Głębia spojrzenia. Mądrość. Przeczucie nieuchronnego końca. A jednocześnie cieszenie się tym co jest, tym co jest teraz. I świadomość, że zostałam powołana do pisania, obserwowania i przekazania tego dalej. Piękne i ponadczasowe.

Głębia spojrzenia. Mądrość. Przeczucie nieuchronnego końca. A jednocześnie cieszenie się tym co jest, tym co jest teraz. I świadomość, że zostałam powołana do pisania, obserwowania i przekazania tego dalej. Piękne i ponadczasowe.

Etty Hillesum nie przypuszczała, jak wielu czytelników znajdą jej czynione dla celów terapeutycznych zapiski. Dzięki temu, że przetrwały czas wojny, czytelnicy na całym świecie mogą śledzić niezwykłą przemianę młodej Holenderki. Mniej więcej pierwsze 100 stron to zapis typowych zmagań młodej, neurotycznej, skupionej na sobie i swoich przeżyciach kobiety. Po przebrnięciu przez nie czytelnik może śledzić niezwykłą przemianę osoby, która pod wpływem miłości do jednego człowieka zaczyna kochać cały świat. Nie tylko słowem, ale i czynem. Książka jest też zapisem niezwykłej przemiany duchowej autorki, która nie będąc instytucjonalnie związana z żadną religią sens życia dostrzega w poszukiwaniu Boga i jego miłości, która rozświetla coraz trudniejsze bytowanie w warunkach niemieckiej okupacji Holandii i trwającej Zagłady. W Etty imponować może siła i spokój czerpana z miłości do Boga i posiadania pewności, że jest w jego rękach, a także zachwyt Stworzeniem wyrażonym w drzewach, kwiatach, zjawiskach przyrodniczych, a przede wszystkim w człowieku. Etty Hillesum nie jest kandydatem do świętości w rozumieniu doktryny Kościoła katolickiego - poligamiczność sąsiaduje u niej z lekturą Biblii i żarliwą modlitwą, miłość do ludzi wyrażana w autentycznej im pomocy z chęcią uniknięcia wyjazdu do Polski, która wspominana na kartach książki, jawi się jako złowieszcza "kraina niepewności" i niechęcią wyjazdu do niej razem z rodzicami. Ale przez swoją, niemaskowaną niedoskonałość, o której pisze nierzadko na kartach swoich zapisków, może tym bardziej być autentycznym świadkiem człowieczeństwa w czasach pogardy.

Etty Hillesum nie przypuszczała, jak wielu czytelników znajdą jej czynione dla celów terapeutycznych zapiski. Dzięki temu, że przetrwały czas wojny, czytelnicy na całym świecie mogą śledzić niezwykłą przemianę młodej Holenderki. Mniej więcej pierwsze 100 stron to zapis typowych zmagań młodej, neurotycznej, skupionej na sobie i swoich przeżyciach kobiety. Po przebrnięciu...

Etty Hillesum w czasach rozpędzającej się machiny zła oraz własnych problemów psychicznych, stworzyła swojego Boga, którego stała się pomocnicą na ziemi (a raczej dosłownie przejęła jego "obowiązki", podczas gdy on odpoczywał zdziwiony do czego ludzie wykorzystują dobrą wolę). Nie chciała umrzeć za życia z nienawiści czy poczucia upokorzenia. Nie chciała, by cierpienie czy widmo śmierci odebrało znaczenie życiu. Nie chciała by totalitaryzm dyktował jej warunki. Chciała zachować wartość życia i pomagać ludziom przyjmować ból i śmierć. Chciała udowodnić, że da się okazywać miłość do świata i ludzi oraz zachować inne uczucia takie jak zachwyt i wdzięczność mimo ekstremalnych okoliczności. Znalazła sens potrzebny w przetrwaniu jak w logoterapii Frankla, ale jej sens nie był związany z uratowaniem się za wszelką cenę. Potraktowała okoliczności jako dekorację, jej postawa była dla mnie zupełnie inną perspektywą, a jej doświadczenie czymś nowym. Często mnie irytowała, ale szanowałam ją za próby wyzwolenia się ze stereotypów płciowych. Jej kochanek, przyjaciel i terapeuta to postać co najmniej dwuznaczna. Etty chciała być wyjątkowa, czuła że ma misję, chciała napisać coś wielkiego. Co dziwne, nawet jej sprzeczności czy wahania nie do końca uwiarygadniały mi jej postać, być może sama nie wiedziała kim jest. Za to ideał ja wprowadzała w życie z uporem i ze wszystkich sił.

Etty Hillesum w czasach rozpędzającej się machiny zła oraz własnych problemów psychicznych, stworzyła swojego Boga, którego stała się pomocnicą na ziemi (a raczej dosłownie przejęła jego "obowiązki", podczas gdy on odpoczywał zdziwiony do czego ludzie wykorzystują dobrą wolę). Nie chciała umrzeć za życia z nienawiści czy poczucia upokorzenia. Nie chciała, by cierpienie czy...

Póltora roku wystarczyło, aby Etty z pierwszych stron - niezbyt sympatyczna, egzaltowana, samolubna - stała się Etty ze stron ostatnich, kobietą mądrą i szlachetną, o głębokiej duchowości, miłującą Boga i ludzi, przekonaną o pięknie świata i sensie życia nawet w czasach pogardy. Przemiana niezwykła i niezwykły jej zapis na kartach pamiętnika.

Póltora roku wystarczyło, aby Etty z pierwszych stron - niezbyt sympatyczna, egzaltowana, samolubna - stała się Etty ze stron ostatnich, kobietą mądrą i szlachetną, o głębokiej duchowości, miłującą Boga i ludzi, przekonaną o pięknie świata i sensie życia nawet w czasach pogardy. Przemiana niezwykła i niezwykły jej zapis na kartach pamiętnika.

Nie odważyłabym się ferować opinii o tej książce ani jej recenzować - równocześnie jednak nie opuszcza mnie poczucie, że domaga się ona reakcji ze strony czytelnika. To wspaniały obraz dojrzewania duchowego i otwierania się na Transcendencję, pozbawiony patosu, a równocześnie do głębi przejmujący. Nie była to zresztą lektura łatwa - z całą pewnością jednak niezwykle osobista i bardziej poruszająca, niż jakakolwiek inna na przestrzeni lat. Czytając, wielokrotnie miałam wrażenie, że Etty Hillesum zwraca się bezpośrednio do mnie, wprawiając mnie w nieoczekiwany rezonans i zmuszając do refleksji. W trakcie lektury myślałam też o podobnej pod wieloma względami drodze Simone Weil - i o słowach z Pisma Świętego: "Duch wieje, kędy chce"...

Nie odważyłabym się ferować opinii o tej książce ani jej recenzować - równocześnie jednak nie opuszcza mnie poczucie, że domaga się ona reakcji ze strony czytelnika. To wspaniały obraz dojrzewania duchowego i otwierania się na Transcendencję, pozbawiony patosu, a równocześnie do głębi przejmujący. Nie była to zresztą lektura łatwa - z całą pewnością jednak niezwykle...

wstarząsająca, poruszająca.. jedna z najpiękniejszych książek!

wstarząsająca, poruszająca.. jedna z najpiękniejszych książek!

Etty Hillesum to Żydówka urodzona w 1914 roku w Holandii, która w wieku 27 lat zaczyna prowadzić pamiętnik. Dla kobiety zapiski te stanowiły element psychoterapii. Etty notowała wszystko: jak się czyje, co się dzieje w jej otoczeniu oraz swoje przeżycia i doświadczenia. Historia kobiety kończy się w 1943 roku, kiedy dobrowolnie jest deportowana do obozu w Auschwitz. Po niespełna trzech miesiącach kobieta umiera w obozie.
W 2013 roku nakładem Wydawnictwa WAM ukazały się zapiski z pamiętnika Etty Hillesum w postaci książki, pt. ”Przerwane życie. Pamiętnik 1941-1943”.
Jest to na pewno pozycja trudna i wymagająca skupienia. Kobieta, która żyje w tak ciężkich czasach, kiedy Niemcy chcą całkowitej zagłady wszystkich Żydów, potrafi dostrzec w każdym człowieku coś dobrego i wartościowego. Wiąże się to z jej głęboką wiarą i ufnością w Boga. Jest silna, wytrwała, pełna nadziei i dobra. W czasie lektury widać przemianę autorki oraz zmianę sposobu postrzegania otaczającej ją rzeczywistości.
Myślę, że jest to książka odpowiednia dla osób, które chcą poznać niebanalną historię Żydówki, żyjącej w czasie II wojny światowej i razem z nią próbować zrozumieć te trudne czasy.

Etty Hillesum to Żydówka urodzona w 1914 roku w Holandii, która w wieku 27 lat zaczyna prowadzić pamiętnik. Dla kobiety zapiski te stanowiły element psychoterapii. Etty notowała wszystko: jak się czyje, co się dzieje w jej otoczeniu oraz swoje przeżycia i doświadczenia. Historia kobiety kończy się w 1943 roku, kiedy dobrowolnie jest deportowana do obozu w Auschwitz. Po...

Zdecydowanie warto przeczytać. Wiele mamy w Polsce lektur z literatury wojennej, które szokują i opowiadają ten nieludzki czas historii, ale pamiętniki Etty to coś zupełnie innego. 27-letnia dziewczyna zaczyna pisać pamiętnik w 1941 roku jako element psychoterapii, którą przechodzi i rzeczywiście wydaje się mieć początkowo wrażliwość Ani z Zielonego Wzgórza, ale poprzez następny rok przechodzi tak niewyobrażalną zmianę i rozwój życia duchowego, że aż trudno sobie to wyobrazić.

Wielokrotnie swoją postawą przywodzi na myśl mistrzów życia duchowego, świętych. Pomimo całego zła jakie wokół siebie dostrzega od początku jest świadoma, że nie może ono budzić w ludziach nienawiści, bo dopiero to jest koniec człowieka. Silna, kochająca, pełna Boga i przekonana o sensie i pięknie każdego życia.

Jest jeden wątek z którym bardzo trudno mi się pogodzić, ale chodzi o coś co wydarzyło się przed jej duchową dojrzałością. W końcu nikt nie jest idealny. Zwróciłabym też uwagę na to, że to książka bardziej dla dorosłych.

Zdecydowanie warto przeczytać. Wiele mamy w Polsce lektur z literatury wojennej, które szokują i opowiadają ten nieludzki czas historii, ale pamiętniki Etty to coś zupełnie innego. 27-letnia dziewczyna zaczyna pisać pamiętnik w 1941 roku jako element psychoterapii, którą przechodzi i rzeczywiście wydaje się mieć początkowo wrażliwość Ani z Zielonego Wzgórza, ale poprzez...