Trzeci tom Mrocznych Miast – i kolejna wspaniała podróż. Znajdziemy tu całe bogactwo odniesień do różnorakiej sztuki – wieża Babel, Zamek Kafki, dzieła Bruegla, Piranesiego, a nawet postać Orsona Wellesa – dodaje to niesamowitego smaku, ale czy jest aż tak ważne i niezbędne w zrozumieniu tej pięknej historii? Ani trochę. Wszystko już było, wszystko jest powtarzalne, odtwarzamy te same role, tak samo poszukujemy i kochamy. Zawsze przychodzi ten moment, gdy nie jesteśmy już w stanie w stanie pracować/żyć, godząc się na brak wyjaśnień. Zawsze nadchodzi ten moment gdy wyruszamy w wędrówkę, od której oczekujemy jakichkolwiek odpowiedzi. I często natykamy się na mgłę… czy jest ona pustką, czy drogą do zrozumienia, że najważniejszy i tak jest ten drugi człowiek. Wszystko okazuje się znośne – nawet pustka świata – gdy obok jest ktoś ważny.

Choć zawsze tym pierwszym i głównym bohaterem Mrocznych Miast jest architektura – to i tak finalnie, gdy myślimy nad tymi komiksami, gdy wgryzamy się w fabułę – kończy się na tych najważniejszych pytaniach – o sens życia, o to, jak bardzo nasz świat jest prawdziwy, co zrobić z tą pustką. A na końcu czasami okazuje się, że potrzebna jest samotność.

Przepięknie narysowany album, z rozkosznym erotyzmem – delikatnie tylko zaznaczonym. Z monumentalnymi rysunkami. Zachwycający.

Trzeci tom Mrocznych Miast – i kolejna wspaniała podróż. Znajdziemy tu całe bogactwo odniesień do różnorakiej sztuki – wieża Babel, Zamek Kafki, dzieła Bruegla, Piranesiego, a nawet postać Orsona Wellesa – dodaje to niesamowitego smaku, ale czy jest aż tak ważne i niezbędne w zrozumieniu tej pięknej historii? Ani trochę. Wszystko już było, wszystko jest powtarzalne,...

No powiem - całkiem, całkiem. Bardzo klimatyczne rysunki. Na koniec jakiś mocny skrót fabularny powstał ( chyba autorom zaczęło się gdzieś śpieszyć),który nieco wybija z historii. Rola kobieca faktycznie stereotypowa. Całość jednak na mocne "7" (bardzo dobre).
Bez porównania lepsze od "Drogi do Armilii" (o co nie trudno ;) ).
Dobre na tyle, że odbudowało moje zaufanie do serii i zachęciło do zakupu kolejnych tomów.

No powiem - całkiem, całkiem. Bardzo klimatyczne rysunki. Na koniec jakiś mocny skrót fabularny powstał ( chyba autorom zaczęło się gdzieś śpieszyć),który nieco wybija z historii. Rola kobieca faktycznie stereotypowa. Całość jednak na mocne "7" (bardzo dobre).
Bez porównania lepsze od "Drogi do Armilii" (o co nie trudno ;) ).
Dobre na tyle, że odbudowało moje zaufanie...

Okej.
Nie rozumiem zachwytów trochę.
Dla mnie - w warstwie graficznej udana zżynka Piranesiego, do czego się zresztą przyznają autorzy, w warstwie fabularnej kolejna opowieść o wieży Babel z dorzuconymi wątkami metatekstowymi. Plus męcząca stereotypowość kobiecej postaci.
Ale nawet chętnie przeczytam inne tomy, no bo, mówiąc brutalnie, przynajmniej to ładne i z rozmachem momentami więcej niż dobrym.

Okej.
Nie rozumiem zachwytów trochę.
Dla mnie - w warstwie graficznej udana zżynka Piranesiego, do czego się zresztą przyznają autorzy, w warstwie fabularnej kolejna opowieść o wieży Babel z dorzuconymi wątkami metatekstowymi. Plus męcząca stereotypowość kobiecej postaci.
Ale nawet chętnie przeczytam inne tomy, no bo, mówiąc brutalnie, przynajmniej to ładne i z rozmachem...

Jak dla mnie najlepsza część cyklu, mająca najwięcej sensu fabularnego :-) przy okazji odwołania do kodu kulturowego były dla mnie do pewnego stopnia czytelne. Tym razem mamy misz-masz stylów architektonicznych z różnych epok, podobnie jest zresztą z ludźmi i ich ubiorami. Rysunki są piękne, połączenie czerni i bieli to najlepsze, co mogło się przydarzyć dla warstwy rysunkowej w Wieży. Oprócz tego mamy jak zwykle - oniryczny klimat surrealistyczny, wątek miłosny i sporo odniesień do historii i zbiorowej pamięci. 8/10.

Jak dla mnie najlepsza część cyklu, mająca najwięcej sensu fabularnego :-) przy okazji odwołania do kodu kulturowego były dla mnie do pewnego stopnia czytelne. Tym razem mamy misz-masz stylów architektonicznych z różnych epok, podobnie jest zresztą z ludźmi i ich ubiorami. Rysunki są piękne, połączenie czerni i bieli to najlepsze, co mogło się przydarzyć dla warstwy...

Genialne! Niesamowite! Bosz, chcę przeżyć to jeszcze raz! Niesamowicie narysowana opowieść która jest sztuką najwyższych lotów tak w warstwie graficznej jak i fabularnej. Autorzy stworzyli niesamowity, złożony świat pełen odwołań i symboliki. Nie ma innej możliwości i ten komiks mógł powstać tylko jako czarno-biały... i nie do końca, nie tylko. Każdy kadr ma znaczenie, to oczywiste... ale wiele z nich ma także ukryte znaczenie. Historia jest wręcz oniryczna.

Pierwsze pytanie jakie powstaje podczas czytania to: kiedy? Ale zaraz potem: gdzie? By zakończyć się: dlaczego? Komiks daje odpowiedzi na wszystkie pytania ale nie zawsze wprost. Obserwuj dokładnie kadry - one dają odpowiedzi. Dużo też wyjaśniają (jeśli idzie o warstwę graficzną) teksty zamieszczone na końcu komiksu. Ale uważny obserwator sam zauważy - wyjaśnienia autorów tylko potwierdzą jego/jej podejrzenia.

Czytając odnajdywałem echa sztuki Andreasa Martensa, chociaż duet Schuiten - Peeters jest sobie własnym wszechświatem twórczym. Jako, że żyjemy w czasach postmodernistycznych możemy odnajdywać w komiksie wiele podobieństwo do czegoś co widzieliśmy wcześniej (mi np. świtały motywy "Świętej góry" Jodorowsky'ego). Mieszanina stylów architektonicznych, ubiorów, technologii tworzy niezwykły świat. Dawni architekci i malarze tworzyli nieistniejące miejsca by ćwiczyć swoje umiejętności - miejsca o niezwykłych właściwościach przestrzennych i kompozycyjnych. "Wieża"... i w ogóle komiksy z cyklu "Mroczne Miasta" są właśnie takimi studiami. A dla czytelnika stanowią niemal mistyczną ucztę formy i wyobraźni. Genialne!

Genialne! Niesamowite! Bosz, chcę przeżyć to jeszcze raz! Niesamowicie narysowana opowieść która jest sztuką najwyższych lotów tak w warstwie graficznej jak i fabularnej. Autorzy stworzyli niesamowity, złożony świat pełen odwołań i symboliki. Nie ma innej możliwości i ten komiks mógł powstać tylko jako czarno-biały... i nie do końca, nie tylko. Każdy kadr ma znaczenie, to...

“Wieża” również w niesamowity sposób łączy się z niedawno wydaną u nas powieścią Susanny Clarke, zatytułowanej – nomen omen – “Piranesi”. Powieść Clarke czyta się bowiem jak kolejny, niesamowity rozdział “Mrocznych Miast”, ponieważ również w tej historii architektura gra niezwykle ważną rolę. To fantastyka wysokich lotów, tak samo zresztą jak “Wieża”, którą śmiało można postawić obok wymienionych wyżej literackich i malarskich dzieł. To lektura w niezwykły sposób pobudzająca nie tylko wyobraźnię, ale też poruszająca archetypiczną nutę kulturowego dziedzictwa, która gra w duszach czytelników szukających w komiksach nie tylko mocnych wrażeń, ale też estetycznego spełnienia. Cały ten pakiet dostają w “Wieży”, razem z jednym z najbardziej niezwykłych finałów w historii europejskiego komiksu, jakby wyjętych z fantasmagorii Moebiusa. A to tylko budzi budzi apetyt na kolejne tomy “Mrocznych Miast”, których miejmy nadzieję doczekamy się o wiele szybciej, niż musieliśmy czekać na trzy dotychczas wydane.
Całość recenzji: https://tinyurl.com/czdxhmne

“Wieża” również w niesamowity sposób łączy się z niedawno wydaną u nas powieścią Susanny Clarke, zatytułowanej – nomen omen – “Piranesi”. Powieść Clarke czyta się bowiem jak kolejny, niesamowity rozdział “Mrocznych Miast”, ponieważ również w tej historii architektura gra niezwykle ważną rolę. To fantastyka wysokich lotów, tak samo zresztą jak “Wieża”, którą śmiało można...