatnio w bibliotece jakiejś innej jego autorstwa (co za skomplikowane zdanie mi wyszło). Ortodoksyjni katolicy pewnie będą mieli wiele zastrzeżeń, ba! Pewnie po tą książkę na wszelki wypadek nie sięgną! Do mnie myśli...

To pozycja obowiązkowa!

To pozycja obowiązkowa!

Nad przepaściami wiary to wywiad z jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich teologów katolickich - ojcem Wacławem Hryniewiczem OMI, który często staje w opozycji do oficjalnego nauczania Kościoła, głosząc m. in. nadzieję powszechnego zbawienia, którą można łączyć z ideą pustego piekła.
Rozmowę prowadzi dwoje teologów dr Elżbieta Adamiak i dr hab. Józef Majewski.
Ksiądz Hryniewicz jest znanym ekumenistą, zajmującym się zwłaszcza dialogiem z prawosławiem, odpowiada na pytania niewygodne dla wielu kościelnych hierarchów, nie boi się wygłaszać odważnych teorii, to nadal w Polsce zjawisko wyjątkowe.
Wywiad sprawia wrażenie niezwykle wyważonego, przemyślanego, a zarazem trudno się do niego nie ustosunkować, trzeba po prostu przyjąć wobec niego jakąś postawę. W moim wypadku nie jest to pełna akceptacja, chociaż w wieloma poglądami księdza profesora nie sposób się nie zgodzić. Chodzi mi przede wszystkim o postawę nadziei, wizję Boga cierpiącego, nie mającego upodobania w przygniataniu ludzi bólem.
Wśród bardziej "chwytliwych" tematów znajduje się kapłaństwo kobiet, potrzeba interkomunii (wspólnego celebrowania Eucharystii i możliwości przyjmowania komunii we wszystkich Kościołach chrześcijańskich),ograniczenie prymatu i nieomylności papieża, teoria zmartwychwstania w śmierci, czy wspomniana wcześniej idea pustego piekła, czy dokładniej nadzieja na zbawienie dla wszystkich (księdza Hryniewicza nie razi obraz Judasza, czy Hitlera przebywających w niebie obok Maryi - prawdę mówiąc mnie też to nie gorszy...).
We fragmencie jednego z zamieszczonych na końcu książki listów do ks. Hryniewicza można przeczytać myśl pewnego znanego w Polsce człowieka, którą da się streścić w jednym zdaniu: "Dlaczego Oni jeszcze księdza nie wyrzucili z Kościoła?". No właśnie, to jest dobre pytanie. Może to kwestia podskórnego przeczucia, że kiedyś Jego poglądy staną się częścią nauczania Kościoła? A może działanie celowe, mające na celu nie robienie w okół nich rozgłosu? Trudno stwierdzić.
Wiadomo natomiast, że wielu ludzi, ba, nawet katolików nie ma zielonego pojęcia, że istnieją intuicje, które czynią z chrześcijaństwa religię bliższą ludziom i ich potrzebom. Trzeba to zmienić, koniecznie.

Nad przepaściami wiary to wywiad z jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich teologów katolickich - ojcem Wacławem Hryniewiczem OMI, który często staje w opozycji do oficjalnego nauczania Kościoła, głosząc m. in. nadzieję powszechnego zbawienia, którą można łączyć z ideą pustego piekła.

Rozmowę prowadzi dwoje teologów dr Elżbieta Adamiak i dr hab. Józef Majewski.

...

POmocna

POmocna