Opowieść szczura Szczur pożera łapczywie gnijące mięso… Szczur pożera łapczywie gnijące ludzkie mięso. Gnijącą ludzką kończynę przytwierdzoną do żyjącego ciała. Zrozpaczony człowiek wie, że łatwiej będzie oderwać nogę od ciała niż szczura od nogi. Biesiadnik jest silniejszy od biesiady, ponieważ biesiadnik nie ma narkotyku, aby przytłumić swój ból. Głowa szczura głęboko zanurzona w srebrzysto-zielone mięso, jego szpony ukryte pod poczerniałą skórą. Widać tylko jego pulchne ciało i drgający korpus, gdy wgryza się coraz głębiej w rozkładające się mięso. Zrozpaczony człowiek wie, że głodny szczur nigdy nie da za wygraną. Jednak, jeśli pozostanie, jak długo potrwa, zanim on lub jego towarzysze i krewni odkryją żyjące mięso za zepsutym udem? Z pewnością niezbyt długo. A nawet szczur woli świeże mięso od zepsutego. Jeśli trzeba umrzeć, to są lepsze sposoby niż być zjedzonym żywcem przez ogromne, zapchlone szczury; nawet w tym swoim otępiałym, tracącym przytomność stanie człowiek to rozumiał. Połykając dwie skrzące się kapsułki, jedyną jasną rzecz na tym nieciekawym świecie, człowiek czeka, aż narkotyk dotrze do mózgu, a potem chwyta za swój wielki nóż. Nóż jest tępy, ale mięso jest zgniłe i odpada pod cięciami ostrza, jakby przysmażone. W jednej chwili noga i człowiek rozdzielają się. Myśląc o czymś innym, człowiek odczołguje się pozostawiając szczura wraz z jego przekąską. Oto jak rzeczy będą się miały w następnym stuleciu. Żadnych dzikich hord motocyklistów, żadnych samotnych, ale wciąż ludzkich bohaterów, żadnych tysiącleci Mad Maxa, jedynie chorzy, starzy ludzie i wielkie głodne szczury pożerające ich.

Opowieść szczura Szczur pożera łapczywie gnijące mięso… Szczur pożera łapczywie gnijące ludzkie mięso. Gnijącą ludzką kończynę przytwierdzoną do żyjącego ciała. Zrozpaczony człowiek wie, że łatwiej będzie oderwać nogę od ciała niż szczura od nogi. Biesiadnik jest silniejszy od biesiady, ponieważ biesiadnik nie ma narkotyku, aby przytłumić swój ból. Głowa szczura głęboko zanurzo...