Bardzo mi się ta poezja podoba, lubię takie wiersze, które są zdecydowanie o czymś, są jakąś opowieścią i można je sobie wyobrazić. Zawsze sobie wyobrażam, dlatego tak nie lubię czytać książek po obejrzeniu filmu, wtedy nie ma szans, żebym sobie to wyobraziła według własnego umysłu. Kiedy Boczkowski opisuje, że widzi starą kobietę na obrazie, to ja też ją widzę, kiedy opisuje, że młoda dziewczyna z obrazu podaje mu księgę z puklem włosów, to ja słyszę ich wspólny szelest. To się rzadko zdarza, zachwycić się poetą od początku, wiedzieć, że mamy do czynienia z kimś wielkim. Powiedziałabym, że mi się tutaj tą poezję czyta jak męską wersję Szymborskiej.
Lubię to, że wiersze są krótkie i takie magiczno-realne, to z pewnością nie jest realizm magiczny, ale ten realizm zostaje nam przedstawiony w taki barwny, bajkowy wręcz sposób, że jawa zaciera się czytelnikowi ze snem. W poezji przecież wszystko można.
Mimo iż poeta nie szczędzi nam opisów przyrody i otoczenia, czego nie jestem fanką, to tak bardzo mi się podoba! To tak jak z pisarzami, mogą pisać o konstrukcji silnika, jeśli mają dobry warsztat, widocznie poeta może mi opowiedzieć wszystko, o ile tylko pięknie będzie to sobie wyobrazić.

Bardzo mi się ta poezja podoba, lubię takie wiersze, które są zdecydowanie o czymś, są jakąś opowieścią i można je sobie wyobrazić. Zawsze sobie wyobrażam, dlatego tak nie lubię czytać książek po obejrzeniu filmu, wtedy nie ma szans, żebym sobie to wyobraziła według własnego umysłu. Kiedy Boczkowski opisuje, że widzi starą kobietę na obrazie, to ja też ją widzę, kiedy...